Alle inzendingen over Schipbreuk

op het strand ligt een klok daar aanbeland na een ramp vlakbij een schip gezonken op en in de zee een man of vracht teveel, te veel de klepel op de bodem verstomd wordt dit verhaal niet meer gebracht dan door die getuigenis in brons in het mee vergane want zeilt niet langer wind maar waart het water door de gaten zonder voeten, zonder benen…

Tussen strandpaal twee en zeven lagen omringd door mijmeringen, wrakhout en wier, de restanten van een zomerzot getij. Aan de hals van glas, gebarsten en door zoute dampen nog omfloerst en aangetast, een stuk papier, een vaag verbleekte konde. De boodschap sloeg me van mijn ankers: Woont er.... Woont er in jou nog iets dat liefde heet?…

Ik zou moeten zwijgen en deze gevoelens voorbij laten varen vervreemd en vervlogen een schip in de nacht terwijl ik in schipbreuk op jou heb gewacht…

Glimlachend verdrinken in de oceaan van ellende intussen kijkende naar de hemelse verlossing stralend vanuit jouw ogen. Dromen van genot gedragen door hemels geluk hemels geluk aangedragen door jouw aanwezigheid en mijn hart dat weet dat het voorbij is. Contouren van geluk welke vervagen in de mist wanneer jij weggaat en mij achterlaat en…

hij zag alleen wat hij wilde zien haar stille verdriet zag hij niet hij hoorde alleen wat hij wilde horen haar vraag om troost hoorde hij niet zij zag en hoorde en begreep hem niet ‘samen’ en ‘wij’ verlieten het zinkende schip ze spoelden aan op aparte planeten gescheiden van elkaar contact: verloren afstand: onoverbrugbaar…

"Covers"op triomfantelijke gelaat en op de boeg van tijdschriften, en op het verdeelde schip van staat, om de bestemming te kiezen op het kompas van kiezersbedrog, laverend door de platte landen in z'n zog een vertrouwd model laat zinken, in een kleur die naar polarisatie overgaat, zal een nieuwe wind de zeilen van het vaartuig…

Het heeft zo lang geduurd Zo godsgruwelijk lang Om afstand te kunnen nemen Mijn leven te hervatten Zonder jou opnieuw op gang Heel lang dacht ik nog Dit gaat me echt niet lukken Dit trek ik niet alleen Mijn leven lag in stukken Stond stil, kon nergens heen De dagen liepen uit naar weken Al snel volgde een maand Mijn stemming werd niet beter…

waar de liefde strandt ontbeert droevig drenkeling rede en verstand…

Ik wilde me inschepen voor een land waar ik nog niet bestond onderweg ben ik verdronken alleen om niet al te weerloos aan te spoelen later lieg ik een vlot lieg ik reddingsboei lieg ik mijn hoofd boven water --------------------------------- uit: 'Tegenspelen tijd' 1979.…

erodeert ons de scheepshuid de schaduw van dat verval overwoekert de passie voor ooit verbindende ambitie met sluipende muiterij lekslaand zijn dan de rotsen als ontgroeid dan de mensen van daaraf hun vleugels uitslaan naar nieuwe onbekende horizon in het nietig wordend bootje wurgt angst de ankers roestig verpletteren scheuring en schipbreuk…

De schipbreuk, die ze leden in de baai, werd aan de overladenheid verweten. Een haai, die passagiers had opgegeten, vertoonde kuren, want de haai was high. Het was al gauw, dat wij de oorzaak wisten: een speedboat was het - vol met drugstoeristen.…

Wie uren zwemt in Indonesisch water, Op eigen kracht een schipbreuk overleeft, Die krijgt veel meer dan waarnaar werd gestreefd: Een heel aparte reis, maar met een kater. Het werd – geen woord hiervan is overdreven – De zwemtocht van Els Visser voor haar leven.…

ik zag hoe de dichter zijn droom wilde vangen in heldere woorden hoe hij worstelde met een gebrek aan zinnen hoe zijn pen schipbreuk leed op klippen van onbegrip hoe hij zijn heil zocht en uiteindelijk vond in een aforisme…

vraag niet waarom ik wegga de wind vraagt toch ook niet aan het gras waarom het niet op zijn plaats blijft denk niet dat je na een schipbreuk midden op zee land ziet afscheid is nacht dit is een verhaal stel dat het voelbaar wordt…

op het scherpst van de taal sneuvelen woorden als bij een schipbreuk de dichter als drenkeling klampt zich vast aan lettergrepen in luttele zinnen vangt hij een versje voor eigen gebruik hij spreekt het zachtjes uit en het blijkt nog goed voor een glimlach…

op het scherpst van de taal sneuvelen woorden als bij een schipbreuk... de dichter als drenkeling klampt zich vast aan lettergrepen in luttele zinnen vangt hij een versje voor eigen gebruik hij spreekt het zachtjes uit en het blijkt ook nog goed voor een glimlach…

geen fado geen tango geen fandango meer voor deze oude danser maar schipbreuk lijden wrakhout worden in de wervelende weemoed van wellicht onze laatste storm verzinken terechtkomen thuiskomen in de donkere diepten van jouw saudade-land…

Zou ik de luwtes, klippen en stroomversnellingen kunnen ontwijken waarop ik zo vaak schipbreuk leed? Eén ding is zeker: mocht ik mogen herbeginnen dan koos ik ondanks alles weer voor jou…

iemand ademt zacht onder het witte linnen gehavend onder een deinende kalme zee traag strijkt iemand het verlangen glad ziet waar iemand schipbreuk leed iemand valt met de grote vlakte samen ademt zacht onder geweven vlas…

Laat de wind het springtij bezingen, om uit het dal omhoog te klimmen, om zich te reinigen in dood tij, blijven handen gebonden door een noodverband, schipbreuk zonder averij?…

Schipbreuk der dingen letterlijk uit elkaar gehaald, wrak op basis van tegenwind binnengekregen, overlevenden der hartsoverstromingen, een ontmantelde plaats waar geborgenheid veilig was.…

Als schipbreuk weer een olieramp veroorzaakt En alle vogels en de vissen sterven. Als tankers weer het leefmilieu bederven En telkens weer de Spaanse kust vervuild raakt. Als tankvaart weer eens geldzucht is gebleken Wie kan er dán nog van Prestige spreken?…

hier werd destijds geladen en gelost gewichtige zaken van overzee die weken onderweg waren een heen en weer tussen werelddelen met het oost-west thuis best gevoel doch bovenal heerst er nog de nostalgische hang naar lang vervlogen schepen die schipbreuk leden in de haast der tijd…

Herken waar het tekort aan taal geworden is en wij aanvaren op een in- en outbox, scheep en schipbreuk van de woorden. Laten wij weigeren onwelsprekend te willen zijn, en onwelschreven. Laten we taal opeisen.…

wij hebben het bestaan ervaren in al zijn facetten zuinig omstuimig doch meertijds onrustig kabbelend als in een bootje op een spiegelgladde zee tot het onverwacht omsloeg als bij heldere hemel en wij schipbreuk leden Lejo van Kuijeren…

de zon schijnt helder in een blauwe lucht hoopvol huppelen de eerste zeilplanken over de stevige golven ze vriezen echter snel het water uit de koude heeft immers nog steeds geen schipbreuk geleden er zijn ook optimistische wandelaars met roodblauwe handen en snelle tred om niet te hoeven klappertanden op zoek naar wat warmte stranden…

samen zeilen op de boot van het licht niets dan het blauwe water gouden horizon in het zicht samen winnen van de spelende nijvere wind jou en mijn krachten samen gebundelde zonnestralen aan een lint samen op weg gaan alsof we het leven nog kunnen sturen elke schipbreuk kunnen weerstaan grenzeloos, jij en ik en duizenden uren samen…

. _________________________ Moraal: een huwelijksboot die te hard van stapel loopt kan schipbreuk lijden…

zonder tuin is een boom soms een tuin onder de douche is een stem soms een koor zonder stok is de wandeling soms het uitzicht onder het woord is de warmte soms voelbaar zonder schipbreuk leidt de reis soms naar huis onder de herhaling verpietert soms het verlangen zonder de sterren blijft het soms toch donker…

de geesten in mijn hoofd de beer is los hun harmonie verstoord omdat de kleinste is vermoord ze bakkeleien zonder woorden over wie de macht heeft over de galeien geketend zijn de slaven gedachten die stom varen op het dreunen van de grootste trom ze jagen tot de waterval hen breekt en ik in de psychose platgespoten bleef mijn schipbreuk…