Alle inzendingen over besneeuwde

Iedere nacht Naast je in bed, afzijdig Omringd door slaap Zie ik de besneeuwde berg Van het grote verdwijnen.…

Een besneeuwd landschap gebeeldhouwd in de winter door kinderhandjes…

Een koude appel op de besneeuwde aarde Een merel smikkelt…

Sneeuwklokjes kleppen voorbarig de lente in een besneeuwde tuin...…

een marokkaanse roos in de besneeuwde steeg toont rode knoppen…

In besneeuwd weiland, roerloos aaneen, twee paarden, elkaar beminnend.…

ik vervolg mijn pad stond even stil bij een boom besneeuwd met lente…

koude mist leunt zwaar op de besneeuwde aarde ijsbloemen groeien…

besneeuwde krater wolkjes grijze rook en as uit grootvaders pijp…

[Haiku] Besneeuwde wilgen daarboven drijven ganzen een wig in de lucht.…

vers besneeuwde laagjes op dunne tere takjes hij raakt niets aan de sperwer geen vlokje valt van een twijg…

onze stokoude rododendron bloesemt weer als een jonge deerne besneeuwde twijgen tooien zich met eeuwige lente…

Glibberend over de besneeuwde fietspadensmurrie in Amsterdam met zeker -20 zoals wij dat hier voelen zijn we nog niet op weg naar de Noordpool maar veel scheelt het niet.…

ze is zo sereen, zo onbereikbaar in haar najaar ze doolt door haar voorjaar legt besneeuwde vingers in haar moederschoot lachend als een zomerkoningin en verdriet hebbend in het winterzonlicht…

De bomen huilen boven het besneeuwde pad van mijn verlangen. De witte wereld is huilerig geworden en wacht je weerkeer. Ik heb je gehoord, nadat je bent vertrokken, zoek ik je stem nog.…

De stilte is nog stiller dan voorheen de beukenhaag draagt nu een vorstelijke kraag berijpte bomen fluisteren nog zachter temidden van de wintervacht zit ik als een vorstin op de beklede bank het wit steekt schitterend af tegen mijn zwarte jas vogels zingen zuiver van opstanding en leven hun teksten staan in veelvoud op zerken…

Hij ziet haar op wit besneeuwde stranden Uitschuivende golven Beroeren witschuimend haar tedere voeten Zou willen schreeuwen Blijf! Maar beseft dat was toen Draait zich om Weglopend voor zijn herinnering.…

een schaduw vooruitgeworpen op het licht besneeuwde pad in een compositie van teder wit en blauw krijgt het landschap iets kwetsbaars zoals op het delfts blauwe bord met het winterse tafereeltje van weleer…

hoe je stilte kan horen over besneeuwde heuvels en kan ruiken, proeven op bevroren lippen waarom ruis verdwijnt gestapeld onder dikke lagen langzaam bedolven als herinneringen aan iets als versteende tijd…

We banjeren door een besneeuwde vlakte Hoe dankbaar is dat knullige geknerp Als klaaglijk conversatieonderwerp Bij klappertanderige straatcontacten Maar ja, 't is iets om even uit te zitten Daarna gaan we weer zeuren om de hitte…

Twee verliefden. Een spoor van wit in ‘t zand. Wolken boven het water trekken voorbij aan dit winterland. Even één zijn met de kou. Totdat de zon het zicht doet smelten.…

zag je spinnen stal je web met ijskristallen zag je vallen zonder prooi besneeuwde al je draden jij bent zo mooi ik winter slechts je dromen kom weer tot leven jij hebt zoveel te geven mijn vries en dooi is maar een tijdelijk komen…

Hel fonkelend wit versiert nu onze straten tot straks weer dooi komt.…

als een wollige suikerspin hangt ‘n besneeuwde twijg binnen handbereik ik snuif de geur weer van een kermiskraam, trek mijn vader stilletjes aan zijn jas in m’n hand smelt wat vers gevallen sneeuw…

Voor ons ligt het nieuwe jaar een onbeschreven blad besneeuwd landschap zonder voetstap een wolkeloze lucht na dagen regen een volgroeid veld, rijp voor de oogst zo komt het nieuwe jaar ons tegen aaibaar en onberoerd wie is het die dromen uitvoert?…

vandaag ben ik de boom en vul de leegte in mijn kamer steeds voller word ik in de loop der jaren want alles wat er in moet lijkt van waarde maar liever zou ik als het kleine boompje stralen besneeuwd en zonder bal of piek als in mijn jeugd met in de witte stilte onverwacht het wonder…

En ’s middags stuurt ze met een roze gloed een teer adé aan de besneeuwde pieken. Ik kijk om 8 uur naar het nieuws, verbaasd naar hoe het in de mensenwereld raast.…

Schapen lopen onwennig op het besneeuwde weiland. Een moeder met een klein kindje aan de hand. Dat met haar meegetrokken slee wat loopt te dromen. Zo maar een beeldimpressie van een gewone winterse donderdag. Eenvoudige gebeurtenissen die ik zo graag aanschouwen mag.…

er is weer pindakaas ik heb de pot zelf geplaatst in de houder en prompt was daar 't roodborstje dat de primeur had als eerste zijn slag te slaan en met de snavel vol te verdwijnen in de besneeuwde haag om het door te vetellen zo was ik toch maar mooi getuige van 't feit dat geluk dikwijls niet meer is dan een hap pindakaas…

de winter dicht zegevierend op de volheid van stemming die zijn verband is met het jaargetijde door alles te geven op grote schaal de kracht van de natuur ontboezemd zijn witte schoonheid prachtig besneeuwd zodat alle ogen op haar gericht zijn dat wordt door lief en leed met elkaar gedeeld overal in ons land...…