Alle inzendingen over bleek

Hoe is uw lief gelaat zo bleek, Dat eenmaal zo vriendlijk kon blozen? Ach, als de zuivre zonne week, Verbleken de lachende rozen. Hoe is uw voorhoofd nu zo dof, Zo stroef en zo droef en zo duister? Ach, als de wind ze sleurde in 't stof, Verliezen de lelies hun luister.…

mijn hemel kust bewogen wolkjes wanneer ik droevig naar de regen staar mijn hemel verzacht de dwaze wind wanneer ik kwijnend in de stormen rondwaar mijn hemel verbergt donkere schimmen wanneer ik stervend door de schaduwen glijd mijn hemel weerkaatst het rustige blauw wanneer ik bleek langs de oevers verdwijn…

koud spillebeenden voeten over de striemen van gezwollen tepels naar de kille handen waarin ik heb gewoond met een handgebaar en enkel ogen schopten schoenen naar zeepbellen; leeg geblazen op ongehoorde windvlagen woorden werden gescalpeerd en tranen beschilderd met oorlogskleuren die in langgerekte jaren het knikken deden beven…

Met 1 plastic tas van het warenhuis met de rode zon met gebogen schouders traag te voet langs de bleekgroene heesters langs het dode kanaal over het grote lege plein. Duidelijk het javelwater, de melk en het brood in het zakje. Keert hij tevreden terug? ---------------------------- uit: 'Dubbelzanger', 2002.…

Aan de zoom van 't meer Zit een bleke jongeling neer. 't Donker oog, naar 't west gericht, Volgt het scheidend zonnelicht. Tranen aan dat oog ontleken, Die van grievend lijden spreken, Lijden, - dat een jongelingshart doet breken. 't Nacht. En lange reeds verdronk Ook de laatste zonnevonk.…

De dag lag bleek neer op bleke sponde. De wateren lagen blank onder blanke avond, De lucht was stil van sprakeloze monden, de wolken waren droef van ingehouden tranen. De windevloot, de schepen van de luchtezee, Lagen alle stil voor anker aan de kimmeree.…

Een knobbel of een bobbel Een scheut of felle steek Zie ik ook niet wat bleek? Hoesten doe ik ook al een tijdje ‘Voel jij je niet goed, meisje?’, Zei een collega van de week Ik ben ook zo moe en sleep me voort Zeg, heb je het niet gehoord?…

Wat anders, dan uw bleek gelaat? Geen levend wangeninkarnaat, Geen purpren lippen, Geen gloeiende ogenflonkering Deed, aan d'ontroerde jongeling, Een zucht ontglippen. Het was die zweem van treurigheid, Die wang met lelies overspreid, Die me innig griefde. 0 neen!…

verbleekte hangende kruinen van zee-anemonen oprukkende grijstonen in tranen in kastanjehulzen mijn kromgetrokken handen tussen je krachteloze tanden het slotaccoord van onze inspanning klonk als een verloren kroniek de bergen lagen geestesziek en comateus als lakens in ons verlaten bed we zaten aan weerszijden van de beek naar een bleke…

Hoe vluchtig als een schim te zweven buiten tijd en ruimtelijk gevaar in een schuilplaats voor de zon te leven. Te bestaan als bijziend dienaar beroofd van oog voor 't vergezicht is het mijn schaduw die ik nastaar. Vermengd met waarvoor ik ben gezwicht, niet langer meer van schuilend zwart, rent hij weg van mij, dragende zijn eigen licht…

'k heb witte wallen rond m'n ogen een rode knop-neus die zo glimt en brede lippen die soms mogen lachen, als de spot licht dimt 'k draag een broek die veel te wijd is, een ruiten jas die veel te ruim is, een valse bloem die maar wat schuim is, ze spuit soms meters guitigheid maar mijn grijns dat is slechts pose door dé traan naast elk…

Mijn bleke denken dwaalt tot u door diepe nachten Als moede schapen naar haar eindelijke stal; Zij maken wit de nacht met schemerblanke vachten, Weidend de duisternis van het welig donkere dal.…

In een bleke balzaal Dansen mensen De danswedstrijd Vlinders kijken mee Mensen schuifelen verder…

ik kwam je tegen tussen de buien door gelukkig geen regen jij voer uit tegen mij zonder een bekende reden ik liet je razen trachtte een evaluatie te maken van jouw averij pas later in rustiger vaarwater kwamen de tranen het mooi weer spelen is gedaan donkere wolken kunnen je niet meer ontgaan de storm is gaan liggen een bleek…

het bonkt in ganzenpas alsof er wegen lopen in plaats van rode wormen die gelijkmatig zouden moeten zwemmen het stamelt vre de vre de in een steeds sneller ritme alsof het tempo weet dat angst woekert met tijd het groeit langzaam net niet onverdraagzaam het scheelt weer een haartje onder een weelderige pruik…

het was al een klein wonder dat jij groeide zag hoe je steel zich kromde in een voortdurend verwonden je bladerde bleek op een plaats uit de zon zonder koesterend licht bijna niemand wist hoe eenzaam je oogde in het mat witte gezicht toch knopte je na doorgestane ellende bloeide plotseling voluit met warme kleuren die vol…

Een bleke maan werpt een dun streepje licht naar binnen. Ik staar naar het plafond, rillend moe probeer ik me onder de dekens te verwarmen. Ik praat tegen mezelf maar prevel in ’t halfdonker slechts wat verwarde zinnen.…

Naast haar zit de dood en leest een krant van morgen met oud nieuws van vandaag, toen zij nog op een bankje zat, mandarijntjes pelde en ongeneeslijk aan het leven leedt.…

Je zingt zo lieflijk langs donkere paden over de roos in de bedrieglijke tuin van Eden een ijle bloem die bloeit onder de schaduwvleugel van een nacht van leegte In de stille hoeken van je wezen wasemt je licht een bezielde, heldere bron een wereld van woorden die waaien over de weg van je droomgezichten zwaarbeladen met bitterzoet…

Vóór de personeelsavond al bleek dat de Turken liever niet in de kantine wilden eten. Het feest zelf begon met een toespraak van de voorzitter van de ondernemingsraad. Hij liet het niet bij woorden alleen. Als stoffelijk blijk van waardering overhandigde hij Meneer Carli een tegel met de tekst: 's Morgens voor de koffie niet zeuren.…

Bleek gezicht Ogen geven licht Hoestend hijst ze aan haar sigaret De tap verstomt, de tenorsax gromt Een schaduw streelt haar kont Ogen schermen om die lege plek (naast haar) Als ze bloost Ruikt de drank haar schoot Sluipend sist hij zijn antieke groet Bleek gezicht Ogen geven licht Lippen kleuren rood van bloed…

de seizoenen hebben je klein en schuchter gemaakt bleek en onooglijk in het gezelschap van velen op een noestige stam maar vlak voor de oogst gaven warmte en zon alle kans om te rijpen zwaar van de suikers bolt jullie lach naar de boer die geen grand cru had verwacht…

weer schijnt maan zijn bleke blikken vol in het gezicht donkers gangbaar wordt nu opgelicht duister flipt in overvloedig argwaan waar stilte loerde dreigen ongemoduleerde klanken met een naderend paniek het volle maanslied klinkt en op het scherpst van de snede vieren jager en de prooi het lichtend heden…

fijnste zand oude beelden modelleren en verschraalt de dikste huid een gestalte krijgt vorm in een zilte regen, rank silhouet in tegenwind met scherpe randen wat samenvloeit in een droom, die zich afmeldt en elders weer openwaait laat me het nog maar even aanzien, de steilste klippen ontlokken een zweem van verstandhouding op de bleke…

'et zal nie lang meer duren: Went ook de dood duut gooi op gooi - Bleek vliendertje wordt gauw zien prooi.…

zie je ogen en je handen heel ontspannen maar je haren waren bleek kleurloos door de chemokuren in een weer moeten verduren door het sprankje hoop waarop wij voortborduurden jij patronen en ik structuren wij presenteerden vandaag aan de wetenschap jij rollatort traag naar binnen ik wacht op een nieuw beginnen…

Zo bleek zo moe zo smalletjes zo opgegeven niet meer willen leven ligt ze in haar sterfbed moeder van mijn kinderen pijn strijdt zijn gevecht tegen haar laatste ademtocht even lichten haar ogen fel op in verzet tegen het leven dat ik eenmaal op straat daarentegen omhels zelfs de fietser die me op een haar na aanrijdt wens ik veel geluk…

Die bleke wangen, levens laatste schans, 'n vege strijd nog en 't is al gevloden. Vlucht dan dat ene ook, zo grif geboden, Schuchter aanvaard - slinkt dan voorgoed haar glans, als zonk van 't laatste rood de laatste vaan?…

De intocht was gelukkig weer genieten Maar voor de zekerheid had Sinterklaas Zijn kogelvrije vest van speculaas En borstplaat en speciale Terrorpieten De Ziekenpiet droeg in zijn regenjack 'Je weet maar nooit', een juten bodybag.…

Een avondwandeling hier door mijn wijk Er heerst een diepe stilte in de straten Het is, besef ik nu, compleet verlaten Ik zie gewoon geen mens, waar ik ook kijk Toch hoeven wij nu niet meer bang te zijn Er zit hier geen leeuwin, het was een zwijn…