Netgedichten

netgedicht (nr. 6.301):

stil ontwaken

schuchter zonlicht streelt het oude
park, dommelend onder nevel en
dauw tot ‘n zacht en stil ontwaken

in wazig ochtendrood verzonken
staren bomen nog roerloos voor
zich uit

aarde hult zich al in lichter kleuren
veegt de dag weer gaande weg
de morgen geurend tegemoet

in de vijver hapt een vis nog loom
naar lucht, begluurt een reiger
zijn vroege prooi

vogels begroeten de nieuwe dag
jubelen hun blij gezang de ijle
hemel in

ergens luidt een verre toren
laat de stilte zich even horen
voor wie zich nog verwonderen wil

.