Alle inzendingen over bestoven

Schijn besuikerd,even bestoven,smetteloos poedergordijn.…

overgave mooi doch zwaar aan het ritme van het leven kent geen maar slechts beleven als ik daar op kan vertrouwen en niet door de waan word bestoven pas dan ben ik in staat te geloven…

Vredesduiven wit vliegen bevlogen, ge- bogen, tegenwind slingers, witte verenkleden vallen en landen, continenten bestoven met de wind Witte veren, vredeslint!…

Eens liep zij daar in de tuin over de zachte rose rozenblaadjes en luisterde naar zijn woorden zacht fluisterend in het donker van de nacht nu rest haar enkel nog de herinnering van zijn lichte wapperende haren rondom de rafels van haar gezicht haar zilveren huid bestoven met de zoete geur van zijn bestaan…

De kleur van herfst nog wit bestoven, een schijn van licht bij donkere dag. Te laat om 't hart aan iets te hangen en niemand die het nog verruimt. Mijn hand, geleend nooit opgehouden, maar warm nog tastend zoekt. Zo gaat de tijd aan mij voorbij. De herfst wordt stilaan winter.…

Trillend dwaalt van boven 't fijne wolken los; en met bloei bestoven in het naakte bos blijf ik in een beven teruggehouden staan, en ik raak nog even 't donker stamhout aan. ---------------------------- uit: 'Het Veerhuis', 1980.…

Dit was een wildpad tot voor kort zwierend om diepgelegen hoeven die zich in grasduinen begroeven onder gewassen kiel en schort Gortdroge sikken dwaalden hort de heuvels aan het recht geschoven haar scheuten meer dan eens bestoven door hordes vorsten uit het fort Ze kregen hooimijt van het ploegen zelfs als ze braaf hun kruisje sloegen…

geen etiquette in de gaten van stilte huilt het kind van morgen in gerafelde eenzaamheid de stukken uit de middag maar vanmiddag vielen snippers eierschaal omlaag gras kleurde tot kunst geboorte werd begrafenis de zon doofde in de asbak de thee met chloor smaakte naar bestoven tantes ik voelde me gevangen achter tralies…

het bestoven raam op de toekomst op een kier voor wie bang zijn voeten niet te snel beweegt het kan gesloten worden met een simpele zucht voor de onstuitbare zoeker naar goud in dit leven wenkt enkel het grote gat waar gordijnen hangen waaien op de ademtochten van passanten te vlug dus onderweg nooit herkend dit steedse raam hier is…

stil staar ik in het groen gedachten gaan voorbij één blijft bij mij: ultieme vrijheid woont in alleen zijn vol overgave word ik bestoven door de bloeiende pijnbomen denkend over liefde uit het niets vlindert iets vlak voor mij verleidelijk doet ze een vlinderdansje fladderend uit het andere niets komt een tweede vlinder vangen…

het mocht Jane Doe, dat moet je echt geloven Waarom moest juist jouw kaarsje doven Wie heeft je magerte gekocht Waarom zag niemand hoe je vocht Met moeite kom ik dit te boven Ik zou je missen als het mocht Jane Doe, dat moet je echt geloven Voor jou nog lang geen stille tocht De schouwarts, rustig aangeschoven Gunt je een graf, blomkes, bestoven…

De velden schijnen Ons tegen met dezelfde gele glans, Die ook op ’t hardblauw vlak aan de balans Der schaatsen ontschampt in bestoven lijnen.…

wild van smaak en vooral oogstrelend verflauwt de streekverwant sterk in oorsprong, bescheidenheid siert het omschreven karakter voedzaam geurend aan de middelen van bestaan, de velden verstrooid met andere soorten, bestoven door hun ontelbare geliefden..…

Hoe stil ligt nu wateroppervlak verstijfd als dood geboren geen rimpeling maar vlak en strak spiegelend kou bij zonnegloren langs oevers het geknakte riet als met een poederlaag bestoven wat decoratieve schoonheid biedt in natuurlijk gebonden schoven daarboven door azuren blauwe lucht een enkele wolk als donzen vlek afgewisseld met een vogelvlucht…

gist weekt in lauw water deeg rust en rijst op de schaal door een klam doek bedekt ik kneed de gladde bal die nog stijven moet jouw duim drukt een klonter boter in zijn hart nu ligt hij uitgespreid met meel bestoven kromgebogen maar gaaf schuift hij in de oven ingesmeerd met eigeel hij dampt nog wat na van rooster naar bord Naar…

jij hebt bloemen bestoven hun zaden geraapt in het oogsten van zomers nog herfst zon door aangeslagen ramen jij vouwt rustig de handen in warme stilte samen terwijl stofjes dansen in schuine banen licht overpeins jij de kansen waarvoor je bent gezwicht soms wat gelaten over zaken die jij niet hebt kunnen maken strevend naar evenwicht…

Op zijn knieën en met meel bestoven. Het ging maar net, maar hij kroop erdoor. Nu ik achtentachtig ben, hoor ik mijn moeders woorden. Die bakker kwam van haar. Ik moest wat beter eten en met verbazing deed ik dat dan maar. Die bakker is wel heel erg oud, mijn moeder kende hem toen al. Vandaag kwam hij bij mij.…

In een leven, de wind en zon daarover voorbij de taal, die mij de ogen sluit uit mijn verbaasde mond ontbreekt geluid hoor ik het muiten van de golven tussen morgenstond en avondval ver voorbij mijn taal die een andere toonsoort fluit onderwerpt zich aan een tijdloos verval lijken woorden anders, in een vals licht bestoven, waarin ik niet wil…

het neerzetten van een achteloze voet in een andere richting, daar begint het mee, gevolgd door het voorbijzetten van de tweede (vleeszool in bestoven schoen), de volgende stappen en stappen; arm in de lucht, hier zwaait wat ginds werd opgeworpen en verderop zal worden opgevangen ('pakken wat je pakken kan'); gezwind ben je op weg gegaan,…

tijdens schaduwrijke momenten waarin wij ons leven hier zo vaak met anderen delen is nieuw licht te ontdekken omdat onvoorwaardelijke liefde, door Gods woord en de handen van onze naaste, opnieuw verlangen en overgave bij ons wil opwekken als wij daar op kunnen vertrouwen en niet met angsten voor de dood worden bestoven…

De zonne guldt de gulden haan en 't al met groen en grauw bestoven verbogen transen hoog naar boven en 't deurtje aan de benen aan. Het oude kerkje staat zo stil, zo stil in 't gouden zonnelicht, een man met wee-doorkerfd gezicht die ach zo gaarne, sterven wil.…

Een prachtige bedwelmend geurende bloem een gelokte bij vervalt hierdoor in genotzuchtig gezoem een eendje dat uitnodigend kwaakt naar een woerdje dat hun samenzijn schijnbaar met gevaar voor eigen leven bewaakt een bevallige boom ooit liefdevol bestoven kan met haar gevulde zwaar doorbuigende takken niets anders dan een rijke oogst beloven…

mijn boek, welke zich al enige keren van m’n hand heeft verplaatst naar de vloer door een steeds weer opdoemende slaapattack, kan me niet méér bekoren dan een slappe appelflap die ik zie liggen onder de vitrinekast, bestoven met poedersuiker of maanden oud stof.…

Ik drink de nectar uit zijn kelk, laat zoet vocht m’n zinnen verdoven; streel z’n stijl, stempel en stamper, bestuif en word bestoven. Zijn liefde is als een roos; uitnodigend warm, teder, fijn, passievol en diep romantisch als rozengeur en maneschijn.…

- Is het de boekweit, Waar hommelhorden, Wit bestoven van 't bloemenroven, Gonzende snorden? - 't Mugje, dat zingend, In de orchis gedoken Vast bleef kleven en moet sneven, De ogen geloken? - Wellicht een beek, Zo snel aan 't vlieten, Dat bosanemonen en duizendschonen Weerspiegeld verschieten?…

tot het laatst bewaard opgetuigd als uit een sprookje stond de boom in al zijn pracht met meters glanzend engelenhaar de echte kaarsen bleven branden tot diep in de winternacht mijn kinderkerst was vol geluk vredig en uniek de sfeer in huis zo magnifiek het kerstbrood geurde in de oven mijn wereld was - toen nog - met een witte laag bestoven…

Die wereld aldus bestoven te midden van de stilte ligt daar in rust verzonken en houdt haar winterslaap.…

mijn lief is plots veranderd, terwijl ik intens verlang naar de kracht van haar vleugels, roomwit, zacht trillend, bestoven met stuifmeel, weet en kent zij mijn naam niet meer, en laat mij, onbewust, ontredderd achter, ik schrik, zij is veel sterker dan ik ben, haar jonge, blonde kracht is verwarrend, ik sta toe dat zij mijn hart en gevoelens…

Eerst was het niks, echt helemaal niks, toen werd het bestoven door wie weten we wel met wat vocht, doorgaans van boven werd er iets zichtbaar: zeker weten van wel.…

En peinzend, in hun zwaar bestoven vachten Rijen de dennen langs des heuvels zoom, Verloren in de winterlijke droom Waaruit zij geen ontwaken meer verwachten. Waar ik mij wendde in dezer wereld wonder Is diepe en schone rust. Mijn hart alleen, Mijn hart roept wenend door de stilte heen Om een nog dieper en nog schoner wonder.…