Alle inzendingen over Onverbloemd

Zij plukt het eerste uur van die dag en schikt tijd in nog te doen en nog te laten het lijstje, steeds korter verhaalt van ooit en nooit wanneer zij rode en witte rozen met een prachtig lint samenbindt schrijft de laatste regel zichzelf…

Het is rust en ik pak voor het eerst sinds drie jaar de telefoon om de één in te toetsen en wacht vol spanning ik wil vertellen van bert, dirk wesley, gio en vragen wat jij van het eerste doelpunt vind en van die verdomde vuvuzela's ik schrik van mijn gebaar spring op de fiets richting kerkhof en zie dat de oranje tulpen volop in bloei…

Wil ze drijven in haar eigen bloemenbed het groene haar de rooskleurige sprekende ogen wil ze drinken onder dauw van meidoorn licht als lucht wolkendromen verzinnen wil ze liefde zingen in haar eindeloze land windzinderend aanschouwen de heldere blauwe lach eenvoudig als ze aangereikt gewoon leven in een uitgestrekte hand…

rond de volle maan las ik mijn dichtverzen schrijfletters uit mijn diepe innerlijke lagen in ogenblikken van verstaan zag ik dezelfde vragen het muurbloempje bloeide nog wat verder open de wereld stond een beetje stil waar benen doorlopend trilden het ingetogen middelpunt in een bijna schuchtere nacht heeft links en rechts wat…

Mijn hemel is kapot En evenzeer mijn aarde Ik zeg dit onverbloemd Omdat mijn leven lijkt gedoemd Te zijn zoals 't Altijd was Wegkijkend En weggekeken Mensenkind…

M'n hemel is kapot En evenzeer mijn aarde Ik zeg dit onverbloemd Omdat mijn leven lijkt gedoemd Te zijn als 't Altijd was Wegkijkend En weggekeken Mensenkind…

Ik had je al eerder gezien Blauwgrasland, beschermd Aan de rand van het bos Onverbloemd nog, maar De aar reeds in het verschiet Onverwacht ook, want ergens Moet je al hebben gestaan Immer weer die verrassing Als ik je zie…

In Frankrijk werd recent onverbloemd de titel "demoiselle" verdoemd. Wie nu "juffrouw" heet wordt volgens 't decreet straks weer tot "ouwe vrijster" benoemd.…

M'n hemel is kapot En mijn aarde evenzeer Ik zeg dit onverbloemd Omdat m'n leven Lijkt gedoemd Tot onbaatzuchtig reflecteren Om dan toch eindelijk Met hulp van velen Het leven te gaan leren…

'Een teengezwel wordt onverbloemd een vogelkijker soms genoemd,' beweert de boze vlieger. 't Zit 'm hoog. Hij klaagt: 'Het mensdom doet 't fout en snapt niet, dat het mij berouwt: het is een likdoorn in m'n eksteroog.'…

Een tango weerklonk verleden, Gevoelens, in vele bossen, onverbloemd, Jouw naam werd heden Voor de laatste keer genoemd.…

na de vloedgolf dendert de grillige dood - zij klopt niet aan - ongenood de verminkte wereld binnen de zoekgeraakte zon kleurt zwart bij de verweesde aanblik van de onverbloemde rauwe dood tasten in het ontluisterende duister naar de onvindbare weg…

Houd niet van de dichter je krijgt meer doorn dan roos je leven wordt niet lichter, en niet transparant, wél mooi verwoord elke schoonheid verbloemd of onverbloemd uniek elk stukje romantiek tranen en weemoed bij gemis een liefdevolle belevenis…

Heel even kust ze stilte verlangt rust in avondrood bloeit onverbloemd wanneer armen eenzaamheid vangen oogluikend verdwijnt haar laatste lach in ijzige verte terwijl wij weerloos loslaten sust zij reeds verloren rust…

het liefste zou ik je uit dromen lichten jij man in mijn verhaal mij blozend aan je op gaan biechten in onverbloemde vrouwentaal mijn bloeiend lijf seringen laten geuren bloedmooi mijn lippen verven en mijn lokken zilverwit als jij dan nog de plooien weg wil strijken dan restaureer ik dit gedicht…

laat je raken door het duister in het licht red een leven van vergetelheid laat vergeefsheid glanzen laat poëzie door voetnoten schijnen spaar marginale woorden uit laat oorlogsscherven hardop spreken leer onverbloemd te dromen laat stilte de toonzetter zijn…

pasgeboren droogte ontdoet bladeren van bomen en woorden van betekenis ontleedt zich in ongerasterde atomen ontdoet zich van geboorte tot op onverbloemd geraamte kanalen ontsluizen zich tot verten zonder horizon zodat ik doorzichtig kan zien als kaalheid van doorwinterde wouden die zonder aanzien of omhaal al het onzichtbare verjaagt…

Die Ko de Laat werd heel streng aangepakt Zijn onverbloemde ‘derde oksel’ praatjes Vulden bij trouwe lezers hier geen gaatjes Met lage cijfers werd hij omgehakt Voortaan misschien als synoniem voor kut Doos, gleuf, muis, poes, pruim, spleet, flamoes of trut…

'O God', 'O mens', de derde luidt 'O mug' Je zuigt en steekt en kriebelt onverbloemd en danst en galt en bovenal… je zoemt! Die jeuk… die bultjes… altijd vliegensvlug Je bent een kleine pestkop, irritant en ’s nachts maak ik van jou een olifant…

zal de stilte dalen nu je vaders verpletterende hand hebt vastgelegd je de genadeloze vonkenregen opnieuw weerstond inbond tot een boek je de gekartelde snapshots van toen ondertitelde met onverbloemde taal de stilte daalt neer als de gekwetste jongen zijn kinderen ziet en voelt hoe zuiver liefde is…

laat woelig water roekeloos stromen baad onverbloemd en luister naar het zand neem me mee til me hoog, daar waar de nacht wacht weef vleugels in satijnen dromen glijdend naar de dageraad waar draden zullen breken en ik terug op aarde val…

de kaart ligt nog altijd onbeschreven op tafel een balpen ligt in de buurt niet dat de inkt op is dat niet de liefde is nog niet ontloken van die verse, houdbare geen gekonkel noch gelieg de stilte overheerst verwondert zich het zonnetje lonkt nodigt uit tot verre wandelingen zij geeft ongezien ’n kaartje met daarin haar onverbloemde…

Zij ziet je plotseling zo zonder gezicht en zoekt naar donkere ogen boven de rimpel lijntjes om jouw mond met stoere stappen zonder om te kijken loop je uit het leven weg, nietsontziend voorbij broeiend vuur onverbloemd denk je dat vandaag nog een leven heeft nadat je de sleutel met strakke hand hebt omgedraaid cola dronk je toch…

Lachend probeert zij de wolken te raken springt luchtig naar een klein briesje geluk hij schenkt haar onverbloemd nieuwe jaren zonder jeugd maar in haar ogen danst nog altijd de geest van jong najaarsdagen verlangen naar een bed van bladeren een grassprietje en lijnen hemels met hier en daar een klein vlokje wolk de witte bosanemoon…

De taal van onze jeugd spreekt Harde onverbloemde woorden Een spreektaal ongebleekt "Rappend" spreken zij in akkoorden Met de handen gebaren zij Vingers plukkend aan hun broek Zetten zo de woorden kracht bij Dit is "rap" van de straat niet uit een boek De taal van onze jeugd spreekt Het klinkt als een luid protest Toch is dit wat hen…

breek lucht en wolken achter strand en water in een overgevoelig zwijgen geef wind en regen een onverbloemde naam over het lichte veld van doodse droefheid hemel maagden met weergalmende onschuld in ongemerkte pijn van de aarde sterf aan het eind van ieder woord tussen de duinen van mijn melaatse buik maar wuif me geen…

Ik zag je plotseling zo zonder gezicht en zocht naar donkere ogen boven de rimpel lijntjes om je mond met stoere stappen zonder om te kijken liep je uit het leven weg, nietsontziend voorbij broeiend vuur onverbloemd dacht je dat vandaag nog een leven had nadat je de sleutel met strakke hand omgedraaid had is het niet zo dat bij…

van populisme waart rond dansend op Gods graf Hij stelt dat hij de waarheid vond toen hij zijn mening de ruimte gaf Zie de rouwende menigte dwalen een dodenakker als labyrint En zij die hun waarheid stalen openbaren nu hun schrikbewind Een geest van populisme heeft zijn masker afgedaan; een in onbehagen gewortelde vrees En zo is er een onverbloemde…

Tegenstrijdig zijn de vrije gedachten Ongeremd progressief tot extreem Verfijnd sereen of grof provocerend Zo schrijft de ware poëet alleen Hij aanvaardt geen vinger oplegging Eist onbeperkt te zijn in woordenkeus Negeert de hem opgelegde normen Vrijheid in schrijven, is zijn leus En mocht men dan al aanstoot nemen Afkeuren zijn onverbloemde…

Een vlinder kust een passiebloem Een voorjaar vol verlangen - En onverbloemde lust...…