Alle inzendingen over SMEEKBEDEN

Haar ogen lijken stil te vragen, laat me los, laat me toch gaan. De pijn is teveel om alleen te dragen, toe laat me, help me, blijf daar niet zo staan. Red haar van dit nutteloze gevecht, ze is 't zo verschrikkelijk moe, ze smeekt je, alsjeblieft, toe, laat me gaan, laat me vrij ik wil dit niet meer, ben 't zo moe. 't Knokken tegen het…

Als de hemel wil luisteren een hand vol aandacht schenkt aan ieder kind de misthoorn zwijgt dartelend zonlicht liefde brengt de zee zijn slaap bevecht klop ik wroeging uit m'n gemoed blijheid valt ten deel ik jij.…

supplique pour être enterré à la plage de Sète (G.Brassens 1921-1981) tussen kruizen en tomben op voorheen cimetière de pauvre het graf van Georges Brassens met uitzicht op het Bassin de Thau aan zijn smeekbede om begraven te worden op het strand van Sète is helaas geen gehoor gegeven zijn laatste rustplaats onder een…

god laat ons niet verzanden in praktische zaken auto's bankstellen en rekeningen vaatwassers, drogers espressoapparaten hoewel koffie... laat ons de mode negeren en laat ons graven en wroeten naar handen en voeten naar botten, troost en vredespijpen laat ons laten we laat god wat is het laat…

In gouden gewaden ga jij als het wuiven van korenaren over de velden van mijn minzucht naar die zee van eeuwige luwte. Het zwarte haar in dikke vlechten dansend op een schouderblad dirigeer jij mijn ritmiek, metronoom van mijn verlangen. Schenk mij je wijn nu de druiven nog zoet en laat je lippen niet verschralen maar dompel ze in…

Lieber Lehrer, nun nicht wieder die verdammten Galgenlieder! Bitte, halte uns doch fern Von Palmström und von Morgenstern. Bitte, Lehrer, bitte, nie wieder Mondschaf und das Knie. Veel meer zoudt u ons verplichten met Piet Wester z'n gedichten. Díe bieden tenminste vergezichten.…

Help mij te vergeven, Heer er is mij zoveel aangedaan door zoveel mensen, keer op keer, die pijn kan ik niet aan. U heeft mij al vergeven, Heer U heeft het mij laten zien. U vergeeft mij keer op keer en zegent mij bovendien. Kom mij tegemoet, O Heer!! Ik kan het niet alleen... ik wíl groeien, ja, nóg meer helpt U er mij doorheen? Ik…

Blijf nog bij me Blijf nog even Alsjeblieft, verlaat mij niet Alleen jij herkent mijn sterke punten Alleen jij bent het die dat nog ziet Blijf nog bij me Blijf nog even Toe nou, ga niet weg Alleen jij bent het die naar mij luistert Alleen jij begrijpt het wat ik zeg Blijf nog bij me Blijf nog even Ik smeek het je, ga niet heen Samen…

Vroeger was de kerst een feest Maar dat is allang geweest Menigeen zit nu te schuilen Niets te vieren, veel te huilen Op de aarde heersen vloeken Is de vrede ver te zoeken Door die vele trieste klanken Valt er weinig nog te danken Hooguit valt er nog te preken: Niet te vragen maar…

onbereikbaar edoch aanwezig in mij ongrijpbaar maar vastgehouden door mijn verlangen dat het eens nog toen worden kan en vraag de tijd om een minuut stil te staan bij mijn smeekbede maar zelfs daar blijkt deze niet voor te vangen en loopt door…

Pure angst trilt zwaar in het hart wurgende houdgreep bijna stikkend vuisten gebald wanhoop in droge ogen tranen inslikkend Smeekbede geluidloos snikkend…

als een gebed een smeekbede aan god verdomme heer ik zondig in gedachten en verbaal Ik dwaal wel meer dé-jà vu maar nu ostentatief met opzet haal alsjeblief de geloofspredikers van het internet…

zijn het smeekbeden voor de herrijzenis van overleden nu? zijn dood en leven toch tegenstrijdig? -------------------------------------------------------------------- uit 'voor het ontslapen gaan', bundel premature gedichten 1993-2000, ongepubliceerd…

Een smeekbede: Verlaat me niet. Maar ‘t is niet dat jij de letters ziet. De dunne lijnen van dit kladpapier verdronken met de tranen van het afscheid. Vaarwel mijn liefste. En als er na dit leven, dit oneerlijke leven, nog een eerlijker of ander leven op ons wacht: Tot daar. Tot dan.…

de kwelling ondraaglijk node plannen vertroebelen het zicht op hun licentia gesmoorde smeekbeden teniet gedaan door ouderlijk gezag liep vertrouwen op 'n dood spoor eeneiig verbonden voor het leven kozen gezamenlijk hun eigen weg ze vlogen uit…

jouw tranen klonken oorverdovend evenals de smeekbeden van derden verdwaasd danste het kalk rondom weer laaide de litanieën op 'n rilling van diep geraakt zijn klom omhoog tot de haargrens nam machteloosheid snel over wat kon ik met twee handen.. en richtte ze tot de hemel…

Ik ga aan de Kerk voorbij de spits geen opgeheven vinger meer Die ene keer zal ik niet gauw vergeten Een brief aan 'n herder die onbeantwoord bleef Een smeekbede van 'n vluchteling waarvoor geen oor gevonden Ik ga aan z'n Kerk voorbij weet God.... op andere plaatsen.…

Waar eindigt onze grenzeloze grootsheid? En toch, dat aanvaarden we niet. We willen wel weten wat na de dood of voor het leven komt dwaas gapen naar nooit houdt ons nu al bezig mijn god Hebt u me geschapen of enkel opgeheven uit natte klei van schimmelachtig donker O mijn god verzwijg het ons laat ons eeuwig dromen nog niet achterhaald…

Mijn huid, mijn oogkleur, mijn ingewanden Mijn meegesleepte vuile hoop zooi Datgeen wat me beperkt Datgeen dat tegen me werkt Mijn raspende keel Het wordt mijn hart teveel Mijn zieke gestel Mijn geworden onwel Oranje zijn herinneringen Mijn leven in verleden Al waar ik me door mee heb gesleurd Zoet en krachtig Licht en prachtig zacht…

Verschillende bomen in deze verdoemde tuin stellen godzijdank nog perk en paal aan een oude man die daar gedurig rond loopt, zonder hoed, zwart als een krent in grauw gebak van licht en landschap, ja een man van ziekte. Zwak maar taai en onbeschoft. Hij draait, de afgeleefde kreeft, in kringen om mijn vijvers, der seizoenen dolle dolle…

Alleen te kijken met ogen vol begrip het goede te zeggen het slechte te verzwijgen te begrijpen ieder misverstand nooit te zwemmen in andermans ellende gebrek te herkennen en op te heffen te huilen ook al ben ik een man te erkennen, dat ik falen kan armoede te dragen als een vorst kind te zijn met de kinderen leer…

Aarde, hier komt een eenzaam lichaam aan waarin een koninklijke zon is opgegaan. Achter de ogen scheen een zomermaand, het middenrif liep vol zacht avondlicht en bij de hartstreek rees een tovermaan. De handen voelden water, streelden dieren, de voeten kusten stranden, kusten steen. Inzicht, er sloop een vreemd inzicht in het hoofd, de tong…

toen je ging heb ik geen water achter je voeten gegooid zoals het hoort nu ik dag en nacht wacht op een teken van leven (hoewel ik het ook onzin vond) wenste ik dat ik het wel had gedaan oh, het maakt me bang mijn lief dat ik geen water heb gegooid achter je voeten omdat het een smeekbede is dat je behouden terug zou keren wat had…

heb ik jou geschreven (geen smeekbede, dat niet) hoeveel schrijfpapier ik heb verkwanseld vol woorden weet geen ziel, noch de tranen die erom gevloeid zijn toch geef ik niet op en pak voor de zoveelste keer weer een vers vel, en vertrouw mijn spinsels toe aan het papier dat ze gretig absorbeert tot ik het teruglees en besef het blad nog…

Het spreken tot God uit zich zeer verschillend in smeekbeden lofprijzing en wijze vragen welke niettemin gearmd voortgaan gezamenlijk omhoog zweven zonder enig onderscheid de Hemelpoort bereiken daarachter met brandend antwoord worden aangestoken wellicht als uitgestrooid zaad stil hun tijd afwachten zich in welke gedaante ook…

barbaars: omgekeerd leven brood op de plank handen even vouwen bij het licht van een kaars in een gebaar van dank gebed: ingetogen woord in Godsnaam niet weer onverhoord een smeekbede op rijm gezet als gedicht van verdriet patroon: schuw de materie een beloning in mysterie vol heilig licht als een icoon een klooster als woning…

Zij draagt het voelen in haar vingertoppen Zij draagt het zien in de palm van haar hand Zij draagt de fluister in het horen zingen van de wind Zij draagt haar tranen in bijna blinde ogen Zij draagt het hoopvolle in haar harteklop Zij draagt de smeekbede in de stilte van haar stem Zij draagt de vraag aan de doktoren redt mijn ogen…

Wanneer de stilte verbroken wordt Door de leegte er om heen En de koelte van een avondbries Als hete adem mijn gezicht beroert Weet ik de toekomst voorbij te zijn En terug te keren naar weleer Doch denkend aan die voorbije tijd Richt ik de smeekbede niet nog een keer Want als ik omzie naar de geleden tijd Al dat leed van miljoenen stervelingen…

Gedragen in het hart gedoemd door onwetendheid gewond, geslagen neergehaald zonder enig belang diepe groeven, aangebracht in emotie naar verlangen gestrand in achteloosheid van wetenschap en vooruitgang waar onverdraagzame waarheid beklemtoont, geen smeekbede aanhoort elke scherf zijn doel bereikt en angsten doet overstijgen mateloze…

hij rookt een sigaar het dagelijkse leven sluipt zacht naar de nacht luisteren naar Bach het lijden en het sterven het gewicht van spijt het hart loopt over Bach brengt veel in hem teweeg hij dooft de sigaar een drukke dag wacht aankomst van volle wagons stille mensenzee ongezien dichtbij ongehoorde smeekbeden Bach’s erbarme…