Alle inzendingen over Rechte Sporen

het licht knipperde stroomde het zicht op een rozengedicht open uw lied in het huis van uw vriend en elk zegene u geduriglijk om uw woord te horen met u te huilen en te lachen in de rechte sporen getroost door tranen heen door hem die uitverkoren de volkeren om hem heen…

mijn ziel weerklinkt in de fluistering van donker verbonden aan kracht het gidst mij door de nacht het leidt mij in rechte sporen, houdt mij vast raakt mij aan het vindt zijn weg wanneer de maan zijn hemel oplicht vervult het mijn zinnen…

Buitensporige daden houden het leven gewoon gaande als of een trein op het rechte spoor wezenlijk loonde; ik je kan zeggen dat het flauw al jij mij eens vermaande, in de Intimiteit bijna niemand sporen van berouw vertoonde.…

En eindelijk Daar ben je dan Lang heb ik naar je uitgekeken ’k Weet niet wat ik verwachten mag In dagen, maanden, weken Maar voor jouw komst Was het als nacht Bedroefd ging ik maar door Ik hoop daarom Met jou erbij Kom ik vast op ’t rechte spoor…

Wij verdwaalden en wisten het niet meer We waren het verkeerde spoor ingeslagen En moesten dan de juiste weg gaan vragen Zo vonden we het rechte spoor wel weer. Mensen raken ook wel eens het spoor kwijt En hebben moeite om dit terug te vinden Om zich weer met de Heer te verbinden God, onze Gids, die ons altijd veilig leidt.…

Heer, U kent mij door en door U kent van verre mijn gedachten Wil geduld met mij betrachten En houd mij op het rechte spoor. Heer, ik weet dat U van mij houdt Vergeef mij dat ik dat soms vergeet En weinig aandacht aan U besteedt Terwijl U mij steeds aanschouwt.…

Hij leidt mij in rechte sporen Zodat ik nooit verdwalen zal Hij ziet mij en volgt mij overal Ik wil Hem blijven toebehoren Mijn goede Herder is de Heer Ik mag mij veilig voelen bij Hem Als ik maar luister naar Zijn stem Wil Hij mij behoeden, steeds weer.…

Dan hoeft het leven niet voor een rampspoed te vrezen, blijft het op de rails, in het rechte spoor. Duivenpraat is vol van vrede; verwoordt een liefde vol wederzijds begrip. Wanneer de doffer zich buigt voor zijn vriendinnetje; omzeilt ieder probleem zijn eigen klip.…

Langs rustige rivieren trek ik verder; In Zijn recht spoor laat ik mij leiden. Al ga ik in een dal van diepe duisternis ik vrees geen donkerte, geen enkel kwaad, maar ik mag zitten aan een koninklijke dis dit voor de ogen van wie benauwdheid beraadt. Ik kan de zalfolie op mijn hoofd verdragen.…

Men kan als willekeurig reizend heer aan krant en sigaret zijn aandacht wijden en zich verblijden dat men meer en meer in 't rechte spoor en op de rails blijft rijden. Men denkt gezapig op die regelmaat hoe alles aanvangt en wel overgaat: het jonge vuur, het leven en het lijden.…

spoor nog zijn ze er de verstilde vergezichten maar in hun lijsten krijsen al toeristen die kaalslag is door niemand te betwisten wil melker 11/08/2015 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

Laatst liep ik over het strand Ik heb wat rond gekeken Toen ik ertoe kwam Deze kruising over te steken. Toen realiseerde ik mij plots dat ik water zag branden, Want hoe krijg je dit voor elkaar Met enkel autobanden.…

Nee ik zal niet meer aan je denken terwijl ik je op de drempel nog even uitzwaai je kijkt niet om want dat toont sporen van zwakte daarvoor is je rug te recht en loop je volgepropt met verwijten gehaast mijn leven uit…

In lichtend spoor langs rechte wegen gedroomd geluk gevonden leven langs lijnen van verheven banen niet slechts het licht ook duistere tijden gaven mijn zijn in schaduw aan.…

ze is heengegaan...mijn liefste, haar ziel huist nu tussen wolken. mijn hart huilt en treurt. het afscheid te laat... het was gebeurd. heel regelmatig staar ik naar de hemel, zie dan al die schapenwolkjes zweven en plots, zo nu en dan, zie ik haar gezicht verschijnen. ze glimlacht en pinkt een traan. ik roep en zwaai naar haar, maar een…

fietsen over het schapendijkje links en rechts de geur van jong de o van de hoge brug geeft grazige fleur in het doorkijkje in een onbewaakt ogenblik huppelen twee veldhazen richting het spoor ik trek aan de noodrem de trein raast door…

Onder het raam, in de aarde, die sporen die me dierbaar zijn Toen hij kwam, wie zond hem weg? Ik zond hem weg: het deed geen pijn. Het deed geen pijn; maar iets verdwenen of dood in mij; mijn gedachten staan als soldaten gehoorzaam, in rechte rij. Op een nacht valt de sneeuw, maakt de aarde wit, maakt de aarde rein.…

rondom me waait stof niet op jij wel je snijdt de dag uit mijn mond en daarna een koude avond zing maar ijzig, rechts met het ritme links ’s nachts, twaalf uur slaap ik in er wordt gedanst op het spoor van asfalt jij wel…

Bomen worden omgezaagd. Mensen met een gele ster worden weggevaagd.…

men voor het duister laat het vuur fikken zie de mensen lopen met vage blikken de mens op weg naar wie weet wat laten we wat stralen door wegen en straten door regen en wind alle ouderen en het kind blinken en finkelen laat de bellen alvast maar luiden sint pieter en al de bruiden bruidegom sla de bladzijde langzaam om de weg niet recht…

De wet respecteren ernaar leven is een hele klus als onderdaan maar kom niet met woorden als vrijheid als je er boven gaat staan leer mij in vredesnaam niet om te zien in wrok als er een rechtse slag is geslagen met een kromme stok…

Weemoed Hoe zinloos, hoe leeg en klein Hoe armetierig kan een leven zijn….. Het moment van doodsangst en duizelingwekkende ademnood Mij een wonderschone schim te binnen schoot Me aanstootte blij en opgelucht De tijd perst sap zelfs uit de droogste vrucht l.v…

Recht’ waarheid en goed trouw te wraken.…

Sorry, wat ik ben, denk in kleur, geur spreek niet in jouw termen ongewenst alles dient te tolereren geaard of on-geaard, etnisch geprofileerd waarin vanzelfsprekendheid niet wordt getolereerd, Sorry dat ik besta, om jou te moeten volgen, in mijn eigen weg verder ga, Sorry, als ik niet word gehoord weggekeken en mijn zijn zonder…

Het spoor bijster, als je niet meer begrijpt waarom sommige beslissingen genomen worden. In het water vallen, als een aardigheidje niet overkomt zoals het bedoeld was. Troebel vooruitzicht, wanneer de toekomst er niet rooskleurig uitziet.…

sporen in de sneeuw verborgen aanwezigheid afdruk van leven…

Kristalhelder ademt de nacht haar laatste uren beslaat de adem het venster naar ontwakend licht dauwdruppels schrijven vochtig een naam in het groene gras lachen zacht naar verleden sporen…

de nieuwe morgen baant zich een weg door de mist langs gouden sporen…

daar stonden wij samen op een Amsterdams perron te wachten op de stoptrein naar Amersfoort hij dichter/schilder/violist een vanouds bekende ik de dichter/machinist de nog immer onbekende niet de moed hem aan te spreken want ik herinnerde mij tijdig dat C.Buddingh' ooit eens schreef: "goden stoor je niet" en misschien is het…

Dat men mij zocht en niets Vond, maar een spoor, een iets Van mij, in u, in u.…