Alle inzendingen over Winterkoude

Ik ben winterkoud de sneeuw vlokt schier oneindig het haardvuur is goud…

Het winterkoud geluid als knappend ijs zo schel. Het winterkale beeld als een japanse tekening zo fijn. Het wintersneeuw gevoel als rust zo stil.…

de winterkoude bijt door de huid van de dakloze die op straat leeft en enkel een dun dekentje beschermt hem tegen de kou terwijl wij warm binnen zitten huil ik tranen om de kinderen wier leven de straat is…

als een ongeschoren kinnebakkus stoppelt het geradbraakte land waar klamme wolken winterkoud door het vale zonlicht weerkaatsen in volgelopen diepgetrokken sporen een strakke reiger spietst zijn prooi en blubbert het met smaak in ‘t zuur…

In de palm van uw hand staat een levenslijn geschreven kort lang of on-der-bro-ken en de palmlezer leest koel en winterkoud een leven uit de palm van uw hand jong of oud mijn vraag misschien gênant ‘leeft u ook een dubbelleven?’…

Ik zie je gaan, afgezakte schouders met een bleek gelaat je gemoed dragen. Ze zijn niet te krijgen de antwoorden en al begrijp je ook de wolkenzaal niet, 't tolkende, laat staan het ijzige koude. Zie, de kinderen genieten hun maaltijd zijn onbevangen niet in staking gegaan. Ze boycotten de nieuwe hulp niet, vechten niet voor 'n ander moederschap…

Vooral toen het winterkoude was, ik nog maar pas van het onheil had vernomen, had ik langer nodig van deze ernst bij te komen. Ik houd nog vast, er is nog hoop en het voorjaar. De hemel heeft zijn zaak nog niet definitief beslist. Serie: ziekte…

Voorbij de winterkoude ontluikt de bloem uit menig knop en wordt het jonge dierenleven met veel sympathie door de wereld ontvangen.…

ik zou een vers willen schrijven over de ochtend, het ruisend geluid van winterkoude waarin mijn hart hangt misschien is het de eenzaamheid die in wezen niet verandert of de minnaar uit mijn dromen en ik van mezelve genoeg ik volg de banen, de wolken dieper, over het bleek, getralied gras dat als een bevroren pijn in de tijd ligt dit…

ik zie de stukjes vroege lente uit de lange winterslaap van jouw aura ontwaken waar het voorjaar zijn specifieke kleuren bewaart in speelse frequenties maken gelegenheids- combinaties zich los uit winterkoude patronen vermeerderen fluctuaties tot een creatief palet dat langzaam samenvloeit in de nieuwe prilheid van…

de decors zijn archetypisch goed gekozen een winterkoude volkstelling door romeinse overmacht de bijna voldragen zwangerschap en een warme stal als onderkomen dromen over herdertjes bij nachte en zingen onder het sterren blinken alles bij de geboorte van het kind dat in jezus de verlosser vindt weer start het zoveelste nieuwe…

Nu is het zaak dit vast te houden, verdringen dat er herfst bestaat, niet denken aan de winterkoude. Ook als de zon straks ondergaat wil ik haar warmte in me houden alsof ik in haar stralen baad.…

een vogelscherm is ruisend afgedreven nu de winterkoude is ingetreden naar de zon de warmtebron van leven de huilende vragen van het kind meegedragen door de wind tot aan de einder de rood gouden gloed ‘t water stroomt de avond zingt tussen onze vingers de veder in onze hand de vlammende mantels van papavers wij willen…

De wijzer wijst het uur de tijd De tijd dat moeder de maaltijd voorbereidt Gezamenlijk eten is soms als een levende gloed Door allerlei omstandigheden vaak missen moet O, tedere moeder armen die hun kinderen omarmen Tegen haar borst gevlijd het kinderhart verblijd Uw adem teer als de adem van Onze Lieve Heer Hart bedaard de winterkoude…

Vandaar dat hij in droefenis en wrok als dakloos man naar Amsterdam vertrok, waar hij in natte winterkoude nachten een brug als slaapplek vond aan één der grachten. Maar ’t Kerstdiner geniet hij uitermate, hem opgediend door Mien, een Heilsoldate.…

Zie daar de wilde paarden aan de horizon die donkere hengst met bruine manen ik weet nog van de echo in jouw diepe blauw verlangen de regen in het winterkoude bushokje eerste zoen op jouw maagdelijke wangen en misschien heb je meer hulp nodig dan ik of minder medelijden dan een vreemde misschien ben je de kerstman en ik een verlaten ontheemde…

De zonne zond haar stralen uit om d'aarde te vergouden, Die, al te lange tijd verwaaid, verregend en ontverfd, Niet meer aan blijde dagen dacht, maar aan de winterkoude Zich zonder klagen overgaf en stil en willig sterft.…

De laatste winterkoude stormen bliezen de golven met brute kracht tegen de Friese waddendijken het stormde gevaarlijk in die nacht Het was maandag zes maart 1883 Moddergatse schepen voeren toch uit want het laatste eten was opgegeten en men bezat geen rooie duit Dus de vissers moesten wel visssen op die grote ruwe zee en hoewel het eigenlijk…