Alle inzendingen over beekje

Rustiek beekje kiezelsteentjes gooien paardenbloem in je haar mijn liefde zo puur daar ben ik zeker van je bent zo mooi in de nacht dicht tegen je aan kruipen met een arm om je heen…

Terwijl ik staar in ’t spiegelglad Van ’t zilvren nat, Schud ik mijn hoofd; wie ben ik? Ja, hoge Hemel: Hoe, wie, wat? Wat wil, wat weet, wat ken ik? Zie hoe hij lacht – die dwaas, die guit, Die lelijkerd in ’t water: Mijn help! mij-zelven lach ik uit Met wonderlijk geschater. O mensenhart, o mensenhart, Verschrikt, verward…

Terwijl ik staar in ’t spiegelglad Van ’t zilvren nat, schud ik mijn hoofd; wie ben ik? Ja, hoge Hemel: Hoe, wie, wat? Wat wil, wat weet, wat ken ik? Zie hoe hij lacht – die dwaas, die guit, Die lelijkerd in ’t water: Mijn help! mij–zelve lach ik uit Met wonderlijk geschater. O mensenhart, o mensenhart, Verschrikt, verward, Vol zonden,…

ik zoek een murmelbeekje waar nog woorden zijn geschetter en geschreeuw zijn daar niet te vinden in het water onderdompel ik mij, met een diepe buiging geef mij over aan het ritme van het zachte vloeien mijn beek is overal als ik haar horen wil zij vraagt om de bereidheid ego af te leggen .…

Ogen die stralen bij een kabbelend beekje in de lentezon.…

Een zalm zwemt van zee voor de paai naar een beekje tegen de stroom in.…

De oceaan ruist eindeloos ver om mij heen -- hier in het beekje.…

Kronkelend beekje beroerd door een zachte bries vuurrood is de kim…

Via het beekje stroomt verwaterd het portret vragend naar het dal.…

Het beekje Rosep stroomt tussen uitbundig groen. Libellen dansen.…

Maar dicht bij ‘t beekje van de weiden, Belommerd door het wanklend riet, Daar loech om dra ons te verleiden De helderblauw vergeet-mij-niet. En naar het beekje van de weiden Boog zich mijns liefjes engelhoofd; Daar zal de plant geen straal meer spreiden, Zij werd van hare kroon beroofd.…

Meander, beekje ! Mee drijft een dansend scheepje, Mee stroomt vrij mijn ziel…

Als een klaterend beekje door het dichte bos in kronkels tussen gevallen takken en dode bladeren ontsnapt bevrijd diep ademend onder kale bomen ruimte om te uiten woorden tuimelen zingen fluiten langzaam groeit het beekje aan onstuimiger en heftig sneller krachtig breder tot een stroom.…

In de blaadjes van een roos zie ik haar gezicht In het glasheldere beekje spiegelt ze in het licht Onder de zilveren maan in felschitterend blauw In de vroege morgen een druppel ochtenddauw…

In de stilte van het boek probeer je het zwijgen beekje in een haiku en je begrijpt het hoe de wolken over bomen verhalen zodra er iets verandert in de stilte van het bos natuurlijk als de liefde.…

zij wast haar haren in een beekje ontdoet zich van de zorgen die grip leken te krijgen op de zon schrijdt geleidelijk door 't woud totdat hij daar is, een glimlach ontluikt op haar gezicht…

Het beekje klatert mededogen En overal staan mensen op die helder willen groeien, teder ook, herboren.…

Het beekje klatert mededogen En overal staan mensen op die helder willen groeien, teder ook, herboren.…

Een beekje voor de dinoflagellaat? Een Marsbewoner nadert met een vaart Van wie krijgt die de juiste rode kaart?…

Zwoegend en worstelend kruipend door de liefdespoel De ene keer lichtvoetig dan weer met een angstig voorgevoel Pieken en dalen opgaand, en weer neer Soms met wat mee-wind soms met beestenweer Een kabbelend beekje een woeststromende rivier, de ene keer drijven, dan weer als een vechtende stier Een huilbui met tranen een klinkende…

zie je glinsteren zonnetjes spiegelen tegen de kant in het voorbijgaan koel je de hand die ik naar jou heb uitgestoken jij watert af van grote hoogte helder als een beek betaamt maar in je gaan langs stad en land dooft je sprankelende glans ondoorzichtig en vervuild stroomt het menselijk visitekaartje schaamteloos het zeegat…

Je was even in het waarom nadenkend op schilderspapier waren schimmen mensenzielen kwamen streken in vorm alsof de horizon weer hoopvol was met zijn bomenrijen aan de einder bij iedere golf een riviertje verf en onder de zon een beekje.…

Lief beekje dat daar kronkelt, En zachtjes murm’lend vloeit, Zo aangenaam verdonkerd Door ’t lommer dat hier groeit! Ik zet mij onder de eiken Op ’t zwellend oevermos, Geen zorg kan mij bereiken Hier in dit zalig bos.…

ik spiegel jouw schoonheid terug in de rivier welke 't brengen zal daar waar de zon de aarde kust kletterend van hoger gelegen tot in 't kabbelend beekje tot dat je weer daar bent samen met haar…

Het kabbelende beekje in het bos. Je draagt je haren los. Zachtjes streel ik over de huid van je wang en plots ben ik even bang voor wat nog moet komen en ons reeds is ontnomen. De ochtendzon en de rijp op het gras Ik heb altijd al geweten dat jij de ware was.…

Het hemelwater, stromend naar beneden zwol langzaamaan van beekje tot rivier waaruit gedronken werd door mens en dier en zeeforellen sprongen, met een reden. Dat water, bron van energie, van leven is ondertussen door de mens vergeven.…

van jou Ondanks alle goede bedoelingen lijkt het water in ons beekje grauw 't Voelt goed als je weet dat een ander je waardeert Maar sprankelend wordt het als een ander je begeert Er aan toe geven zal ik niet de sprankeling koesteren doe ik wel Het maakt me weer mooi van binnen Ik zit weer lekker in mijn vel.…

de zon straalt omgeven door blauw geluk de schaduw onder de bomen stuk het beekje kabbelt langs de rand van losse stenen en zacht zand en jij jij gooit met een lief gebaar mijn hele leven door elkaar…

boerderijen met gulle hand over het oude land uitgestrooid een beekje een hooiberg een tractor in de verte koeien vredig zonder doel van het ene hier naar het andere op het centraal station fiets gejat en nee ik heb geen euro is er gelukkig weinig meer van te merken ------------------------------------ uit: 'Planeet jeugd', 2003…

de berg die ooit zo hoog leek lijkt te verkleuren terwijl de eens zo wilde rivier vol tranen overgaat in 'n kabbelend beekje sneeuwklokjes steken parmantig hun nek uit, het lijkt alsof die schoonheid hem wakker schudt uit zijn langdurige winterslaap…