Alle inzendingen over Weg naar morgen

zomerzon huppelt mijn gedachtengang vooruit op weg naar morgen…

Op de weg naar morgen zijn wij de reizigers van vandaag, zoekenden in het diepe duister naar het licht van de nieuwe dag. Alleen, slechts op eigen kracht, overlevenden van de lange nacht.…

Jouw ogen lachen licht in verloren gevoel op weg naar morgen…

De weg naar morgen Ik doolde over het rode grint, langs heide en mispels, keek omlaag, telde de distels in een droom zonder ontwaken doch wat moe in hart en geest Het leven was een feest omdat jij dat wilde Jouw stem verstilde in de spiegel, je zag slechts de strakke blik die je niet kende hunkerend naar de zonnewende twijfel je niet…

Voortbewogen door de wind, op weg naar morgen. Waar de aarde mij teder ontvang om te worden verteerd.…

Ik wandel over kronkelende wegen, ik ben op weg naar jou. Loop door felle regen, en ook door bittere kou. Ik heb nog vele zorgen, maar weet van wie ik hou. Ik ben op weg naar morgen, ik ben op weg naar jou.…

-Onschuldig zat ik in een cel te boeten voor verwardheid- Nu loop ik stil de weg naar morgen Woorden geven mijn gesteldheid weer Langzaam loop ik de weg, zoekend naar onbekende beelden.…

Vandaag begint de lange weg naar morgen De tijd van onbezorgdheid is voorbij Je angsten komen als een vleermuis vrij Niet langer in geborgenheid verborgen Maar wat daarna komt lijkt op wat verdwijnt Gelijk een dag die als een nacht verschijnt…

Morgen, staat de tijd even stil, dan ben je weg voor even, is dit echt niet wat ik wil, hoe ga jij die tijd beleven? Morgen, 10 dagen zonder jou, dat zijn 240 eenzame uren... weet je wat ik het liefste doen zou, hem gewoon alleen weg sturen... Morgen, ben je 10 dagen de zijne...…

de zachte warme late zon koestert mijn hoofd in jouw schoot warmt mijn verlangen naar een glijdende duik in jouw ondiepe meertje met water zacht en glad waar lichte sprieten eeuwig kriebelen achter het horizonnetje duikt de ronde zon op weg naar morgen…

bevende handen omsluiten haar hart in zachte armen hervindt zij de kracht lacht naar het leven voor even weer hoop de weg naar morgen loopt over rood maar het lot beslist verkeerde keuzes uitzichtloos haar droom vergaat rood verdwijnt in grijze nevel haar hart gesloten rust ze zacht…

hij heeft zich neergevlijd voor mijn deur bode van weekblaadjes en vogelvoer lamplicht verzilvert het trage spoor van een huisdier, op weg naar morgen aan ragfijne draadjes hangt het leven van een kantklossende koorddanseres en wind die in vlagen zijn plagen stoot veegt onverdroten mijn straatje schoon gehuld in getijdenjas van jaren…

mijn bouwwerk wordt langzaamaan geslecht erodeert door tijd en zorgen de specie was nog oorlogs best verdroogt en kruimelt op de weg naar morgen de stenen zijn hun draagkracht kwijt hechten niet meer als geheel het wordt hen allemaal te veel maar het interieur blijft bij de tijd in jeugdig renoveren de trends steeds uitproberen…

naar morgen…

ten tijde van dit uur terwijl de harde wind zijn kou door kieren drukt lukt mijn lied niet, want ik zing slechts schrale tonen op weg naar morgen blijft de klank verborgen in de vensterbank ze huilt er slechts en laat me zoeken oh moment, je wendt je naar mijn hart maar elders leef ik in gevaar mijn lippen dun, de wangen koud diep doorwaaid…

vóóruit roei ik harder en harder wind van alle kanten in golvend water om achter te laten vóóruit cross ik sneller en sneller tegen de wind door opgewaaid zand om los te laten vóóruit fiets ik harder en sneller wind mee over geplaveide stenen om door te gaan voorbij gisteren op weg naar morgen bewegen in het nu van eigen…

Ik droomde vannacht Over een vogel Hoog in de lucht Zo vrij en toch op de vlucht Niet lang daarna werd ik ruw wakker Jij stond daar Ruikend naar zuur Niet weer, niet op dit uur Toen begon het Je zou stoppen het zou over zijn Ik bepaal jou niks, klopt Ik zoek het wel uit, fijn Daar komt het dan Ik was niet snel genoeg weg Dan morgen…

verwrongen door regels, wetten en boze ogen loop ik telkens het begaanbare pad dat ik alleen het gangbare wil is gelogen soms ben ik de vanzelfsprekendheid zat vanaf vandaag mijd ik de mode verlies ik mijn bewustzijn laat alles over aan de goden kijk mij alternatief zijn vanaf vandaag maak ik mijn eigen weg en morgen is een nieuwe droom…

jij wilde dat ik galoppeerde de ogen wild en staart gestrekt de zomer tegemoet heb je in een late lente ooit ontmoet we graasden van het malse gras wist niet dat jij een voorkeur voor paardenbloemen had ik schurkte in mijn stal de onrust weg naar morgen wilde met je draven weg van alle zorgen in het stille groen wat aandacht…

ik ben van hier met volle vaart naar ‘s and’ren daags gegaan en nog terwijl ik onderweg nog peinzend over morgen kwam d’and’re dag alsof het nog vandaag - maar onweerlegbaar gisteren of eerder nog daar was ik dan zag om me heen en merkte ja dit ken ik hier hier kwam ik vaker langs op weg naar morgen ik zette mij verwijlde kort…

schuchter zonlicht streelt het oude park, dommelend onder nevel en dauw tot ‘n zacht en stil ontwaken in wazig ochtendrood verzonken staren bomen nog roerloos voor zich uit aarde hult zich al in lichter kleuren veegt de dag weer gaande weg de morgen geurend tegemoet in de vijver hapt een vis nog loom naar lucht, begluurt een reiger…

Zo gaan wij samen weer op weg naar morgen en weten ons gedragen door elkaar, al drukken nog de vele, zware zorgen en wijkt ook niet het dreigende gevaar; Het leven zelf houdt altijd licht geborgen en maakt wel vroeg of laat beloften waar.…

De was verandert de kleur van regen, verborgen onder zoden gras, totdat jij doorbrak, stond de horizon te laag en leek of die achter een violet gordijn verborgen was, druppels kaarsvet parellen traag op verse bladeren, die er kennelijk gisteren nog niet waren, om in schril contrast de moed weer te laten wegen, want morgen wordt het beter…

Zo leefden we ons leven ieder voor zich, zo alleen, allebei op weg naar morgen maar eigenlijk nergens heen!…

die morgen ik was bij jou zag je blik jij wilde wel we hebben onze ogen laten spreken woorden zouden het contact verbreken de momenten die wij hadden voor elkaar zijn nu voorbij wat blijft is spijt verdriet om wat verloren is zo'n spijt wil melker 18/06/2006…

De weg van morgen ligt in het zicht, Soms valt het leven niet mee, Maar vele dingen inspireren jou, Daarom schijnt de Zon voor jou en vind jij in moeilijke zaken steeds het licht. Je bent vriendelijk en attent, jij zal je altijd inzetten voor onze vriendschap, Ik ben trots te mogen voelen dat jij echte vriendschap bent.…

in het tonen veranker ik mijn ziel met beelden die wazig hangen te dromen aan de baleinen van mijn doorwaadbare ogen morgen zijn ze gedroogd en staat het spel strategisch opgesteld voor het doel dat geen onderweg kent maar slechts een obstakel voor de geur van bloemen onderweg…

de wijze waarop het brein het duister van de dag zoekt in de schaduw van de nacht die zich staat te bedrinken aan de trog van de macht dewelke mijn schedelpan genadeloos heeft gelicht en het heeft gevuld met afgrijzen en waardevolle prutsige beloften niets kan waar zijn, wat ik zie zijn schepselen die mijn geest bevolken wat ik hoor…

Zeg lief mens, mag ik je even ontvoeren, meetronen naar kleuren en geuren om deze grauwe dag even op te vrolijken. Je hoeft nog niet om vrees te bevriezen nog niet te kiezen tussen de kleuren laat staan de muziek of hun klanken ik wek je , zonder te janken nog elke dag weer een keer tot leven. Al weet ik , vele illusies zijn al gestorven…

naar morgen samen weer te vieren van harte…