Alle inzendingen over Wiekramen molen oud stenen

Verweerde stenen, een lied van het verleden waait door een leeg raam.…

De kleine winkel is donker, de voorkamer – van een oude mol.…

de oude molen die traag zijn grijze wieken wentelen laat danst zijn laatste dans Quijote deert hem niet maar de wind die uit de hemel valt en over de donkere aarde liggen gaat…

'Daar bij die molen' ik weet niet of het daar was bij die molen We hebben er wel gedwaald en lopen dolen de streek ons onbekend Ik herinner me de foto... en het feest maar of het bij die molen is geweest? 't zal door die klap zijn gebeurd Ja, die klap van de molen.…

Buiten regent pijpenstelen schemert pittoresk de oude straatlantaarn In café de malle molen pronkt een gladiool in zilver dronken van de wijn Rood als karmozijn denkt hij in een schommelschuit te zijn proost op kotters en galjoten…

je levensverhaal is opgetekend in scherpe en in zachte lijnen over de strakke droge vormen van jouw zongetaande verschijning mijn ogen lezen leed en liefde zien je broze handen die ooit krachtig maar ook teder werktuig waren rusten in je moede schoot recht nog de rug op verzwakt gebeente kaatsen je ogen het leven al terug slechts nog in…

Kijk, daar, die oude zweefmolen. Er zitten mensen in, blije mensen. Ze zweven en zwaaien. Plotseling stopt de molen. Niemand stapt uit. De zitjes zijn leeg. De muziek zwijgt. Ik sta aan de kant, alleen met een suikerspin in mijn hand.…

Ik loop zeven keer rond de molen. Mijn enkels gebonden. Die steen is een verzoeking. Ik hang mijn zonden aan de wieken en wil eerzaam sterven, verlost van het spleen. De molenaar schudt zijn kop -Wat moet ik met een martelaar, wat is dit voor land waar iedereen mag malen, bestaat er nog zoiets als boerenverstand?…

De grauwe reus die, gans een bezig leven, tot elke wind zijn hoogmoed heeft gewend, staat, ogenschijnlijk nog bij kracht gebleven en stevig op zijn stenen fondament. Maar ‘t oude lijf, verschrompeld onder de oude beplanking, is verschrankt en uitgeteerd en staat, ternauwernood bijeengehouden, nu in de wind verwinterd en verweerd.…

De Duitser wil in onze zee gaan graven Maar eerst moet hij nog een Erlaubnis holen Inmiddels draait de ambtelijke molen Die wat van wie is eerst zal moeten staven Is het dan nooit genoeg? (hier zit oud zeer) Klopt, zegt de Duitser, ‘k wil geen See maar Meer!…

Verliefd was je molen ontken het maar niet verliefd op de wind... je liet met je sollen kreunen deed je, tollen reikhalzend naar nieuwe vlagen waai dronken, pronken met je volle wieken maar,...jonge wind wichten worden ook oud, alleen de wind heeft het eeuwige leven.…

als ik drijf op de schaduw van heden en het mij voelbaar ontbreekt aan gerief maakt het ademen diepe sneden roept de rust en komt de nacht als een dief niet dat ik door het sterven ben aangeraakt of vast de wakken tel voor morgen, door deze of gene word gelaakt neen, de ziel is gedwongen verborgen toch bouw ik op oude stenen zij vormen…

ik liet mijn handen over de oude stenen gaan die met zwart glimmende rondingen de strelingen van passanten al eeuwenlang patineren heb stukjes verweerd mee naar huis genomen voor wat nader onderzoek de tijd gaf erosie en ook sporen dna vrij van aanrakingen in vroeger tijd en vroeg specialistische aanpak tekeningen en prenten…

, oude molen op plek als de straaltoren lila, oranje, roze nieuwbouw tegen donkergroen van eiken huis uit oud gesteente weer opgezet ik teken voor fluitekruid en koekoeksbloem op de stadswal voor pastinaak ver voor een aak die om bakens vaart…

De stenen ronken en 't werkend bint Laat vrolijk zijn krikkrakken horen. Doch klonk door de molen Marieke heur taal, Dan wist ik, waarvoor ik mijn koren maal. De dis is bereid, de pot hangt te vuur, Gevuld zijn kist en kasten, Maar 't is geen leven zo op de duur, Al heb ik meer lusten dan lasten.…

Computergestuurd begint feilloos in de ochtend mijn molen aan de oude partijen trieste rijst stop go stop go stop go stop, Terwijl ik goed weet, met ziel en lijf dat ik wilde, en zachte haver leveren moet, heden dagelijks. een ongezond bedrijf. ---------------------- uit: 'Retro', 2001.…

Er was eens een muisje in mooi Amsterdam Dat zat in een molen heel stiekem verscholen Hij dacht bij zichzelf: wat is het toch fijn Een muis in een molen in Mokum te zijn. Refrein: Ik zag een muis! Waar? Daar op de trap Waar op de trap? Nou daar!…

In de oudste lagen van mijn ziel, waar hij van stenen is gemaakt, bloeit als een gaaf, ontkleurd fossiel, de stenen bloem van uw gelaat. Ik kan mij niet van u bevrijden, er bloeit niets in mijn steen dan gij. De oude weelden zijn voorbij Maar niets kan mij meer van u scheiden.…

Daar, diep vanonder de malse klei neemt een sterke, ijverige mol, met zijn krachtige gegroefde poten, - alsof hij Atlas zelve is - , de rulle, vette aarde op zijn schouders, en duwt de vruchtbare kluiten naar boven, naar de warmte, naar de kracht van de zon.…

Een molen in rust verbonden met de polder een bewaarde schat…

vier vakken in de lucht wegslaan de uitgestokene en zij schrijven hun cirkeling, nu zij weer drijven op stromen, die hebben meegevoerd de zonversplintering, het ontroerd ademen van land en zee, de gave waarvan de kostelijkheid met laven strijkt door hun traliën en zij met ruime banen te loef, te lij zeilen zij door het luwe weer, vinden hun oude…

Een bruine bol aarde stak boven het gras uit, zie je wel, de mol die kleine schavuit, heeft niets op met onze tuinman dat zie je maar weer.…

Graaf het liefst In het donker mijn Eigen ondoorgrondelijke weg; Het donker als deken, Als teken van veiligheid, De bril die ik draag Is louter voor de vorm Want blind was ik toch al, Maar mijn medemollen Moeten vooral niet Denken dat ik gek ben…

een moment opgeworpen in steen dit ogenblik stolt tot aanhoudend voorbijgaan wat plaatsvindt is nog ergens na te lezen overal kalmte voortijd van avondmaal dichtbegroeid op den duur ontbost rustend graan is koren op de molen wolken verjaren met binnendrijvende zon stille genade benadert iets van troost alles is eeuwig…

Het vrouw- en mensonvriendelijke drietal is doodleuk terug, door draaitol John de Mol die stelt: hun tegenstem is waardevol maar maakt voor geld door disrespect een knieval. Geef hem voor zijn manier van zaken doen een Loden Mol. Hij heeft geen cent fatsoen.…

Stille eeuwigheid een oude ziel in droomtooi zwijgend in een steen.…

stenen zouden kunnen weten ook al zijn ze nog zo koud stenen zullen nooit vergeten ook al zijn ze al miljoenen jaren oud stenen hebben werelden rond gezworven en verbazen zich over wat ervan is geworden stenen zullen niets vertellen houden geheimen in zich verborgen dat durf ik zondermeer te stellen stenen neigen misschien…

ergens zou je willen weten waar deze woorden vandaan komen maar ik weet het niet nu,wie ik ben ooit was er overgrootvader of nog veel verder teruggaand hij liep langs de beek met de oude molen toen nieuw en er was een meisje die hem zag en daarom besta ik nu,maar deze woorden zelf gaan zover terug dat ze geen oorsprong…

Omdat de mol, blind ijverig van aard, Mijn tuintje overhoop haalt met zijn hopen Is godzijdank het jachtseizoen weer open En is hij vogelvrij vanaf 1 maart. En sinds de klopjacht op de mol begon Is Linda reeds gestrikt door haar broer John.…

Nickelodeon De Mol brengt landenvoetbal op kinderniveau…