Alle inzendingen over Wiede leegte

midden in de wiede leegte drie kolken langs een pad getuigen wat stormvloed vermag teweeg te brengen drie dijkdoorbraken slepen een peilloos diep gat kolken bleven bomen er omheen ankerplaatsen voor vogels, mensen in de uitgestrekte kleilanden van de wiede leegte bij Midwolda vertelt na de binnenzee die de Dollard was de mensen…

of Stoksterhorn in de wind vergeten onder de wolken de wiede leegte…

Wie de leegte heeft gehoord En heeft gekeken naar het bleke Vlees van vele levenloos, Gelijkend zich voor 't leeuwendeel In dagen van lamlendigheid Voornamelijk vervelende In lethargie verkerende, In lendenen en in hun leden Bijkans uitgeteerde zombies Van savanne's wiede leegte Ooit ontheemde en verweesde Door de mensen gedresseerde…

nee romantiek is overbodig het land heeft dat niet nodig Wiede Leegte oneindig wijd waar vind je dat in deze tijd…

leegte hoge lucht een leeuwerik Ulsda…

leegte onder hoge luchten hebben we ervoor teruggekregen…

maar, in je gedachten Schiet het zo maar de lucht in Zonder dat er iets aan gedaan Hoeft te worden - En als je dan een tijdje De boel de boel hebt gelaten, En je de ongewenste gedachten Hebt laten woekeren, dan wordt Het gangpad in je bovenkamer Weldra onbegaanbaar - Hoog tijd om afscheid van ze Te nemen, tijd om onkruid te wieden…

De Stern, een Aalscholver, iets kleins in ’t riet we voeren zachtjes langs de waterkant maar de bewoners zongen hard hun lied hun lied verheven boven platteland we hielden ons zo kranig, als graniet als de natuurliefhebbers echt verwant aan vogels, reeën, in een rampgebied ik sprak meest stadse woorden als passant de koude regen striemde…

ga wieden in je emotionele tuin verwijder je angst…

Het is lente aan het worden, straks ga ik in de tuin het onkruid wieden tussen de rozen, de papavers, de primula’s. Dan komt die steek van pijn: er is veel meer te wieden waar ik niet bij kan, aan mijn binnenkant. Wanhoop slaat mijn handen voor mijn ogen als ik bedenk: wie in de grootstad, in de wereld, extirpeert het onkruid mens.…

Een wit meer van mist in de vallei van de Wied: verrassend gedicht.…

Het ergste is, dat alleen IK die leegte vullen kan, dus daar ga ik dan. Naar bed.…

Dat dit jaar vrucht heeft gedragen Dat ik de plukker eerst zag schudden aan de boom Dat hij de vruchten met zorg raapte Dat hij de ladder tegen de boom zette Z'n mand vulde en een wijsje vloot: Zagen,zagen wiede wiede wagen Het was een stokoud wijsje Uit m'n vroegste jeugd.…

Zagen zagen wiede wiede wagen, m'n vent ligt naast me in bed, een heel bos om te zagen, ik lig ernaast, ben wakker vanzelf, blijf maar liggen tellen 908, 909, 910, 911... Helpen doet 't niet, dus doe ik maar net als altijd, pak m'n kussen en verdwijn naar 't logeerbed!…

ik zie je onkruid wieden in je kleine tuin in je ogen krult het licht dat zo goedmoedig tussen duim en vinger beeft…

Ik lig wakker Maar jij bent weg De kamer voelt leeg En de stilte snijdt zacht. Ik denk aan je lach Aan je handen, je stem Dit alles voel ik nog hier Maar jij bent ver weg. Ik adem langzaam De wereld voelt koud Want jij was mijn zon... En nu huilt de maan.…

Waarom wil je wieden wat er zich aandient, wil je soms wieden omdat het zich aandient. Elke dag groeit dicht in het water en het zachte zoekt een houvast. Het ontluikt als een lelie: standvastig en zeker, de perken te buiten. Niet snoeien. ------------------------------ uit: 'Het onverborgene', 2006.…

Waarom wil je wieden wat er zich aandient, wil je soms wieden omdat het zich aandient. Elke dag groeit dicht in het water en het zachte zoekt een houvast. Het ontluikt als een lelie: standvastig en zeker, de perken te buiten. Niet snoeien. ----------------------------------- uit: 'Het onverborgene', 2006.…

In deze nieuwe maand wil ik niet klagen omdat het onkruid hier voortijdig woedt, ik strakjes wieden, spitten, maaien moet. Nee, ook niet als ik loofhout moet verzagen. Maar wél als ‘k modder in de wildernis die er vandaag weer bij de fiscus is.…

Zelfs met miljoenen goede werken poets ik mijn wezen niet meer schoon Al schrob ik vloeren van de kerken wied rondom de oude perken Reinig in de hof de oude zerken er is slechts redding door Gods Zoon.…

Mijn huis is mijn leven Mijn verleden is mijn tuin Door de tuin naar mijn huis Kom ik thuis, elke dag Mijn tuin groeit Er bloeit geschiedenis Ik pluk er mijn lach Of zing verdriet Mijn toekomst is mooi Wanneer ik nu mijn onkruid wied…

In lang vergeten kamer wacht een sombere eikenhouten kast heur arabesken nervenpracht door diepe tijd onaangetast Verborgen glazen ingewanden roemers, kruiken van kristal die in vergetelheid belandden en allen zwemen naar verval Kelken eeuwenlang gevuld met sanguinolente wijnen thans in dwarrelend stof gehuld aldus gedoemd om te verkwijnen…

‘Gegroet o Koning Willem Alexander Bedremmeld kom ik mijn ontslag aanbieden’ ‘Geluk gewenst, u kunt uw tuin gaan wieden Uw zenuwbaan is strakjes voor een ander Maar dat u nú komt, had ik niet gedacht Mijn móeder had u al zo lang verwacht’…

Het zogenaamde niets kennen we als leegte. Leegte als onmogelijkheid waaruit wat mogelijk is ontstaat. Zoals onbewuste dromen komen, in het holst van de nacht, en als sterrenlichtjes verder gaan. Zoals mensen die plannen maken en plannen in vonken op zien gaan in het zogenaamde niets. Het niets dat bron van leven is.…

Daar kunt ge wieden ‘t vreemde kruid In spraak en lied, Maar ruk het met de wortel uit Of ‘t kruid herschiet. En in uw vrouwelijk gemoed Zal komen lijk een zeegning zoet Het weten schoon, het weten goed, Dat gij voor Vlaanderen ook iets doet, Voor Vlaanderen.…

Even lekker weg uit de gestoorde hectiek van de stadsmensen, even lekker met mijn klauwen graaien in de modder en zoveel mogelijk onkruid eruit trekken. Lekker smullen van de eerste, rode aardbeien en frambozen. De ringslang aan de kant van de sloot een knipoog geven en met veel genoegen de uien, aardappels en courgettes poten. Genieten…

Na lange regenval , steekt het onkruid overal welig op de tuinmannen kunnen het schoffelen niet alleen aan daarom wordt dringend beroep op vrijwilligers gedaan het schadelijk gewas kent nimmer ofte nooit een stop. Op Engelse kerkhoven moet met de hand worden geplukt lastig karwei voor wie zich uren na elkaar moeizaam bukt.…

De vrouw van wie hij ooit "Ma Belle Amie"-de Neemt strakjes elke week een uur vrijaf Om met een grote schoffel bij zijn graf Als in een trance het onkruid te gaan wieden Zo snapt ze dus geen woord van "She Likes Weeds" Maar krijgt het toch een geestverruimend iets…

In deze nieuwe maand wil ik níét klagen Ondanks het feit dat strakjes onkruid woedt En ik weer wieden, spitten, snoeien moet Gelukkig kan mijn lijf die last verdragen Alleen, vóór ik met weinig zin tuinier Is er dat grijnzend blauwe formulier…

Ik was van plan om mijn plafond te witten, En daarna: onkruid wieden in de tuin, Van buiten werken word je lekker bruin, Maar dat gaat nu niet door, met al die hitte. Nee, ik blijf rustig zitten, - ‘k ben daar gek! - En leg een natte handdoek in m’n nek.…