Alle inzendingen over Rimpelingen

Haar lichaam is oud vol rimpels en vlekken ze heeft het snel koud wil oud zijn bedekken. Jong is haar geest maakt graag een praatje ze kaart, puzzelt, leest maar denkt, lijf ik haat je!…

De huid spant dubbel gelaagd Om skelet en vlees en pezen Vernieuwt zich in een wolk van schilfers Rekt zich in zijn opperste vorm Om een leren vlies Gebonden door weefsel Dat luistert naar spieren En traag sterft Waarna de punt van de zeis In dat gaaf gelaat Een kraaiepoot, een rimpel kerft…

Met rimpels komen we ter wereld, met kreukels groeien we ook op.…

zo windstil kan het op de vijver niet zijn dat er geen rimpel aan het oppervlak opkijkt als de loopplank onder mijn voetstap meent te moeten kraken…

je ochtendkreukels zijn me lief net als je zwoele morgenstem die uitgelezen woordjes fluistert naast mijn nog slaperige hoofd met half ontloken ogen zie ik lachrimpels groeien die met vrolijke zijwegen de kreukelzone vergroten plagerig strijk ik ze glad al duurt dat vaak maar even zodra ik je een tel verlaat trek jij weer in de plooi…

ze heeft gedwaald in het verhaal alsof het niet haarzelf betrof zij een reflectie was meed spiegels water glas een tweelingziel de vaste vorm verloochent zij soms gaat ze naar de waterkant beroert het water niet en ziet haar helder staan maar een kleine rimpeling laat haar weer gaan de epiloog die schrijft zij niet het wordt een open…

terwijl de zee zich terugtrekt laat hij het strand na in rimpels zand in rimpels leven soms zacht golvend dan weer hard en diep gegroefd rimpels leven steeds meer zichtbaar in de lijntjes van mijn gezicht…

Haar ogen talen naar verre einders, haar huid vertelt een bijzonder verhaal. Een levensloop van lijnen als een landkaart van de ziel. Zij raakt mijn wezen betreedt de roerige vertrekken van mijn hart. Binnenskamers rest enkel nog een warm gevoel, de stilte van een diep contact.…

Een rimpeling schuift over het gladde vlak vanuit het midden naar de oever. Verdwenen, maar voor altijd geweest, voor wie het zag….…

Hoe is het om als rimpeling terug te kijken in de tijd? Om gedachten en gevoel in stukjes te knippen en te plaatsen op een denkbeeldige lijn. Voor, achter, eerder, eens. Wat was en wat (n)ooit zou kunnen zijn. Verwijten die als kinderwijsjes blijven zeuren. Rondjes draaiend totdat ze moe worden en gaan slapen.…

rimpel in vijver vibreert en raakt voorzichtig mijn verwondering…

Haar ochtendrimpels trekken steeds langzamer weg, de dag is nog jong…

Een rimpel naar de dood. Nooit meer wordt hij groot. Nooit meer wacht zij om de hoek. Ieder woord raakt zoek. Alles was, is waar gebleven? Wend De steven nu voorgoed en paai de gondelier. Drink wijnen. Slurp het gistend bier. Stil de honger in de maag.…

Ik zag zovelen manen zich in de rimpels van het bestaan verdampen in de holle gaten van de nacht. Verloren gewaande mensen met de ogen dicht, in schroom te drijven zonder een klacht om daarin een laatste last te dragen.…

Rimpeling Het verdriet van de wereld, in de licht geloken ogen, het stille lichaam krom gebogen, als populieren in een storm. De tranen van de wereld, vullen groeven als kanalen, zij spreken wereldtalen, tot de evenaar en voorbij.…

Daar zit je genietend en kern gezond buiten op je bank lekker in de luwte kort aan de waterkant en je zegt tegen mij: " dit is mijn plekje " kijk: kabbelend water en eenden gesnater hier de houtsnippen ginds de waterkippen zie je de gele waterlis die waterrimpeling? daar zwemt een grote vis en aan de oevers van de plas speelt…

dit is een verdrietig gedicht ik zag, zojuist, mijn spiegelend gezicht waar de jeugd, met een enkele puist haar jonge jaren onbevangen vlagt en wimpelt daar weent mijn huid, het rimpelt ik ben niet meer die schone Heleen, begeerd door geile Grieken bedroefd, gegroefd wend ik het gelaat af misschien kunnen mijn krullen u verlokken men zegt…

Jij die mij doorleeft En mijn gesleten Gevoelsoppervlak tot Een rimpeling brengt En met nauw'lijks Hoorbare vleugelslag Licht brengt dat het Donker in mij aanraakt En verdrijft…

Een positief effect van zoiets simpels: De oudjes zitten beter in hun rimpels.…

Geen rimpel in het water Ik staarde naar de zon In dit heden werd het later Ik wist waar het begon De ogen van deze stad Filterde mij met een doel Je toekomst is een pad Dat je leidt uit dit gevoel…

rimpels de lijnen van het leven rimpelen het rulle zand korrels krassen in het nu vervormen wijze woorden de beelden in mijn geest verstuiven voor het oog vluchtige veranderingen vervagen verse sporen wie ben ik en waar ik was zo even daar in de rust ontstane rand groeit gekartelde oneindigheid wind vereffent het reliëf door golven…

We worden dan wel oud, maar steeds vitaler Alleen je huid wordt rimpelig en valer...…

Rimpelingen na het einde; na het later, waar alles; op zijn eigen manier op wacht. Zelfs de mensen om je heen, zijn slechts rimpelingen die voorbijgaan. Want er is er geen één, die ontkomt aan de laatste traan. En kijkend in glanzende ogen, zie ik de eigen rimpelingen verschijnen.…

Ik heb een paar rimpels geen wratjes en vlekken heb het soms koud maar hoef mijn lijf nog niet bedekken, geen grijze haren wel 'n blond bosje hooi ben ook niet oud <> van binnen heel mooi goed bij de tijd toch levert m'n hoofd vaak een grote strijd, maar word ik ouder ik blijf wie ik ben dat heb ik mezelf beloofd!…

Stram en stijf je voelt dat je ouder wordt in je lijf daar is niets op tegen maar je kunt je minder snel bewegen ach, en daar zie ik weer een rimpel erbij gladstijken wordt nu een heel karwei.…

dansend en buigend in de zaal benee onder maskers en kronkeltongen ontevree O wee o wee de lucht is buiten blauw en binnen zonder rookverstoorder grauw met grijze ogen gelijkend op de rook vogels met veren gloeiend rood als een pook Zweefden gezamenlijk voort verdoofd rondom slepende muziek en donkere rozen achter maskers met diepe rimpels…

achter het schuttend scherm van haag en struik en boom van bloem en geurend gras weet ik in de brakgekapte dolgedraaide tuindergrond tussen hok en stal en pergola onze zonbeschenen hoogtevlakten onze wouden donker diep onze oeroude koele vijver de steen het stille water het rimpelen van onze tijd…

elke rimpel heeft een verhaal je had veel verdriet en dan is het logisch dat men dat in je gezicht vooral ziet.…

Het is een zo natuurlijk gegeven, net zo natuurlijk als wind en regen rimpels trekken in een waterplas.…

Een houten brugje over rimpelend water als een wenkbrauwfrons…