Alle inzendingen over dood in ogen

met de dood voor ogen leef ik maar niet uitzichtloos niet wanhopig scherper dan ooit zie ik wie Gij zijt - míjn God en weet ik dat alles wat er tussen ons ontstond onvergankelijk is met de dood voor ogen lééf ik…

Ontmoedigd en verbitterd de grens van opgeven nadert Je kijkt de dood in ogen noch bang, noch verslagen verover je de overwinning wat je nederlaag betreft zelfs jij had een keus leven of dood…

Het was niet koud maar de kilte rukte op vanuit vingers en tenen en het puntje van de neus Ik lag en zag de ogen van de dood die lonkten van nabij Plots was daar de engel gehuld in smetteloos wit die met zijn apparatuur elke kille kou verdreef de dood de ogen sloot Bedankt dokter u was op tijd het is nog niet mijn tijd…

Wachtende ogen zien de gedeelde dood met ogen die het geluk wilden begraven waar de grens elke herinnering armoedig maakt en wachtende ogen met staaldraad zwijgen en alleen met naamloze kogels hun gebeden zeggen…

Hij kijkt me wezenloos aan, met dode uitgerookte ogen. Ineens moet ik denken aan het leed, dat hem door ons werd aangedaan. De verstikkingen op het dek. Het gezouten worden en het roken. Vette vissen zijn erg gezond, maar vandaag heb ik geen trek.…

Met de dood voor ogen. Wanneer onmogelijkheden mogelijk worden. Zoals mensen die opnieuw worden geboren. Zoals ijs dat brandt.…

zag de cirkel kleiner worden behoedzaam in het omgaan met elkaar de buitenwereld werd al slechter ze ontweken vaker de agressie daar op erf en huis heerste nog vrede maar in hun lach en ogen kwam steeds meer verleden toen hij haar ontviel heeft zij de kring gesloten was terug bij hem voordat de dood haar ogen had gebroken…

sluwe ogen kijken door de gaten van ingedeukt prikkeldraad. mensenmassa's zijn vervoerd door treinen die de dood voor ogen hadden. niemand wist waar ze het lot zouden vinden niemand wist of ze de vlaggen van de vrijheid nog zouden zien. achter het gaas liggen massa's doden en waar het prikkeldraad ophoudt stierf jij-…

Teruglopend naar de plek des doods, niks gevonden wat erop wees, dat ik je niet in z'n geheel meegenomen had, maar o jee, die oogjes zakten verder weg in het gebroken kopje. Leegheid staarde me aan, nog steeds kan ik met de term niet omgaan, dat een dode gebroken ogen heeft, want mijn pop, had achteraf dus: nooit geleefd!…

Zo jong met de dood in ogen iedere dag een beetje meer in het holst van de nacht banen hete tranen hun weg keer op keer zo zeer voorzichtig strelend haar lieve lijf haar pijnlijk lijf iedere dag steeds weer 'lieve God' vraagt zij haal mij weg sluit mijn ogen deze keer…

Je bent : niet dood. Je ogen groot en bewogen stralen, vertellen verhalen zonder verdriet. Je bent zeker niet dood. Ik weet : je leeft. Je hebt de scherven overleeft bij 't sterven. Je zwaait, je springt. Je klinkt zo hemelsblij. Ik weet dat jij leeft. Ik denk : je danst, je gezicht omkranst met licht.…

Met mijn eigen dood voor ogen, leef ik iedere dag opnieuw, zoals mijn allerlaatste dag. Vandaag werd de lente weer geboren, zoals mijn allereerste dag. Gisteren is vannacht te jong gestorven. Ik hoop dat morgenochtend op me wacht. Vanmorgen heb ik mijn rugzak afgedaan. Vanmiddag heb ik me voorbereid, om vrijgemaakt op pad te gaan.…

marmer gezicht van wit met doodse wijde ogen de blik staart star, ruw met lachrimpels verfijnd traant 't gelaat verdriet in koele blikken verstilt de wangen rood, blosjes warm 't zicht kleuren totdat hemelse ogen de levenslust proeven en maskers hard, snel breken tot pulver zilver…

je komt en gaat bijt woorden de lucht in en ik hoor kraaien krassen zwart de vleugels op het ochtendbrood terwijl de wind de wolken doet beven ook de tijd is dood mijn ogen ooit blauw en jij zoekt roem steeds kouder en meer ik had gedroomd vannacht de vogels weg in de ondergang van het slapen gaan geïnkt waren je veren…

Wanneer ogen vertellen van hel hier op aarde leven zonder waarde ellende, armoe en dood omdat ogen honger zien en magen ogen vrezen lijven vermagerd, vel over been lijkkleren verzameld in stof felle zon schijnt over armoede kindje, dood geboren op straat violist met trieste melodieën zwarte vliegen op een rottend lijk troebele blik…

al weken ligt ze daar roerloos op haar dood te wachten en als je dan bij haar komt haar eigen manier van oogcontact een glimlach in haar ogen wordt nooit meer voorgelogen als enige over en er niet meer willen zijn de laatste keer contact een dag voor haar dood haar ogen spraken boekdelen zonder te praten alleen maar te kijken zag je…

zoeken nog één keer mijn ogen Geruisloos sluit de dood je ogen in zwarte mist...…

Zoals bladeren vallen in het bos laten wij de toekomst los De zandloper van het leven loopt leeg eens ‘t einde in zicht Als ons hart en handen beven doet de dood onze ogen dicht Er is nog tijd er zijn nog dagen en warme armen om ons heen En vooraleer we stil vervagen enkel een naam nog op een steen houden we het leven vast Zijn we op aarde…

nutteloos slenteren zij naar onbekend; Edoch, één blik evenwel op de keerzij leert je dat jij een volgende dode bent Ogen, die schreien en die ogen tranen om de dode stilte van een houten kist Ach, waarom moest je al heengaan en weet je, dat ik jou nooit zó heb gemist…

wat kraakte de loopplank en prachtig de schepen ze zingen en kreunen ze zeggen het weer aan jonge geliefden die likken als honden zij lusten er pap van wat willen zij meer aan slammers poëten die schrijven op armen over billen en borsten over tepels en teer aan ouden van dagen die zochten niet vonden de dood onder ogen en pijn van…

Verdien de stilte, die als de nacht - als een zwart zijden mantel - schrijdend en schreiend over het eigen graf neerstrijkt De doden hebben ogen in lichtjaren met de halo van een hangende hemel in een zwevende hel Verjaag er ongenode gasten die de einder zoeken en daar hun polsen leegschudden verveeld de kelk des doods half leeg…

met de duistere dood in ogen vliegt een engel om zuivere ziel geheel rustig en onbewogen voldoet het lichaam aan het profiel een toereikende hand durven pakken waardoor het hart op aarde wordt gestild het lijf in de grond weg laten zakken je geest op zoek naar het hemelse schild langs sterren die schijnen kan het land der liefde worden…

voor ogen streed naast Steven Bevrijders, maar moest híj z'n leven geven?…

Een fragiel klein grijs vrouwtje op een veel te lang wit bed Met de dood voor ogen kijkt ze door de ruit van 't zuurstofmasker dat haar redt De hoop nog niet verloren alles wordt in touw gezet Wij mensen krijgen wel verdriet als we onze familie en vrienden die bij ons horen Wekenlang niet zien maar 't besmettingsgevaar is groot daarom…

Bij hem zagen wij al zo vaak stil die dood in ogen, wilden hem niet welkom heten ons niet bewegen nabij dat naderende gevaar. Sterrenstof waarin iets anders 't vertrouwen bood steeds verhaalde ver weg te blijven bij deze dood.…

Zoals hij daar lag, zijn ogen gesloten, zijn gezicht heel bleek, dacht ik niet dat hij het was, dat hij er alleen maar op leek. Toch bleek hij het echt te zijn en zo kwam ik voor het eerst oog in oog met de dood te staan. Ik vroeg me af of ik ook dood kon gaan.…

vers, gedolven graf de kist nog niet neergelaten de menigte sjouwt met hoge hoeden zes planken zand er over en ik kijk toe…

ik zag de dood met lede ogen een strak gezicht met stijve grijns verzonken in ver weg maar zag zij mij toen ik zachtjes afscheidswoorden fluisterde nog maar half in het besef van hier en nu want gelukkig wat lig je hier vredig net onderweg naar zonder pijn een goede reis wens ik nog na het verdriet zal nog komen…

Op water blauw Als azuur varen Sloepen heen en weer - Als klompen met Of zonder zeil Zoeken zij hun heil Op 't allermooiste meer En ogen verblind door Zoveel schoonheid In een uitdrukkingsloos Gezicht lijken dood en Voor zoveel moois gezwicht Italië, Ledromeer, zomer 2012…

Waarom, als stille Dood jonge ogen sluit, Staan wij verslagen, buigend om de baar Met wening droeviger, alsof dit waar Smart die elke andre smart in zich besluit? Als stonden wij op blijde bloemenkust, En zagen onze schat op zwarte boot Verraderlijk ontvoeren door de Dood - Slachtoffer van Zijn alvernielingslust?…