Alle inzendingen over beenderen

De tijd leunt tegen mij En ik ben niet bezweken Tegen mijn botten schuurt hij, Holt mijn beenderen wat uit, Schuurt het bot en krast Tot een doorbraak Komt het niet, want Het merg blijft heel, Het wordt niet aangetast…

Onder de olijfboom dode vogels immer weer steen en beenderen gebeden en haat onder bevlekt gewaad het naakte bloed boven de olijfboom fluiten kogels immer weer.…

ik zei nog ik ben geen soldaat ik ben boer, kijk mijn handen zijn niet om een wapen vast te houden maar op een doodsveld waar de wind woei als op het kerkhof verdween ik in de kleigrond jaren later kwam een boer met zijn ploeg en verscheen er eindelijk lentelicht op mijn beenderen…

Dodenkruid bloeit de akkers aaneen met stille getuigen die het niet kunnen omvamen dat hun dood ons geweten in ruste hebben gelaten zuiver gestreelde winden dansen langs beenderen heen en och hoe schraal kan troost dan zijn wanneer wij elkander weer hervinden…

haardhout smeult nog op zijn laatste adem de kamer beweegt mijn handen onbedaard uit de muur rollen ogen op een kapotte vloer glazig en opgezwollen worden wonden bekeken huiver breekt uit de gaten in mijn huid, ik schuur de beenderen van het juk en leg ze op de as van wat was…

waarom zocht je de maagdelijkheid van onbetreden terrein als nachtblinde vogel in gekooid niemandsland, met zeewater reikend tot grijze horizon, echo’s langs doofstomme gewelven gelijkend op avondstilte, op aankomst in marmeren afwezigheid gevuld met bomenschemer en bladerloze beenderen?…

Het klunen en kleumen zat in hun botten en beenderen. Hun geraamten en gruzelementen blijven altijd overeind als een porceleinen kopje in Grootvaders kast.…

Ik wilde mijn hand terug nemen, maar ik keek eens goed en in kwestie van een seconde lag er een dikke laag van beenderen en stof op mijn hele lichaam alsof het zo moest. Wie de dood een hand geeft is het nooit ter kennismaking alleen het is een eeuwige dans met hem.…

Beenderen en stof waren eens een meisje dat vertrouwde op God, die talent gaf poëzie, wetenschap, rijm en reden sierlijkheid en recht van lijf en leden Een leven in vreugde, deugdzaamheid een buitengewoon briljante geest niemandalletjes en zondeloze daden Zij was alles wat een vader zich kon wensen, belofte van een vrouw een kind van…

Van zulke mateloosheid zien wij slechts de genummerde beenderen. ------------------------------- uit: 'Brandhaarden', 2001.…

ik vroeg me af wat ik zou vragen bij ondergaand daglicht of een naderende voltooiing een aankoelende werking heeft zolang er water staat in het bekken van achtergelaten zomervreugde wat overblijft is een trouwring aan voldragen beenderen of er dan nog reden genoeg is om de weg te vinden in het landschap zoals we dat kenden en daaraan…

een tocht die als van ver langs koude beenderen strijkt de toeschouwer ongewild met verschrikte blik verrijkt de leuning kraakt gespannen benen uitgestrekt in rust een rilling neemt gedachten mee kleine haartjes panieken onbewust een bijna leeg vertrek verhaalt niets meer dan een half woord van binnen schreeuwt de angst maar niemand die…

Toen uw vel schreeuwde vatten mijn beenderen vuur. Gij legde mij neder, nooit kan ik dit beeld herdragen, Ik was de genode maar de dodende gast. En nu, later, mannelijk word ik u vreemd.…

Ik zag in m’n lucide dromen op m'n reizen van de geest reuzen groter als een ster richting zonnestelsel gaan-- ik zag apocalyptische ruiters erger dan megavulkanen en grote meteoriet inslagen-- ik zag dat de dood het wist hij poetste zijn beenderen in een hoek van de wereld-- ik dacht 't zijn maar dromen tot ik op de reisfoto…

Achter deze groot openstaande hekken geflankeerd door hoge coniferen loopt een schelpenpad staan zerken liggen grafstenen doden beenderen van mensen voor doden zijn geen geboden hun zielen vieren vrij hier staan namen van doden lopen de levenden lezen namen zien de duur van leven te jong dankbaar oud nutteloos ziek maar hun zielen…

Er huist in mij een droog skelet wat beenderen, een ribbenkast een puzzel in elkaar gezet die hier en daar wat strammer past het durft behoorlijk hard te kraken als botjes draaien in hun kom van ’s morgens al bij het ontwaken de dokter noemt het ouderdom ik noem het kunst, een soort talent mijn innerlijke componist mijn nek, mijn rug,…

Wynedaham woord van oeroude stam weggesleten in de Dollard maalstroom van eb en vloed vergeten door de wind de wiede leegte maar waarachtig op Hoofdweg 89 Nieuw Beerta 1830 ongeveer toch weer een wierde opgegraven stenen fundamenten beenderen staven dat er een kerkhof was een sarcofaag het blijft vaag dorp is verloren ergens hier…

Zon vraagt: ‘Zou je vlees zich hechten aan je beenderen, als je ‘nee’ zei tegen mijn zomer?’ drijfhout drogend Maan trekt aan mijn water, maakt vloed en ebt weg drijfhout neemt gewicht Sterren banen zich stil een weg van licht. Mijn hart klopt, werkt (als hout in de tijd), droomt....…

een seminarist daalt met amos af naar de rust van eeuwenoude doden hij toont terloops wat brosse beenderen waarboven bloemen groeien naar het licht hij haalt een vogel naar voren een tak een christusmonogram een kandelaar met zeven armen zij zullen de ogen zegt de jongen van achttien opslaan in het paradijs jaja mompelt amos…

laat me nooit alleen gaan slapen, liefste verdwalen in die duist're spelonk: eeuwenoud het veenbos ver onder het moeras waar beenderen rusten van hen die verdronken roestvrij een dolend zwaard maar nu heerst de ebstroom volle maan trekt zee van land..…

ik draag wervels van een beest op een eiland dat zichzelf wil verdrinken korte en lange verhalen kraken uit kaken van vloed stuwen beenderen en karkassen uit de zeebuik * zij baart het verleden met dode vleugels terwijl oude eieren openbarsten door regenvlagen de stank, nog gruwelijker dan ik wist schuift voor de wolkenhemel…

hoe de winter zich etaleert in het voorportaal waar alles schreeuwt om warmte en schaatsen als beitels worden gehanteerd om het ijs van weerzien te kloven vogels honen de rijp van takken wijl hun beenderen als vloeibaar leven zich voortbewegen met vleugels door de tot ballast geklonken zware luchten niets is nog zeker, dagen schaduwen…

Wie hier gaat vissen voor de grap vangt bot en beenderen, verdorde. Het is de geest, de inspiratie, die mist, spieren en weefsels trekt over de letters van weleer. Boven de wateren zweeft niet meer de adem die nieuw leven wekt. de nacht is wars van incarnatie.…

strompel jij nog lijk de krakeling breek dan maar je benen niet want je pad loopt grillig langs het stenenverdriet je stemming roest in nevels zurig weer waar je stem verroest en 't braken doet zo’n zeer strompel jij maar voort mijn vriend breek dan maar je beenderen niet want jouw pad dat kronkelt langs het dronkemansverdriet jouw…

Op de vloer schaduwen van spijlen en tsjilpend een mus tot hinken gereed Wij worden op de proef gesteld zegt de man en ik tuimel de stilte in Ik stap met bonzend hart het vierkant af - in mijn beenderen is geen vrede Als de maan de ronde erker raakt begint de ondervraging traag en hoffelijk Hij gaat mijn gangen na mijn…

Tot ook de tijd verlengt rekt tot een vlijmwiekende wind onze beenderen bedremmelt, onze dronken kelen verdringt, verdrinkt, en spreekt.…

rivier ontspringt van haar twee benen staat iets getekend op haar huid gebeiteld als in marmeren stenen het lijkt gegroeid van binnenuit en biedt een uitzicht voor degenen die haar als minnaar hebben buit- gemaakt en balanceren met hun tenen het prikkend ornament prijkt als een stempel op haar onderrug, bevlekt met inkt waar god haar beenderen…

Zelfs hoop vindt er geen houvast één knip met je vingers doet mijn beenderen breken Ijskoningin Mijn leven ligt in scherven gestold Waar is de zachtheid? Waar is de liefde die scheuren breekt in het ijs?…

ik dook mijn slotgracht in zwom tussen bagger naar riolen wilde leven nog had schijt aan mijn idolen zocht naar een kelder met het water aan de lippen wist die te vinden net voor ik zou stikken zag de beenderen in uitval aan de kluisters rook weer de geur van dodelijk halfduister schedels dreven langs met oogkassen vol…

Boeken werden vol geschreven Met mythes, fabels en verhalen Waar men voor eeuwig kon verdwalen Zoekend naar een eeuwig leven Een graal, een hoorn des overvloeds Menig maal bitter, vaak iets zoets Een proef moet worden vervuld Vechtend tegen hordes draken Die de schat weer zullen bewaken Trekkend langs beenderen Van honderden gevallen…