Alle inzendingen over breekbaar vaasje

Een vonkenvuur bedreigde Scheveningen De Wadden vormen bijna piepschuimbaden Met oud en nieuw weer tig miljoenen schade Veel Groningers zijn nóg aan ‘t handenwringen Een breekbaar vaasje? Er is veel meer loos: De inhoud lijkt erg op Pandora’s doos…

Vergeetmenietjes staan eenzaam in een vaasje met droge voetjes…

Het is de hoogste tijd, vóór u ons nekt, Dat men dit vaasje uit uw handen trekt.…

Na wat gereken voel ik me berooid, En heb van schrik een vaasje omgegooid.…

Zeg Mark, dat vaasje barst nu uit elkaar Had jij dat ding van onder niet gezien Of zat dat kruit van binnen al misschien Er lopen nu zelfs crimefighters gevaar Ik wil hier geen conclusies aan verbinden Maar heus, die vaas weet niemand meer te vinden…

Weemoedig ziet ze op de kast het allerlaatste poppenbordje; haar vingers zoeken in haar schortje elkander voor een stil gebed, als tijd weer wordt teruggezet. Een boze hand die kopjes wast en breekt; haar grijze ogen sluiten; herinneringen die niet buiten, maar binnen bleven levenslang; dan sloft ze even naar de gang. Haar kleine schreden…

zoals een kind een schelp koestert ijl en breekbaar als een schat zo heb ik jou ook liefgehad…

als glas is mijn hart in haar handen doorzichtig voorzichtig het kan stuk als was is mijn ziel in haar ogen te kneden tevreden van geluk…

Vuur ontvlambaar verlangen tastbaar gevoelens breekbaar een mens kwetsbaar strijd onneembaar verdriet voelbaar huivering zichtbaar ongemak waarneembaar geluk maakbaar liefde dansbaar mooie woorden holle frasen…

Ik bid de kerk nu de klok te laten zwijgen En haar slagen aan een doofkoord te rijgen Zodat allen het mogen begrijpen, als ze de klokken horen staken, dat die stilte er is om je breekbaarheid te laten zien.…

Ik zei de hond maar niet te hijgen toen ik je daar je zo breekbaar zag. Alle ramen heb ik dichtgehouden, alle vogels vroeg ik stil te zijn. Bad de kerk een doofkoord te rijgen voor elke voorgenomen klepelslag die je uit je slaap zou kunnen houden.…

Het was altijd hetzelfde Als je haar zag Zag je ook de andere drie Het was altijd zo mooi Als zij huilde Huilde de andere drie ook Het was altijd zo gezellig Als zij lachte Lachte de andere drie ook Het was zo triest Jij pestte haar weg Nam haar plaats in En voelde je gelukkig Het was zo mooi en onbreekbaar Totdat jij kwam…

Die opgekropte emoties nog Maar net binnen houdt Angst en agressie Die om voorrang strijden Hier wordt niet gretig gezwegen Maar alleen uit bittere noodzaak Zichtbare golven van ergernis Die over elkaar heen rollen Zonder geluid Uit pure frustratie aangelengd Met hoog oplopende irritatie Alleen pure wilskracht Houdt de breekbare…

gebroken glazen waar moet ik uit drinken vazen in scherven bloemen vallen uiteen wat ooit ons rotsvast bij elkaar hield blijkt niet te lijmen is breekbaar als steen harten wenen rode tranen vullen de leegte stollen op gras madeliefjes een pijnlijk beseffen dat over is wat tussen ons was…

Op het doorleefde tafeltje pronkt in een blauw kunstzinnig vaasje een wonderschoon boeket van longkruid en vergeet-mij-nietjes, judaspenning en het blauwe druifje. De trui nog vol tuinpluis kijkt hij me stralend aan ik zie in de mij zo vertrouwde blauwe ogen veel meer nog dan zijn liefde voor dit schone.…

Zes bladeren en 20 takjes staan in een vaasje dicht bij mij geur van de bloemen raakt mijn zintuigen laat ze, net als de bloem zelf doet, hoffelijk buigen laat mijn geest stralen Iedere lente verheug ik me weer op de Lelietjes der Dalen…

het lage land sprak verlaten tot een kleine bloem die in haar blaadjes de t.v.gids van gisteren droeg een valse psalm droeg het kleine kind in een vaasje naar de tempel alwaar de dienaar Gods sprak van liefde en hij brak terstond de bloem van haar steeltje…

Rivieren die traag door mijn brede laagland gaan Met rijen populieren aan de waterkant En dorpen, torens, olmen in een groots verband Die trots verzonken eenzaam aan de einder staan Een man daar aan het roer bezingt mijn fiere rijk En wat ik hoor is dat ik op een vaasje lijk…

Maar met een glimlach tovert Mark een haasje uit zijn spreekwoordelijk geworden vaasje.…

Je kunt in de wei uit een melkweg van wit één takje fluitekruid plukken om thuis in een vaasje te zetten en van dat takje één twijgje afbreken en daarvan één steeltje en daarvan één bloempje en van dat bloempje één pointe van het godganse pointillisme.…

ik zag nog een bloem daar aan de waterkant wil je mij, was haar vraag ik niet te flauw nam haar in de hand en fluisterde de woorden je bent mooi, ik doe je in een vaasje ze was echter snel verlept ik had haar nek gebroken; en dan ben je het haasje het was van korte duur deze intieme vreugd ik verloor de zomer, zo puur had me nog…

Zou men wat schamper naar ons landje kijken Nu Ajax en die dijk zo breekbaar lijken? - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ... De dijk bij Wilnis brak en Ajax won met zeer veel moeite in de verlenging van Grazer AK ...…

De lach die hij liet in haar viel dwarrelend in deeltjes wij onbreekbaar achter blauwe ogen gesmolten zijn stilaan voorbij er is papieren honger en leeg van verliezend wachten klein…

hoe de tijd open te vouwen als de dagvlinder haar vleugels naar de horizon richt hoe te verplaatsen de hemel te verkennen van leven naar licht hoe te benutten de herinnering van een tel in het eeuwige de sprong van niets naar iets als lijnen van mica, gespleten open en dicht…

Ik had een toekomst, zoveel plannen maar 't is zo breekbaar, het geluk…

De scherpte van het woord, de gedachte achter kleuren, hoe ze kijken, hoe ze keuren. Het oordeel al geveld, je bent de vreemde het slachtoffer van afwijzing en geweld. Wil gewoon zichzelf zijn: een mens een hart een ziel als iedereen met de vrijheid van een vogel niet als een beeld van steen.…

de maan van de leeuw is nog dunner dan het gras wat de hinde graast…

Breekbare zinnen vormen een geheel en zijn een deel van mijn binnen Proberen woorden te vinden keer op keer ze aaneen te binden totdat uitgesproken is wat eens gebroken is…

gelijmde fragmenten fragiele gedachten breekbaar als flinterdun glas ik houd ze tezamen met denkbare krachten opdat ik blijf weten wat liefde echt was…

De zon bebroedt de klei en aarde, stileert de schaal van eigenwaarde, in haar wolken speelt het kind wordt het bemint raakt het in gevederd licht, lichtend in het duister. Tijd verschuift met dons, bepaalt het gewicht van ruïnes, steelt vuur uit hemel en harten, waarin blikken zijn versluiert, golven vonken breken door vanuit de…