Alle inzendingen over Zondermeer

Dwarsdoorsnede en wind waait rechtdoorzee het zout op de huid en het zand zondermeer warm noch koud…

een schreeuw uit mijn hart laat zich vaak begrijpen als smart een glimlach daarentegen laat mijn last lichter wegen echter een traan is zondermeer met veel gevoelens begaan…

er flitst een fietser voorbij met rinkelende flessen klessebessend allebei meen jij een supersnelle melkboer die geeft gas driemaal gis ik zondermeer een onvervalste waterdrager of een drank en flessolist…

Zondermeer.…

wij spreken zonder woorden en ik versta je goed je stem is oorverdovend je ogen oogverblindend maar ik ben doof en blind en voel alleen je zinderende zinnen jij spreekt zonder woorden en duwt me zondermeer omver.…

Hoe iets zondermeer niets betekent. Hoe mensen eten en slapen kinderen van huis gaan. Hoe rozen verwelken. Je vraagt je af hoe machines werken. ---------------------------------- Uit: 'Zandloper', 1997.…

waar het licht zich terugtrekt in de schemer van dat koele woud oud door tijd, maar jong door nieuwe twijgen en het neigen van haar eigen kwetsbaarheid het trillend gras vol blauwe klokjes sluipt een wijle tot aan niets dan duister, zondermeer vergeten door de luister van dit uur aan de kant een oude fiets, een waterfles en ramen…

stenen zouden kunnen weten ook al zijn ze nog zo koud stenen zullen nooit vergeten ook al zijn ze al miljoenen jaren oud stenen hebben werelden rond gezworven en verbazen zich over wat ervan is geworden stenen zullen niets vertellen houden geheimen in zich verborgen dat durf ik zondermeer te stellen stenen neigen misschien…

maar als het doek gaandeweg gesloten blijft dan wel de tekst niet beklijft ziet u dan uit naar de laatste zin en geraakt u met de verwachting in een onvermijdelijke onmin bij mijn eerste woorden had u eigenlijk kunnen stoppen terwijl u nu, onbevredigd, op een zinloze uitweiding stuit ik kan derhalve uw gedachten raden zij drukken zondermeer…

Het vullen van niets, ook al is het met pijn - beter dan niets zondermeer. Jij vriend die ook mijn vijand is; ik ken je zo goed. Jij pijn, die me vergezelt in mijn hoofd, mijn hart, mijn hele zijn. Je kent me door en door en in de nacht zie ik je - al is het in een glimp - opdoemen uit de mist. Contour van je gezicht.…

gezakt maar ik ben geenszins levensmoe ik betrap mezelf op een lichte lach althans zo neem ik het waar het maakt, denk ik, van naderend licht gewag zij zegt, ik wil ook uw oren zien, de wet schrijft dit voor het ijs is gebroken mijn fantasie doet zijn werk en werpt mijn sjaal in de hoek ; mijn pose is zodoende zondermeer…

Ze hoorden dat het onzin was een fabeltje van dwazen en de kinderen van morgen leerden braaf het uit hun hoofd want wat gedrukt stond - dat was waar met ogen die het zelf lazen ook al was de leugen plat die zondermeer maar werd geloofd zo plat als middeleeuwse aarde waar Verlichting werd gedoofd En we draaiden en we draaiden om onszelf…

In een bad als een gemankeerde baarmoeder kijk ik terug en reminisceer, het gedaas, de grijperige maanden, de hele winter of discontent. Er was het meisje met de rode laarzen de neuzen waren versleten maar de maantjes van haar vingers waren gaaf En later zat ik aan haar bed en lepelde vermoeide wijsheden binnen.. een frêle bosnimf op ziekenhuiswit…

Die tranen en lach hand in hand samen brengt en niet zondermeer voert naar geluk of verdriet. Zo is zij wis, zo ook waarachtig; in de weerbarstigheid van alledag. De liefde laat, de liefde staat bij de drachtigheid der paarden en de pegels aan de koelkastwand. De liefde is geduldig en vol goedheid.…

In zijn gezicht verscheen een hemelglans, zijn stem vertolkte wat hij binnen voelde, we wisten zondermeer wat hij bedoelde, zichtbaar genoot hij van zo'n buitenkans.…

vieren brengt ook amper vreugde nog verbinden vraagt het willen van en alle kracht daartoe ontbreekt onthand als ieder is geraakt in tij waar niets heel zeker blijkt gedijen er geen golven dan het overleven zondermeer het slag dat verder splijt aan wat nog samenhang zou kunnen brengen maakt het puin dat valt te ruimen voor de rest van…

fantaseer ik maar een vliegend tapijt traag zwevend door de kosmos zonder tijd zodat het brein niet is af te matten in voorbijgaan omringen mij kleuren ergens speelt Schubert iets met violen volgen meer muzikale idolen: getransformeerde sterren die fleuren zwaai vaarwel moeder aarde beneden de nieuwe ster Proxima lacht mij toe dat ik haar zondermeer…

Ik zou zweren dat ik suiker ruik vandaag, mag spreken over dat naast al dat andere mag vertellen over hoe deze dag zondermeer naar een ode naast plausibele eenvoud neigt.…

En als ik dan de heenweg ben verloren, ben ik dan niet zondermeer mijn doel ook uit het oog verloren? Ik wapper mij met mijn agenda wat frisse lucht in het gezicht en zie nog door de zonnewering: licht. Fel licht.…

De dood is zondermeer de dood die aanklopt, die sneeuw was en is sowieso puur dat witte kleed dat bestaanbare en het nu weer wachten op de lente. Soms heeft leven een punt om er achter te zetten komma's , gewoon leed, rappe dagen van leven en welzijn liefde en hartstocht en noodzaak je hart en ziel te koesteren.…

Hoorde je het haar ook zeggen 'ik weet niet wat jij doet, ik ga alvast, leg mijn rug en voeten recht, echt vooruit het leed is geleden ik ga nu vast op pad het is wel tijd voor zondermeer dat. Niets was en is onmisbaar of onuitwisbaar in ook dit misschien toch wel kortere bestaan.…

Kwam ik ooit al niet vaker voorbij de slapende straatnamen zondermeer met de dood in gevecht in ons leven vervlecht.…

Nu is hij oud, heeft enerverende dromen keer op keer alsof ze hem weer , weer op komen halen en zondermeer als een bloedrood lied uitschenken als liters vers verdriet in het koude van de nacht verscholen tussen weer dat riet. Wreedheden uit oorlogen worden nooit echt het verleden daar hebben sommige nabestaanden te veel voor geleden.…