Alle inzendingen over Troubadours

De troubadour bijna woont hij aan zijn wetering maar enige stappen verwijderd van de stromende Dommel in ons weidse dorp geaard en door genen getalenteerd musiceert hij zijn stijl in eigen stiel vertaalt als echte bourgondiër de gevoelens van ons mensen nog bekend met boerenkiel over vanouds en heden in zang en dialect eigen…

Ritmisch verschoof de troubadour het contragewicht van het leven zijn zinnen schoten soms vuur horizon scheen lichter voor even Hij brandde woorden in neon van binnen bedekt met velours het leven werd minder beton door contrast van zacht parelmoer Zwaartekracht trok minder zwaar vreugde nam plaats van verdriet toekomst leek weer wat…

Lieflijk hield het zingen stand, Tot de dagenraad verscheen, Zo niet alleen de liederen, Maar ook de troubadour verdween.…

Hij reist van burcht naar kasteel muziek is beter dan het leeg gekrakeel het levenslied vertelt al heel lang ervaringen voor hun eigen belang soms overstemt geroezemoes zijn gezang men ziet niet het verborgen belang men is niet geïnteresseerd begrijpt niet dat men er van leert misschien is het tij te keren en kan men zich tegen…

Reuze wattenproppen wolken als schaapjes in oneindig blauw ik wentel me in dromen wachtend op de nieuwe dag je pijn verzachten kan ik niet laat nu je lied maar horen eens kan je zeggen, lieve ik heb gevonden! trovado…

de balzaal is mijn podium niet muziek gekleed in overdadigheid de pas getemd in afgemetenheid ben een troubadour mijn lied boeit de gewone man zijn lach tussen de gangen blijft in de luchters hangen als het buffet ten einde is dan fluister ik mijn streekverhalen over ridders die hun maagden halen het hoofs gedoe in de kastelen…

Ze zong voor Joods en Palestijns publiek, Maar demonstranten gingen dat verstoren, Want haar persoon kon hun niet zo bekoren, Dat maakt niet blij, dat maakt melancholiek. Zo hoorden alle mensen in de zaal, Alsnog een lang en bloederig verhaal.…

In het Occitaans mijn streektaal zal ik zingen Over onbereikbare liefde paren tussen de korenaren Ik de troubadour zing pikant over mijn broek die verslijt van het heen en weer Een ‘lied over niks’ en geestige grappen over mijn familie Een jongen met een trommel vergezelt mijn gezang Ik zal het niet weten maar later word ik beroemd…

Alle ziektes wereld Op allen een verbod Voor alle naasten is Het nu echt koud, kil Stilte van de troubadour Voor eeuwig blijft 't live stil…

Toen hij van zijn eerste proefde dacht hij: wel dit smaakt naar meer Toen hij dan zijn tweede ontmoette dacht hij: nou nog maar een keer Toen de derde hem lief groette dacht hij: hups daar gaan we weer Maar de vierde was een loeder want die gaf hem hartenzeer Toen werd die bedrogen minnaar een verstokte vrijgezel en hij gaf zich nooit…

Ene troubadour Ook wel liedjeszanger Rondtrekkende door stad en land Heerlijk spelend en zingend Op de wereld. Overal Speelt de muzikant Op zijn gitaar. Begeleidt Zijn songs. Zijn heerlijke liedjes. Chansonnier. Een Argentijn In zeer muzikale trant *Gezien en gehoord op de Piazzala Michelangelo te Florence (Italië)…

hij was geen clown want in zijn woorden klonk het leven als muziek met bloem en bolhoed het gezicht overbelicht zong hij zijn lied de wereld donker in décor de zaal met sterren in de ogen er bloeiden sprookjes uit de handen van de man die heden uit verleden nam zijn mimiek is generatieloos de woorden internationaal mijn troubadour…

''O, mooie buurvrouw...'' zong de buurman. Hij woonde verderop. Ik kende zijn naam niet. Ik gniffelde onder wit satijn en dacht, Het vergt toch minimaal een luit wil ik aan het raam verschijnen Het bewegende gordijn Een glimp bordeauxrood kant Zijn overslaande stem, want hoe kan ik beter een aubade beantwoorden, dan met Aubade…

Even verder rijst voor mij de witte poort van een oord vol vleugelgegons, vermengd met een soort lichtvoetigheid, dat elk woord onweegbaar met licht en liefde aanlengt Een lenig land voor dichter en troubadour waarin alles schijnt te buigen voor klanken en de kleuren van wapperend pompadoer voor de geur van wijnlekkende ranken Ik wil mij…

fort voorkomt dat men hem kort en almaar morrend poëzie verstoort; opnieuw weet hij te vluchten per ballon die ‘red balloon’ beschut dan zijn gedichten: ‘ik hoop dat alle muren zullen zwichten’ het wereldleed torst Atlas op zijn berg maar dichten is - gelukkig - meestal luchtig de regels vloeien weg, wat al te vluchtig; een hoopvol ‘troubadour…

liefdesverhalen eeuwenlang bezongen in magnifieke fonetiek een troubadour zingt lyriek zijn minnelied klinkt bij juiste snaren opgezwiept de harmonische muziek stuurt een mystieke vibratie door strelende handen rillingen in het hart zijn diepere lagen laat ons hartstochtelijke woorden schrijven muziek en klanken componeren verlicht…

Wanneer een oude troubadour, eindelijk is uitgespeeld. Ja, dan lééft een stad. Een stille stad.…

ik vroeg een schilder naar het maken van zijn zelfportret wat hem daarbij het meest bewoog hij liet een spiegel zien maar ook zijn leven wat zou een dichter doen al kijkende zichzelf beschrijven of louter zich van prototypes gaan voorzien zoals gepassioneerd verteller dromer, filosoof of troubadour misschien wel humorist, een realist…

mijn ogen Is voor altijd gedoofd Vertrapt is onze vriendschap Waarin ik zo heilig had geloofd Je bood mij een warme plek om te vallen Je schouder om op uit te huilen Een vriendschap waar ik op kon rekenen En je armen om in te schuilen De plek is koud, je schouder draai je weg Op onze vriendschap kan ik niet meer bouwen Vertel me, mijn troubadour…

Geluid slaat over het woord verlinkt op schreeuwende daken ruggen gebroken gaten gevuld wegen aangelegd naar de hel de troubadour blijft zingen wolven die blijven huilen mensenspel wordt gebroken droomgedachten verlaat ieders lied vreemde snuiters in magistrale zon afgoden in goud en brons ontstemde dingen vuur en gloed geen stappen geen…

de gids voor wie geleid het doel wil bereiken in de sterren reeds gesteld en ook naar waarde ingeschat na het landen van de zon onder het eenzaam geluid van koor na koor verstomd de dromenvanger die niet weet van zwijgend lossen in de nacht de leidersdaad bij het woord vecht hij slechts overdag tegen de demonen die hij veracht om troubadour…

Een oude troubadour. Een hoge torenkraai. Een Van Mourik. Een wijze uil. Socrates. Raaf. Lex vond zichzelf terug, in zijn oude Ravenstein. Zichzelf in ons allemaal. In liefde die we zoeken. In haat die we verteren. In de liefde die we zijn.…

Ontucht’ge padden spieden door de reten Naar de geliefde van een troubadour De dikste kloostermuren zijn bezeten!…

voorgegaan hun graven zijn mijn fundament ik heb ze allemaal gekend mannen kinderen en vrouwen hun handen geven mij vertrouwen zij helpen met het bouwen als de werelden zijn stilgezet zij beeldhouwen de lucht uit godvergeten dagen de slotgracht wordt gegraven en in de heuvels groeit het bos voor hoofse juffers en edellieden zijn er troubadours…

wie kent een liedjeszanger, troubadour zoals berton de fleur die met vier steentjes van heel ver verstild verdriet tot leven wekt en om kan vormen tot geluk zoals een echt jongleur hij zingt van vlindervleugels op het water van leven en van dood hij toont de winter in zijn ziel met steeds de zomer in zijn ogen de herfst soms in zijn…

tijd voor rauwe stem en een gitaar een allochtoon werd echte Hagenaar zijn geest is in de tijd van toen gebleven in jaren van een onbelemmerd zweven de heimwee sluipt door heel zijn repertoire muziek ontstijgt het Haagse stadsrumoer de klanken vullen kille klinkerstraten een pierement, een koor van heilsoldaten en Chuck, door god gezonden troubadour…

Steeds sneller gevangen in de jaren sluipt de melancholie door de versleten vingers de ziel raakt zwanger van een ongeëvenaarde zachtheid De gouden tonen vloeien weg de oude troubadour wedijvert met z’n melodie, geroofd uit tijd en zinnen en zwijgt in het beminnen Wikkelt zich het zwart fluweel van de naderende nacht, huivert In…

ik had veel in mijn mars maar kraamde lachend blijdschap en verbazing op gezichten heb toen niet goed op de centjes gepast troubadour leek mij wel wat met zang en dans de mens vermaken liedjes uit het hart die de pijn vervagen van de lange werkdag dagelijks langs herens wegen gaan in zon en regen staan de herberg met een warm…

de troubadour, voorgoed voorbij, net als toen ding a dong, ring-dinge-ding, the party's over now, no goodbyes my impossible dream, de vogels van Holland, one more night on top of the world maar ach, 't is ok, ik wil alles met je delen als het om de liefde gaat, dus blijf zoals je bent jij en ik, wat een geluk, 't is genoeg…

waar een verzonken woord op straat nog fluistert van vervlogen dagen rond de sierlijke gevels bij vlagen zich in oeroude klanken horen laat waar de nar en troubadour herleven de stem van een roomse toren klinkt die de stad in al haar pracht bezingt zo hecht met de Zoom verweven waar het verleden huist in elke steen de oude muzen hier…