Alle inzendingen over Saffische strofe

Gauteng stad van zware kledij; goud met vuur Prachtig! Plek van werkende mensen alleen Samen vallen bladeren van het stadsdak Hoogten naar laagten. Zwart en blanken zijn gelijk toen, daarbinnen Zout der wonden, maar als de pijn... en ook nog Wereld van een tengere vrouw: Johanna Zang van de aarde. Gauteng stad van jou en de rest van mijzelf…

Bloemen en jeugd zijn opgenomen In een wit glanzen; ons hart is ontdaan. Zij moeten tot het grote rijpen komen, In wijde stilte wezen, en voortaan Zwaarder leven, en schielijk verloren Gaan aan zichzelf, aan alles vergaan. Bloemen en jeugd ... een kort rood gloren Zien wij langs onze tranen slaan. God, als zij U niet toebehoren, Waarom blaast…

Liever is liefde mij dan de geliefde, liever het lam dan de drachtige ooi, liever de schicht die de voorhang doorkliefde dan het vertrek met zijn weeldrige tooi. Slaap in de schelp van uw marmeren nissen, goden en helden, door niemand betreurd. Water en wind zal uw namen uitwissen tot een geheim waar de nazaat op speurt. Wie in de straten…

een laatste strofe draagt het gewicht van bovenstaande vaak een open eind of er wordt, tenslotte, iets van de sluier opgelicht maar als het doek gaandeweg gesloten blijft dan wel de tekst niet beklijft ziet u dan uit naar de laatste zin en geraakt u met de verwachting in een onvermijdelijke onmin bij mijn eerste woorden had u eigenlijk…

het zijn mooie zinnen smeden met woorden zo haarfijn ze plaatsen in de juiste lijn om sierlijk je papier te kleden nu laat je een witregel vallen om zo een strofe te bekomen blijf dan maar even dromen en laat je inspiratie knallen zo wordt het gedicht stilaan geboren nu nog deze laatste strofe lezers, je moet mijn tekst geloven opdat…

..er valt niets- te dichten, geen dichter op aarde, geen strofe of frase- brengt jou -dichter- dichter bij....…

waarvan je niks verwacht nummer twee intens verkracht hindert bij het rijmen gooit de muze uit elkaar door onderling te lijmen derde diep zwartlokkend gat krullen krassen voorbestemd niets aan vast te knopen sta poëtisch in mijn hemd trek vier ledematen uit elkaar grond breekt open om te springen crucifixen krijgen overhand voel mij strofen-moordenaar…

Mijn man is een fantast lacht de dichtersvrouw hij speldt vaak luchtkastelen op mijn mouw…

alles heb ik geprobeerd om het geluk te grijpen te vinden wat ik nodig had schilderde in vorm en kleur niet onverdienstelijk alleen de ziel ontbrak beeldhouwde en liet de stenen spreken maar een stem had ik vergeten mee te geven dichtte strofe na strofe helaas op het podium der poëzie rolde al snel mijn hoofd al die tijd lag het…

Het vangt met deze strofe aan. II Wezen buiten de wet. Afspraken met sterren en eigen leden voor eeuwig en zonder reden.…

Ik stel me voor dat je denkt: laat er nu eens eindelijk geen poëzie uitkomen, maar proza, een man die rechtuit schrijft of zegt wat hij vindt, zonder de vorm van een gedicht, er is genoeg over mij gedicht, lazer op met je strofen uitzuigers, poëtische profiteurs je kunt maar niet steeds op mij teren mijn kind krijgt geen dichtbundel te lezen…

Ik creëer een heel mooie strofe. Ik ben creatief - dat is positief. Ben ik een dichter, soms? - Ik ben - literatuurconstructiesmaker.…

Raad eens wie weer terug zijn; de woest ogende jongens die waren weggejaagd, ze zijn geen steek veranderd, nog steeds een grote bek, nog steeds gestoord; ze vroegen naar je, of je er nog was en waar ze je konden vinden. Er waart een venijnig vergif rond, als een pestvirus verspreid het zich; geniepig druipt het uit elke schimmelhoek van…

als het sterven is gedaan leidt muziek me weer naar jou dansen wij ons tweede leven op strofen van moessonregen voor het refrein heb ik de zon alvast verschoven…

de wind wiegt het riet licht raakt ze het boomblad aan het water draagt me bespeeld door wind en water word ik opnieuw geboren…

zij had alleen haar stem te bitsig aangetrokken Coba Naaktgeboren is zeer volbuikig overtrokken publiek is zich ter plekke wezenloos geschrokken na de eerste uit de hand gelopen strofe weggetrokken…

Zo'n strofe vol fleur - zo natuurlijk Gezelle strooi ik, bij uw beeld, bloem na bloem…

Hazelaars, heilige bomen staan rond de bron van vijf stromen; ze dromen met elf en zalm. Drink van stromen en bron, word wijs, en inspireer de ziel z'n reis als kraanvogel; grijs en kalm. Zoals het is in Andersland, zo is het ook aan deze kant: Wees open voor de vijf zinnen, open voor gevoel van binnen bij beminnen en streven. Zo zal…

hoe mag ik je noemen wanneer ik zie hoe de bloemen in mijn tuin openlijk je diepe zelf voor mij openbaren waaiend op speelse zomerwinden je wondere werkelijkheid dragen zwoel geurend je passie voor leven uitstrooien leg je naam op mijn lippen zodat ik je als hemelsbrede koestering kan prevelen midden de wereld die ik liefheb ik noem…

van het lied komt me over de lippen De sfeer van de zondagmiddag neemt er even z'n keer Ik slenter over het ingesleten wandelpad neurie 'n strofe: 'kijk goed rond in ons paradijs'.…

ik vind het in poezie letters maken woorden en die woorden verzinnen tot strofen de zin van het leven schrijf je zelf…

Het ging eerst langs me heen, ik schreef braaf strofen Toch heeft dat sportgebeuren best niveau Bij al die deelnemers in Tokyo Voel ik dat ik er ook aan moet geloven Dus span ik me nu in sportief te leven Voor de tv, haast 24/7…

ontblote huid wijst vingers de fluwelen weg een strelen dat aan velen is ontzegd voelt hoe zinnen wolken in het onderhuids vertolken de strofe zonder woorden is het hoogtepunt begrijpen is alleen diepzinnigen gegund…

smeulend danst hij zich door elke regel elke strofe heen dat sprankje hem tussen mijn woorden laat zich niet verdringen letters blijven stoeien ik schrijf hem nog specialer dan hij is vormend tot mijn held dicht ik hem een beetje dichterbij…

De sfeer van de muziek die altijd rondom jou hangt het is de harmonie die naar je hart en ziel verlangt maar al die valse noten die schrijnende machteloosheid en zielenpijn waarom toch moet elke strofe, elk refrein de dirigent van jouw ziekte zijn…

Met elke strofe vangt aan een prelude In 't vingertoppenstrelen der beminden Die ook spiritueel elkaar lief vinden Ononderbroken spelend hun etude Hun woordeloze vrije minnekozen Wil 't liefste doorgaan tot in 't eindeloze...…

woorden vielen in waaiers uiteen door vuurwerk van de zin strofen schoten als pijlen naar ongekende hoogte cirkelden daar in steeds snellere vaart tot een veelkleurig begrijpen als apotheose werd het gedicht met een oorverdovende knal door witte guirlandes uitgelicht…

zie je handen woorden zwaaien uit je lichaamstaal vingers letters schrijven in een schrift dat niet bestaat jij kleurt zinnen met je ogen en vult strofen door een lach in samen dichten zonder spreken klinkt poëzie van hart tot hart…

De nationale brulboei reist niet mee naar Pakistan met Tweede Kamerleden, zo worden daar veel wrijvingen vermeden maar lees, vóórdat u juicht, eerst strofe twee. Goed nieuws: Geert gaat niet mee als afgezant. Het slechte nieuws: hij blijft in Nederland.…

een poëtische wolkbreuk letterval van klinkers om nog maar te zwijgen van de medeklinkers in dit luilekkerland voor luie dichters kom ik werkelijk niets te kort kan ik zomaar een greep doen in de hoeveelheid woorden en vis ik de strofen simpel uit de goot alles is hier zoveel groener zodat ik vrees dat ik droom…