Alle inzendingen over afbraak

Uit de Haagse Ivoren toren Wordt steeds weer een nieuw plan geboren Al die ministers met keiharde koppen Helpen sociaal ons land naar de knoppen Hoe dapper kletsen VVD,D66 en CDA Met luider stem het dreunt zelfs na Maar wij, wij laten ons niet knechten Wij sociale Nederlanders blijven vechten Zij zetten heel het stelsel op zijn kop dat…

Esthetische chirurgie Volgens velen heeft ouder worden zijn charme het vreet echter van aangezicht tot diep in de darmen gestaag woekert afbraak en verschrompeling voort wat eens jong elastisch mooi en strak weer gegeven hangt slapjes heeft slechts de functie verder te leven toch blijft de mens zich verzetten en wil de tijd keren verzamelde…

na de sloop liepen we langs het puin door het lege land het leven van alledag was ruw uit haar raamwerk geschud een stormwind rukte de laatste vijgen van de bomen…

langs het water van de rivier voor de zeedijk blazen hoge schoorstenen triomfantelijk grijze wolken uit de laatste dorpelingen overleden de klinkerpaden verdwenen een praatbankje bleef leeg op het verlaten kerkhof in de verte zien we boerderijen met dichtgetimmerde luiken een kudde pony's en wat knotwilgen de mensen hadden geen…

dat krijg je met te zware druk van doorlopend stijgende kosten hieronder haken hoekstenen af de lasten breken rotsen…

Ik heb ze allemaal nog de stenen ongevraagd me toegeworpen soms maak ik er een stapel van en lach maar als ze vallen doet het toch weer zeer…

Maar toen op een dag de paal afbrak. Stond ze behoorlijk voor paal.…

bij de afgebroken tak kom ik een boom tegen steeds weer die tak hij ligt op een blad dat viel voor de tak afbrak steeds weer bij die boom…

wie niet meer hoeft, kan, mag werken moet doorgaans hard werken aan het verwerken niet meer te hoeven, kunnen, mogen werken gevecht tegen de afbraak blijkt een hele dagtaak…

het huis waarin ik woon wordt afgebroken de gevel is niet meer om aan te zien het wemelt er op zolder van de spoken het huis waarin ik woon wordt afgebroken ik vraag me af waaraan ik dit verdien zie op tegen het ongemak van dien het huis waarin ik woon wordt afgebroken de gevel is niet meer om aan te zien ze gunnen me nog even tijd misschien…

de ochtend kwam te vroeg ik droomde juist een geile droom die voortijdig afbrak op onvervulde verwachting: de nachtmerrie bleef onbereden onbevredigd en met tegenzin begin ik mijn dag…

Te overduidelijk de verhalen en genoeg gelachen voor vandaag, want toegegeven: alleen vanuit de afbraak heb je huisgehouden en beter is het voortaan de leegte te schrijven van hoe je het soms probeert te spelen, open deuren binnentuimelt, maar onherroepelijk de verkeerde -…

Maar juist, in deze bescheiden onderkenning ligt de afbraak met relativeren. Ik zeg: ik ben en blijf kritisch op mijn eigen kritiek. Ter verantwoording. Bloedserieus. Zoals altijd. Kun jij het nog volgen? Ik niet.…

en ging uit zijn dak, waarmee hij ook zijn halve schuur afbrak.…

Van afbraak naar opbouw. Van dood naar leven. Alles stroomt. Van oorzaak naar gevolg. Of spontaan wonderlijk. Zwoegend zwemmend. Moeiteloos drijvend. Leven is stromen. Leven is de stroom.…

Herinneringen vergaren steden, als men dat wil met gouden tempels en porseleinen straten, monumenten die voor altijd de gedachtenis aan wie hier leefden blijven bewaren, substraten van dat verleden, veranderd in afbraak, wanneer men ze prijs zal geven, maalt puin tot nieuw cement voor metaforen, die nog niet zijn verkend.…

Inderdaad je zou denken dat de mensen meer kunnen dan God. God schiep de hemel en de aarde, en alles wat er op, er in, en er boven is, in zes dagen. En de mens ............, kan dit alles in één dag vernietigen.…

Afbraak hoort daarbij en moet. Eeuwig leven duurt maar even. In de kern is doodgaan goed. Angst is het echte kwaad. Vader van geweld en moord. Geef angst daarom liefde. Nooit het laatste woord.…

er wordt te veel gezegd te veel beloofd te veel uitgelegd waarmee de kracht van woorden worden gedoofd geen woorden maar daden de schouders er onder zetten de afbraak van taal beletten woorden moeten weer opnieuw worden gewogen en die te veel hebben gelogen moeten we schrappen desnoods verdagen tot ze er niet meer toe doen…

Overal afbraak om je heen. Opbouw was je antwoord. Opbouw van jezelf. Geloof in vriendschap. Geloof in liefde. Je kon jezelf wel redden. Toch ging je mee naar Auschwitz. In een treinwagon de dood tegemoet. Samen met hen die moesten gaan. Onsterfelijk moedig. Oneindig lief.…

midden mijn alleen zijn heeft ’t verleden me bij de arm gegrepen bracht me naar de bank achterin de tuin bedacht hoe hij een tak zoetigheid afbrak en sprak huil maar mijn stekelbeeske ik droog je tranen wel nu en later zal nooit overgaan maar in je hart verblijven één en al aanwezigheid samen zijn we naar binnen gegaan…

Verschaf mij een monument zonder gemeengoed te sparen broze geeltjes, groefpilaren ranke torens, ornament. Verkoop mij een monument laat de wandelgangen varen veeg die handel met bezwaren onder panden: fundament. Ader marmer als het ware opdat gans de aard dement langs vergane glorie rent. Richt voor mij een monument met de loop op…

Ver ten oosten van hoofdstad Groningen ligt in uitgestrekte groene velden, het nauwelijks waard hier te vermelden, een oud cluster schamele woningen Eens heeft het pronkjewail zich rijk gewaand en vormde Ganzedijk haar golden raand --------------------------------------------- (Alle 57 arbeiderswoningen van het gehucht Ganzedijk worden…

De kermis is nu weg en ook weer niet: Niet alles is in één dag afgebroken Dus staan er nog ruïnes na te spoken Wat elk jaar weer een trieste aanblik biedt Het zicht op zo'n half afgebouwd gevaar Schudt mij nog wel het meeste door elkaar…

ongeloof laat marmeren pilaren knakken heiligen door hun sokkels zakken het gekleurde glas verdrinkt weer in gesmolten lood de dood zal geen mysterie meer bevatten devotie gaat verdwijnen orgel en sopranen zingen ontroerd een laatst verschijnen het gebouw is in snel tempo functioneel hervormd tot gezondheidscentrum van de stad…

Wat de ene niet deert, zorgt bij de ander voor afbraak.. De strijd lijkt gestreden, in het slagveld der passie… Ook al is het kortgeleden, er lijkt geen ruimte voor compassie De strijd lijkt gestreden, mijn schip met gevoelens laat ik varen.. Maar het mes dat mij heeft gesneden, zal ik eens en voor altijd bewaren….…

Zo bouwde ik nooit, naar tekening, maar ook dit keer waren wij blij met een zorgvuldig opgeborgen afbraak waaraan geen steen ontbreekt. ------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1993.…

is er nog bouwen na de afbraak? of laat je me praten met mijn nek in een lus? is er nog aarde waarop ik meedraai? of draai ik meestal om alles heen? is er nog waarde waarvoor ik insta? of sta ik in normen en waarden alleen? zijn het mijn vragen die je verwarren? of zijn het antwoorden die je niet weet?…

wolken kwetterende spreeuwen vervuld van felle onrust zwermen in het late zonlicht een vreemde kilte ruist door de bomen met lange schaduwen herfststormen komen razen en jagen door dorre bladerkronen luchten vol woest weemoedige muziek zoete geur van afbraak op mistige ochtenden ontwaakt de wereld traag onder een deken van schimmig…

ik breek denkbeeldig nietszeggende blokkendozen af van architecten die op lege plekken munten waar ooit kerken stonden majestueuze bouwwerken met een ziel en hoge torens: als wijsvingers naar omhoog waarvan men dacht dat ze uit de tijd waren kathedralen geen dienst meer deden nooit gedacht ze om te bouwen in godshuizen voor starters…