Alle inzendingen over dobberen

Meer vlak en stil flarden van mist om de waterwortelende bomen langzaam staan ze op uit de spiegel een beweging slechts zichtbaar voor eeuwen Lang zat ik er in de boot worstelend met lege uren lege jaren zonder Over de bootrand keek maar één gezicht Met voor de boeg niet meer dan kabbelend water een flits in die beweging van…

Zitten en wachten mijn dobber steeds roerloos stil plotseling....hebbes!! (foto uit eigen collectie)…

Een vlot traag dobberend op de rivier Reikende handen helpend om de overkant te bereiken Grijpen angst, niet kunnen, halverwege loslaten Verder dobberend alleen niet vooruit niet achteruit gaan Dobberend een druppel water extra een traan.…

Als ik aan het water zit en naar mijn dobber tuur dan ben ik heel tevreden zo dicht bij de natuur. Het rimpelen van het water het ruisen van het riet zo zit je daar te wachten tot je een rukkie ziet. En als je dobber opsteekt of langzaam onder gaat dan hoop je op een vissie het liefste aan de maat.…

Als ik aan het water zit en naar mijn dobber tuur, dan ben ik heel tevreden zo dicht bij de natuur. Het rimpelen van het water het ruisen van het riet, zo zit je daar te wachten tot je een rukkie ziet. En als je dobber opsteekt of langzaam onder gaat, dan hoop je op een vissie het liefste aan de maat.…

-_-_-_-_-_- _-_-_-_-_ -_-_- _-_ Een dobberend schip in een open oceaan vertrouwt altijd God!…

dobberende rust bij het kanaal in Oegstgeest visser werpt zijn blik…

de zon speelt spiegelt zich trots in watergolven zeilen tekenen de horizon een windvlaag, een bewegen het bootje gaat overstag rode pompeblêden sieren het blauw en wit de Friese vlag ik lach mijn zorgen de vreugde tegemoet net als de visser die een goede vangst doet nu is veel dichterbij in dobberend geklater geen pijn bij een…

De ernstig strevende christen drijft op een boomstam voort over de woeste wereldzee omringd door dreigend duister torenhoge golven vol Satanswoede tillen het hout hoog op smakken het weer neer in het brullende schuim van kwaad en verderf de gewezen boom wordt steeds door het tierende water verzwolgen ondergeduwd maar komt weer koppig…

zoals we samen naar onze dobbers staarden zwijgzamer dan ooit…

[Haiku] meeuwen dobberen op het ijskoude water zelfs de wind huivert…

modderen, dobberen en soms hard zwemmen maar vooral: genieten, amen.…

dat drijvend dons met die gestreken halzen die twee zwanen daar slapend dobberen ze de oktoberdag door…

in mijn keel rommelt een honingvlam hmm, van nabij hoe langer, hoe liever hoe beter (dan denk ik) dobber de dobber maar verder diep binnen in mij als vlammende wegwijzers van licht & liefde waar het hartchakra op groen staat van aard, als ik waar niets beklijft stroomt liefde & vreugde over verse wegen van 't nieuwe jaar……

het zwanenmeer verhult in weerspiegeling naarstig nodig, het aasvisje dobberend vanaf de oeverkant wil ik inhaken in roofzuchtige kaken vangen, ik wil vangen niet oeverloos, eindeloos staren naar opwellende bellen in windgevorkte wateroppervlakkigheden strijdend in bestaan een dobber die moet onder gaan de vis die voor zijn leven strijdt…

we doen voorzichtig aan, samen dobberen, jij en ik.. dicht bij elkaar morgen weer?…

steek in zee, Dobber zacht naar gindse ree, Rol uw wimpeltje uit de kreuken, Laat geen storm uw scheepje beuken. Dobber zoet en zachtjes voort: Welkom en geluk aan boord!…

Met woorden gerukt uit noodverbanden leid ik zinnen richting zee Is een gedachte niet voorhanden dan zwalk ik dobberend naar geen idee…

nog altijd achtervolgt water het water van de zee mij in de uren van de nacht waarin de slaap mij niet vinden kan dobberend tussen hoop en vrees…

Na de vloed van bergen dobberen reddende lichtjes aan de rand van de woestijn: ze boeien ons in de nacht, wij zijn weg van Death Valley…

Ik tobber, dobber stuurloos, niet richting brug, niet naar enen kant, mij rest niets dan dit gedobber, tot ik dobberend ergens strand, maar waar ik vaste grond en duin vind, zal ik rechtop in de wind, mijn wereld in eigen woorden zeggen, wat ik van 't leven vind!…

zelfs in de diepste nacht ter wereld zijn er nog mensen wakker om jonge kabeljauw te vangen soms is het zo donker dat ze hun dobbers niet meer kunnen zien…

mij dichttrekt Het zeemonster zich verheft Laat mij dobberen op golven Onder bloedkoraal bedolven De grafsteen Te zwaar om te tillen Licht zal zijn.…

de duisternis valt in dobberend op golven val ik maar niet in slaap onder eenzaamheid bedolven…

Net zoals ik dobber van hier naar ginds en van hier haar ergens anders en .. toch hou ik me vast aan wat ik geloof hoop en bemin. En dat ... dat ... dat is mij genoeg…

De zwaan Zachtjes dobberend over het meer, wit en halsreikend. Opvallend tussen het groen van het riet. Ondergaande zon in de schemering. Een rustig geheel. Een stilleven in deze wondere wereld gegeven.…

Je bent die donkere plek op witte lakens die milde schaduw in de nacht je bent dat heel nabij verlangen dat net dat mij wil vangen je bent dat dobberen op de gracht dat lenig op mij wacht…

Een zwoele zomerzon trots omringd door een diepblauwe lucht Dobberend op een bootje Van alles en iedereen weggevlucht Ik laat me drijven 't maakt niet uit waarheen Ik voel het als nooit tevoren Ik ben weer alleen…

Het weer wordt steeds extremer wereldwijd, een zware dobber voor de zelfverwenner, hij noemt zich dan ook maar klimaatontkenner, zijn levensstijl verdraagt geen matigheid. Hij vindt wel weer een wap met een betoogje, zijn zorg is slechts zijn natje en zijn droogje.…

Op het blauwgroen geribbelde meer dobberen de watervogels over mijn weerspiegelde gestalte; geel riet wuift naar de schittering van knisperende zilveren belletjes: dag golven, dag watermuziek, dag natte -tenen -dag, dag!…