Alle inzendingen over dakloze zwerver

Nu sluit hij zich af van haar thuis voelt zich dit weekend een dakloze zwerver Ziel zonder huis onder zijn arm redeloos radeloos twenty four seven Kan een bohemien zijn hart verlichten beter, dan schuilen in zijn gedichten  Ziel zonder soulmate lichaam en geest waren te lang van haar weg geweest Is hij een schim een donkre…

Altijd zag hij Als doorsnee burger De minste staan, Groette de straatmuzikant Die nog iets Van zijn leven Probeerde te maken, Gooide een muntje In 's mans simpele sigarenblikje, Was niet te beroerd Het gesprek aan te gaan Met de zwerver, De dakloze, met hem En haar zonder Eigen thuis - Maar door anderen Werd hij…

Hij was een herder naar Gods hart, vol mededogen en barmhartigheid, met aandacht voor de kleinen, de zwervers en daklozen, de gevangenen en treurenden. Zo graag zag hij de vrede komen maar was zo machteloos als wij; toch bleef hij moedig en vertrouwvol en pelgrim van de hoop waartoe hij ons ook opriep.…

op de stoep er is altijd een dakloze er zal er altijd een zijn dit is een stad een dakloze stad…

In mij.. leeft een zwerver, Ik weet alleen niet waar hij zit, In mij..leeft een zwerver En ik weet alleen maar dit: Hij roept juist dan Op momenten dat ik hem niet gebruiken kan… In mij leeft een zwerver, Die tijdens een vergadering zich meldt Dan roept die zwerver in mij, “Lekker interessant, dat geld..’’…

het dakloze bos opent zonovergoten vogelpodia…

Vandaag alleen heb ik wat nodig Morgen vraag ik echt niet meer Ik beloof u echt heel plechtig Nee, ik lieg niet hoor Meneer Geef wat centen of wat eten Ik zal u echt dankbaar zijn Wat ik vraag is niets bijzonders Het is geen kaviaar of wijn Geeft u wat? Ik heb echt honger Ik heb nog geen hap gehad Ook geen drinken, niet eens water Zeg Mevrouw…

Alléén in mijn gedachten kon ik eens gaan wonen maar nooit vond ik ergens onderdak Een eigen bed en huis voor mijn gemak Doch slechts onder struiken mocht ik dromen Alléén in mijn gedachten kon ik ooit nog wonen Zolang ik wist dat in de stadse wildernis in straten, parken en op banken dat onderkomen is te vinden, deert mij geen hindernis…

Hij eet zijn Russische brood op een koude bank onder de gesloten kerk. Bitter is het voor hem om ontzien te worden of bekeken als een engerd. De kruimels waarvan hij smult, zullen op een dag het ware goud zijn, dat beloofde de priester hem. Sommige honden raakt men ook niet meer aan, denkt hij, zichzelf herkennend in hun ogen. Dus lacht…

opgedroogd zijn al zijn dromen verslaafd is hij en stijf en moe onder het loze dak vleit hij zich neer de donkere hemel dekt hem toe…

Zwaar klinken de slagen ter middernachtelijk uur Over ’t verlaten plein, door lege donkere straten En in de stilte weergalmt de echo van muur tot muur En in regen ondergaat de stad ’t duister gelaten Lopend in het donker mis ik sterren en maan Kijk slechts somber naar ’t glimmende wegdek In zwarte etalages kijk ik slechts mijzelf aan Verder…

Nergens te kunnen gaan geen deur die voor mij blijft openstaan geen mens die om me ziet... in het straatbeeld heet ik vuil en vies. Niemand die om mij komt vragen slechts storm en regenvlagen die me bedaren niemand die me ook wil horen mijn woorden gaan in het ijle weer verloren. Er is geen plaats voor mij ook niet op de achterste rij…

Slapen onder een deken van sterren Saamhorig met lotgenoten Allemaal verschillend en verstoten We komen tot elkaar en van verre We drinken omdat we bestaan Ze zien ons komen en liever gaan We pinken om verloren tijden regelmatig een traan Ik kan geen huur betalen, ik heb geen baan De misere begon toen ik niet meer lachen kon Mijn vrouw…

kijk die man nou eens beven; lege fles naast de bank ja, hij is aan de drank geraakt door het leven kijk die man nou eens beven; grauwe kleur van de rook ja, hij is aan de coke geraakt door het leven kijk die man nou eens leven; ligt al jaren alleen ja, zijn bed is van steen zou jij dan niet beven?…

Daklozen op straat Voor velen haast onzichtbaar Niet voor hen die zien……

zoals jullie, Een dakloze zoals wij, Een dakloze als ik…

Ik heb hem altijd als dakloze geweten. Al jaren leefde hij op straat. Gerespecteerd bij zijn vrienden, met zijn baard en pretlichtjes is zijn ogen, een dakloze zoals de mensen hem graag zien, eventjes toch. De tijd van een toegeworpen munt, misschien. Hij verdroeg nog slecht een dak boven zijn hoofd.…

Helemaal alleen zonder dak boven mijn hoofd ik ben onzichtbaar Met breekbaar hart en ernstig eenzaamheid in deze veranderlijke wereld kom ik hem tegen, een arm kwetsbaar persoon die er sjofel bijloopt met tijdelijk verlies van gezichtsvermogen die hij nog niet zo lang geleden kreeg. Dat hij vervuild verweerd vergrijsd is kan ik helemaal…

Religie is gevaarlijk Zegt Erik Muis Opmaat naar oorlog Naar moord en dood Hoe anders kijkt De onderkant aan Tegen het wonder Van het kruis Leg je oor te luisteren In het daklozen opvanghuis Hoe ver ze ook zijn gegaan Hoe diep ze ook zijn gezonken Hun liefde voor Christus is zonneklaar Hij is een van ons Een dakloze zoals…

Een dakloze in Hongarije liet z’n hond geen honger lijen maar toen ie zelf aan eten toe was ging het beestje door de goulash.…

Gelukkig voel ik mij vandaag Nu ik zwerver onder zwervers ben Mijn vrienden zonder dak, zonder thuis, En ik die een vreemde in mijn gedachten ben: Dolend heb ik mijzelf in mijn spinsels verloren Wetend dat ik net als zij door Hem ben uitverkoren, Klamp me vast aan die arm over mijn schouder Van hem die letterlijk niets meer heeft, Behalve…

Het is grijs en grauw de daken schreeuwen het uit het is een zwerver die fluit voor hem is de lucht blauw ik voel de regen ik word koud ik voel de regen ik ben gerimpeld en oud het is de zwerver die fluit achter de wolken ziet hij natuurlijk de zon ik wou dat ik dat kon.…

Lege blikjes - zwervers zien er brood in.…

ken je de zwerver die elke dag bedelt om een stuiver die dolend met een krampachtige blik zijn verlies en winst telt die een schaduw met zich meetorst ken je de zwerver die leeft in ballingschap zijn leven verborgen houdt die ik een naam gegeven heb om onmacht trots te dragen…

rook opsnuivend Van de bruine drab Onder hem Het rijk belegde broodje In zijn hand Steeds meer mensen Om zich heen Kijkend Neerbuigend kijkend Ontwijkend Ontziend Zijn bezorgde blik Maakt de duif Aan zijn voet Beangstigend Hij bukt zich Maar de vogel vlucht Nog een mens voorbijgaand Onnozel bekijkt hij Het nietszeggende Nog een zwerver…

je stem kleurde je de schaduw van mijn denken Met je lief-zijn en je openheid ontsloot je de boeien rond mijn enkels Je sliep in mijn woelen en de nacht leek amper duister Omdat je me met jezelf me door de kloven leidde En je zwijgen verslond het geratel van de soldaten die op me jaagden En hun paarden en hun honden leken net verdwaalde zwervers…

Met de rug naar gevel en portaal Raadt hij achter elke deur een holte. Langs maanden slingert zijn pad In een vale wolk van stilte Zoals het stof daalt na de sloophamer Een herinnering die je moeiteloos uitveegt In zijn hoofd schuiven velden over elkaar Vallen vluchtpunten samen Waardoor hij verder gaat Tot hij zich binnenstebuiten keert…

Zeewind en zon weefden een warme deken stuifzand en helm zongen het requiem meeuwen schreeuwden de mis bij het getijdenorgel van de zee voor een verstilde oude man die zonder hulp gestorven door schoon en ziltig zeezand begraven is. Gekromd zijn handen in een onvertaalbaar teken.…

verlaat ontsnapt de dolende zwerver aan het straffe land van tegenwind gelijk elk die anders oogt vaak niet wordt bemind en verwordt teneinde tot zijn eigen delver hij gaat zijn weg onbekend met enige verte zijn blik raakt de grond immers die draagt zijn benen waarom verder zien of de toekomst lenen als slechts honger spreekt…

stroomopwaarts in een drukke straat zijn woorden hoorde hij alleen hij sprak ze uit in zacht geluid en vielen snel uiteen als letters op een witte steen gescheiden van hun zin en zwijgend ging hij verder en dan stroomafwaarts kwam hij terug vermoeid maar bij de witte steen sprak hij ze toe en reeg ze weer aaneen en sprak ze uit in mooie…