Alle inzendingen over Sterflijk

Kleurrijke vlinder in liefde losgelaten voor altijd dichtbij Hoe je als een vonk in het leven sierlijk jouw breekbare en kwetsbare vleugels laat zweven in een licht wiegend spel tussen de zingende vogels terwijl ze geheimen van natuur bij zich hebben die in jouw kleuren worden ontrafeld. Verder fladder je op de golven van een wind vrij…

je vervaagt zoals voorheen in het onvermogen om het praten te bevestigen maanlicht wordt onherkenbaar en ik zoek niet verder meer naar overlevenden omdat hun bleekheid mij op knieën laat vallen hoor je mij in losse schaduwen de kerkklok galmt nog sterflijk na…

Een bewegen in waanzin Naar een sterflijk einde. Een leven te min, er is geen begin.…

is mijn groet, antwoord ik aan gezichten in de ramen, veranderlijk in het stilstaan tussen nieuwe en oude bomen zonder ochtend, avond of eindbestemming zo ben ik ook jou en wat we weten, weerloos achter het dunne vlies van woorden en in vrije kamers van verte waar dagen aan de grond zich nooit verloren wanen wanneer we sterflijk…

ochtendhanden het tijdelijke in prachtig licht maar ik weet van stilte, het lijdzaam staren het gedoofde vuur in gesloten nachten onvolmaakt en ooit geleden dus ik liet hem gaan de bruidegom haastig weg in verlaten dagen toen hij schreeuwde over grenzen en zijn vage koninkrijk ik was een kind omringd door sprookjes maar begreep de sterflijkheid…

er is een weg die geen ander kan horen, een weg in het laatste licht van hun sterflijkheid het houdt mij in mijn stilte gevangen; duister, de gele vlek, het gloeiend ijzer van de dood buiten rouwt het wit terwijl de dag huilt om de zware boodschap van de boom die mij in zijn treurlied omhoog werpt naar de silhouetten van de wolken…

Strompelend in een wirwar van donkere straten, verbijsterd om de duisternis, zoek ik helderverlichte huizen, die mijn sterflijke nacht kunnen omsluiten. Verlangend naar een warmte, wentelend in het schijnsel van zachtverlichte ramen, geef ik namen aan een liefhebben op een eenzame, verlaten weg.…

Je denkt: Nooit was het anders; tot mijn Wezen Ben 'k al zo lang van sterflijkheid genezen. Je weet : Niets kan mij deren: ik ben Hij. Tot zekerheid je twijfel opgeheven, Zo hang je als eeuwig boven je eigen leven: Je bent de wolken en je bent de hei.…

Hijg dus, o hart, uw sterflijkheid te buiten, gij, die uit de pijn het bovenaardse koos, eens zal uw mond zich als gesteente sluiten in d’ eenzaamheid van wind en waterhoos, maar, wie hem kust, zal er op leven stuiten: diep in zijn barsten hurkt de wilde roos.…

Grauw zijn de huizen-blokken - kooien van steen en cement - waar de sterflijken samenhokken, bederf de adem doet stokken en elk geheim wordt gekend. De loden hemel daarboven, boven misère en sleur, die ons de dromen ontroven, geen hart om aan te geloven, geen zon, geen warmte, geen kleur.…

Die de blinden blinde smaden, Daar uw glans hun schemer dooft Waar de kroon van uw genaden Weerlicht om één sterflijk hoofd: Door de duizenden verloornen Aangebeden noch vermoed: God die enkel uw verkoornen Loven voor het hoogste goed...…

Of zou van ieder haar hier wel het zilver glijden, Waar mede d'ouderdom het sterflijk hoofd bekruipt, 't Geen met dit buigzaam goud eerbiedig niet wil strijden, Maar vloeiende in kristal uit elke vlecht verdruipt?…

En deze nacht met ‘n zwijgzame onsterfelijke maan waarnaast dagelijks sterflijke sterren fonkelend staan heeft zich bleek voor enkelen blijvend ongeweten hoog aan hemelbogen van talrijke taken gekweten. Heb jij ‘t ooit geweten,’t wonderlijke werkelijk verstaan hoe woordloos liefdevol leven zo belicht voort kan gaan.…

, teveel voor mijn lijf Een trauma reeds van drie decennia Natuurlijk voorbij, nooit meer over Met mij draag ik een niet gekozen zware last Die ik moet meezeulen tot mijn dood Tot plots één van ons ontvlucht 'k Weet dat ooit (écht) (de) dood gaat winnen Daar er geen mensen zijn die kiezen voor een eeuwig leven en mogelijk ook door onze sterflijkheid…

o God wat schrikt mij dan ‘t noodwendig eenmaal sterven, ‘t herboren worden in uw heilig licht, o Heer; wat schrikt mij ruste en vreê, in ‘t eeuwig vrijzijn te erven, en dit mijn sterflijk lot te missen immermeer!…

(een mens is sterflijk, En uw vader helt naar ’t graf!) Ware ’t nimmer te vergeven, Zo ik u geen raad zes zeven Vóór mijn end te slikken gaf. Primo – Jongen, voel uw waarde!…

Voor het sterflijk oog verborgen, richt de Koning van 't Heelal met in al voorziende zorgen heel de loop van 't Lotgeval! Door Zijn ondoorzienbre wegen worden wij hier rondgeleid! De aardse beeldtnis van die zegen is eens Vaders tederheid! Wat die teerheid kan omvatten, o mijn Vader! toondet Gij!…

En toch geen ander sterflijk goed In deugd te vergelijken is Bij de amper reikende overvloed Van dit nooit uitgedeeld gemis Waar dorst zelf lest en honger voedt...…

weet gij het, sterflijken? In 't licht der Godheid zien haar de Hemelsen, Boven uw aanval, Vader des leugens, Ver van uw kreits, Daar Waarheid heerst, daar juichen de Zaligen; Daar leeft de Godheid. Reinheid en vrolijkheid, Rust en vertrouwen woont voor haar aanschijn, Niet hier op aard.…

Sterflijke mensen! Paar uw gezang Zie op de wolken! Hemelse kleuren Vormen de boog. 't Licht en de regen Smelten te samen, Schildren Gods pracht. 't Vriendlijkst verschijnsel Stilt onze zorgen, Predikt Gods trouw. Zinget de Heere, Priesters der aarde! God is getrouw.…

Ook zij, wie God, in 't sterflijk stof gehuld, het eerst een zaalgend lachje schonk, Zag u, en sloeg, door u te hoog verheft, De onsterflijke ogen neer - En bloosde, als toen de bloem van 's hemels jeugd, Op eeuwge onschuld godlijk trots, Het zaligst woord haar horen liet, dat ooit Een sterfling blozen deed. - Verheven ziel!…