Alle inzendingen over Verdringen Binnenkomst

De kruk van de deur bepaalt mijn slechte humeur als onderdrukking…

Dat doet de deur dicht dacht hij toen de tijd daar was dit is het einde.…

Eenmaal binnenshuis draaide de deurknop niet meer.. bewegingloosheid, twijfelde oprecht, de balans in het donker.. deed stapje opzij. Ik zal niet spreken over dwaas richtingsgevoel ver van openheid zoals vergeten hoe ik door de voordeur kwam lichtvoetig dansend .. de vloer, het behang de vaat op het keukenblad.. moet niet meer…

Kerstballen van geluk. Slingers van een belofte. Denken en drinken waar geen stemmen zijn die luisteren of vragen. Weten wat weten niets meer schenkt. Eenzaam is je lach geluk dat hangt in de boom van medelijden die je niet wenst omdat je weer ziet wat je niet bereikt en ontdekt hebt toen het kerstfeest en de dood…

Wie zijn verdriet verdringt zal het nooit verwerken…

De Zon vond bij zijn binnenkomst de meisjes kant en klaar: de meisjes zonder manteltjes, - en met de blonde kleuren van die Ridder in het haar.…

een paar flitsen vormen de leegte van morgen ik had het diep verborgen je kent dat wel, ooit als verloren aan het daglicht onttrokken mijn gevoelens zouden vervreemden opdat alleen het verleden mij zou lokken…

De boodschap is te hard gedachten te verward niet te weten niet te voelen realiteit vervangen door vergetelheid verdrinken in de roes van zware rode wijn alleen maar drijven onwetend blijven tot het verdringen begint te wringen met elke werkelijkheid…

Een gast: voorzichtig gaat ze zitten op een stoel – die ze nog niet kent.…

bij binnenkomst te Rijssen blijken de stationsklokken slechts zeventig minuten achter te lopen heb ik in m'n onschuld altijd gedacht dat men hier verder achter liep... zo gaat de tijd mijn vooroordeel te lijf…

“Bij binnenkomst moet je een groet uitspreken, Vervolgens ga je zitten op jóuw stoel, Er zullen mensen zijn, een heleboel, Dat is het teken om van wal te steken. En weet je niet meer waar het over gaat? Dan is het tijd dat je de zaal verlaat.”…

gevlekte kopjes verdringen zich melklustig rond haar tepelhof…

Met z'n duizenden uit Azië vertrokken En hier als een bedreiging aangemerkt De zevenstip is 'r haast uit gewerkt Ze moeten om hun bladbezit gaan knokken De kostgangers van Onze Lieve Heer Zijn ze hier voor een vakantie of voor meer?…

Ik zeg je niets, ik zeg je iets Ik vertel je duizend dingen Om bij jou, maar ook bij mij De waarheid te verdringen…

Schade die ik aandeed Of mij werd aangedaan - Wat maakt het verschil? De eerste ben ik al Lang weer vergeten, Heb er nooit bij stil Gestaan, maar pijnlijk Zichtbaar is elke dag Nog de beschadiging die mij Levenslang werd aangedaan…

zoveel forten cirkels en lijnen om me te verschansen terwijl het ondenkbare wacht op je binnenkomst lang vonden de beelden hun bijgesneden gedraaide weg ongewapend schuifel ik nu naar zwarte gruwelijkheden waar ik me in verduisterde tijd geen voorstelling van kan maken ondanks alles zijn de beulen onze gelijken…

ik zie ze kijken achterom de vlekjes van hun schone handen wassen ze hebben iets bezeerd verdringen dat maar weten zich bedrogen door eigen ogen…

Tranen van verlies en verdriet Huil ik als ik van enge mannen droom Die met kleine robots mijn Lichaam langzaam binnenkomen En zich een weg banen door Wat zuurstofarm bloed lijkt te zijn Niet lang na binnenkomst Bij mijn hart geraken en mij met Ernstige gezichten en gefronste wenkbrauwen Vertellen dat mijn hart nog voor het Nader…

Jouw handen wassen met zeep; wat wil jij schoonpoetsen: je handen of jouw geweten?! Ik weet het niet... . Weet jij het?…

Ik wil vooral heel dronken zijn beneveld met alcoholische dranken om de werkelijkheid te verdringen want de werkelijkheid is naakt heeft geen jas, geen mantel laat staan respect, liefdevolle zorg want ieder heeft z´n eigen opvatting ieder heet z´n heel eigen mening iedereen weet het veel, veel beter dat gegeven, die mensen verdringen…

Een binnenkomst van dit schip was voor mij niet te missen. Met prachtig weer deed het de haven aan. Een mooi schip met vele containers, ga er maar aan staan om dit telkens weer binnen te loodsen.…

Haar en mijn leven vergelijkend tot schoonheid te beperken laat onderling leed als verdringende modaliteit bezweren; zij en ik tot in een lengte van decennia te doen sterken, in harmonie met het karakter dat eens schoon te verteren.…

eindelijk het is weer licht in mijn hoofd eindelijk niet langer meer verdoofd oneindig kan ik weer zachtjes zingen met jou dit gevoel, lief niet te verdringen oneindig had ik je toch beloofd…………

gevangen in vergetelheid de drank die je daartoe dronk vervaagde de herinnering en toch weet je, elke weer, wie ik ben en waarom je bent jarig, is je verteld de blijdschap is groot bij binnenkomst, bloemen en cadeaus kussen en knuffelen, een breekbare vrouw maar bij de lift, op de weg terug zie ik verdriet, brekelijk gezicht korsakov…

bij binnenkomst struikel ik over de eenzaamheid die her en der verspreid ligt aan de muur tikt de tijdloze veroordeling van hen nog immer voort vage ideeën schieten wortel klampen zich vast aan dat wat al even was door mufheid omarmd baan ik me een weg naar een raam dat niet vastgeroest in de sponning zit om deze met een zwieper…

verrotten al vretend scheurende repen gedachtenvlees van mijn woeste botten Toch zal ik jouw ellendig mooie lichaam en glimlach doen verdringen want daar op de bodem gesmeten liggen onze gouden ringen…

daar gaat een sperwer waar voor de nieuwe snelweg een brug zal komen…

Ze liep de oorlog uit tot er geen oorlog meer was. Hij draait nog weleens haar stem haalt een verdwaalde schouder op drijft een lach de woestijn in slaat de traan dood die meezong. --------------------------------------------------- uit: 'Zal ik je wijzen waar ik woon', 1967.…

Bij zijn opgedroogde zwarte Styx graaft Charon de veerman, zijn roeispanen klauwen geworden, wachter van de ivoren poorten en oogschaduw; aarde geworden zwijgen de vliegende mythen onder de zilveren gesp van De Dolfijn en Zwaan bij de onderaardse Styx, de boot van gebeente. Zachtzinnige ondermijners in hun bontjassen van Russische adel uit…

De uier wiebelt: stiertje en pinkkalf drinken gulzig tezamen.…