Alle inzendingen over door roofvogel

De roofvogel wacht een houtduif kleppert omhoog overal veren…

Roofvogels, zitten vast aan een klein touwtje. Het enige recht dat ze hebben is een klein stukje. De valkenier zegt: 'Het hoort zo, het maakt niets uit' Maar... hoe zou hij het vinden, als hij de hele dag moest zitten vastgebonden aan een klein touwtje…

niet in staat om in de diepte te duiken wordt de prooi van de roofvogel overweldigd zijn blik, met kille ogen liet het leven dat ooit gedanst had in haar ziel in stukken uiteen vallen en het bevroor bij zijn woorden kom vrouw…

jij snaak je staat daar weer twee heren dienend op je staak je werk voor groen de zaden en het vogeltje is liefdewerk veel plezier de roofvogel in onvoorspelbaar duiken de grijpbare prooi met brede armzwaai onthouden is je eigenlijke taak jij snaak…

we zagen hoe een blind vuur hem verbrijzelde hoe de snelheid van zijn vernietiging aan roofvogels in duikvlucht evenaarde hoe de vlammen en de dood als vrienden dansten met elkaar boven vouwt de lucht zich open een baan van licht valt op het rusteloze graf van de lange ijzeren slaap we noemen je naam weten wie je was…

(haiku) De roofvogel kringelt heen en weer boven het veld, lijkt een vredesduif. (tanka) De Mookerheide: vredig glanzen de heuvels onder het koeltje; heerlijk wegzoezen, denkend aan de slag, die hier woedde...…

Maar daar het daarvoor ongetwijfeld al te laat is of nog te vroeg, volgt hier nog een laatste beeld: zie deze kriebels zoals een roofvogel ze zou zien uit de lucht, als de camouflage die het ei aan het oog onttrekt. ----------------------------- uit: 'Ommekeer', 1975.…

Het water stroomt,en stroomt, en stroomt,… Een roofvogel tekent weidse cirkels in het luchtruim. Onder hem de kale rotsen,stille getuigen van iets ontastbaars. Op een verre helling de herder met zijn kudde. Ik mediteer. Er is een rijk en stil begrijpen.…

De dag beloofde stralend veel zon en warmte, ontluiken van groen en nieuwe liefde - die dag in mei midden in de lente Plots was het witblauw besmet met schaduw van metalen roofvogels die hun klauwen in zijn geheugen prentten Zeventig jaar geleden braken ze zijn bestaan, namen ze al zijn geliefden uit zijn leven, over dat spoor via…

met doffe huid gingen wij door geweld door ijzer en ijs duizendmaal gaven we tol om door te kunnen gaan onze ogenglans was gebroken we zagen een gouden schijn op de vleugels van de roofvogel daarboven we braken bloemen in het gras we zouden wachten op het rijzen van de dag op het wijken van de tijd de tijd was iets en niets…

bewoog de bazin met haar vingers zwart in het kleed druk heen en weer naar de europese oehoe naar ze zei vier kilo om zich in haar handschoen betaald te laten hakken voor gasten die plaatjes schoten mooi dat die reus zich niet liet uitdagen hij gaf me een knipoog zij werd toen echt boos met blote hand joeg ze me weg van haar roofvogels…

nu staat hij bij het huis dat prijsgegeven werd aan wind striemende regenvlagen en een op hol geslagen zon niets anders dan de drukkende stilte het snerpen van cicaden de trage vleugelslag van een roofvogel het verweerde tafelblad een atlas met kringen krabbels en datums van de voltooide verleden tijd in deze uithoek van het menselijk…

Als roofvogels domineren zij vanuit de hoogte. Toch zit ik op de openbare banken waar en hoelang ik wil. Ik bepaal zelf de stijl van mijn kunst. Ik bewaar zelf mijn kunstschatten, maar hun andere, slechte manieren kan ik niet voorkomen, chargeren, afbreken. Behalve dan die fabrieken van de dood. Tenminste niet zichtbaar.…

Lange tijd was de aardbol geheel zonder mensen telde slechts dieren ratten krioelden overal speurden voortdurend naar overblijfsel van prooi achtergelaten door hond kat of roofvogel waren de reinigers van bos veld en water de mensheid laat veel vuil en afval neer wat tot woning en voedsel voor genoemde knaagdieren dient de opruimers…

Hoe de valkenier met zijn loer draait Om zijn roofvogel terug te lokken Horzels bijten niet Mensen ook niet, hooguit in een mooie rode appel Honden bijten wel, "niet allemaal" Alleen de valse honden die scheuren het vel van je botten Dazen die bijten ook Ik denk aan de tijd dat ik voer in een bootje Op een meertje over de larven van…

brandbommen vallen als roofvogels uit de lucht een sissend geluid het klinkt als ruw ijzer dat over stenen schuurt het snijdt door merg en been een hoog geluid de opengesperde mond van mijn moeder haar Schreeuw een kind springt in het riviertje buigt het hoofd onder water het wacht op stilte een bamboe rietje steekt…

spiegel nimmer zonder vreemden volière die de inbreuk van ontheemden begroet met een beurtzang tussen buiten zonder binnen en het zich buitensluiten droge regen koude zon en een stom naar elkaar staren tot aan de horizon vol woekerende meubels en muren sneeuwend in hun evenbeeld je bent snavel aan snavel roofvogel belust je dood te plukken…

Winterse velden Natuur lijkt in slaap Ganzen in V-vorm die voorbij snelden De schaapskudde en een bijna verdwaald schaap Langs akkers, graslanden en heide Een roofvogel die z’n vleugels opzichtig uitspreidde De zichtbare witte stuit Turend tussen de heide en losse aardkluit Zwevend laag over de grond Waar menig muis z’n einde vond De blauwe…

De bladeren bewegen traag als de wind even ruist een eenzame zwarte kraai krast schor zijn eigen lied achter de heg loeit een koe als antwoord op een andere met in zijn snavel een worm rent een merel hippend langs Lang staar ik naar de overkant van het beboste dal gehypnotiseerd door een roofvogel die zweeft met de stromen tot hij langzaam…

Dwalend over de hoogten gaat het lichaam zijn zwaarte vergeten; vaag herinnert het zich, dat in de spleten halverwege de top kleine roofvogels huizen en hoe de nesten zich vastklampen tegen de steilten; in het dal moeten de huizen staan en vreedzame dieren gaan grazend over de weiden.…

naar de roofvogel met scherpe, genadeloze klauwen die op zoek was wat te reiken, alvorens te verdwijnen met prooi in de bek. Ze zorgde goed, voortaan voor veiligheid in eigen stek! Haar jong nest in de hoogte der gebergte moest goed worden onderhouden. Lang genoeg was heel haar kroost uitgebroed en moest nu góed worden gevoed.…

Op weg naar zee passeer ik luchtkastelen en woningen zonder bewoners vervallen oude huizen die als losse hulzen na het treffen in het landschap liggen de daken bieden geen beschutting meer gunnen de roofvogels een onbelemmerde blik in de lege buik van bescherming slechts een verstomde angstkreet houdt zich uiteengescheurd verborgen in uitdijende…

zo vele jaren keken boer sperwer en havik in Amsterdam eenstemmig naar exoten neem de groene halsbandparkiet als onbekenden uit tropen vraten zij die lawaaiplaagpapegaai spilziek en omnivoor mooi niet maar de roofvogels hebben eindelijk de smaak te pakken nu kan worden afgewacht wanneer de eerste stadsagrariër eens over de dam komt…

Ik kan veel ik kan winkelend publiek laten lopen ze zelfs laten marcheren - door stompende muziek in hun buik te programmeren ik kan boodschappen leggen in hun winkelwagentje dat dakloos na sluitingstijd op straat is geparkeerd en ik kan roofvogels uit de stad amuseren met poezemuizen nagemaakt van spelen verfomfaaid - gewapende scholieren hun…

over heuvels, door weilanden, modder en plassen wandelend langs troosteloze lege café terrassen toch een glimlach op mijn gelaat gekregen fascinerende aanblik van bossen met kale bomen alleen in de toppen nog wat bladerkleur te ontwaren kraaien huizen er met tientallen paren zon lijkt er toch even door te willen komen schreeuw van een roofvogel…

Maar beter kijkend naar haar silhouet hoog in de lucht; op volle spanwijdte in haar vrije vlucht, gelijk bewondering vragend zoals andere roofvogels als de haviken en torenvalken.…

ze hebben de kroon van haar hoofd gehaald de schitterende stenen dof geschuurd een zwarte roofvogel is naar beneden gedaald het huis met rood wit dak dat ze heeft gehuurd het onheil van pijnen dat haar doormidden scheurt, de helse gloed doet buigen en bidden zie daar de witte zon de waterbron het rein fontein van bloed wonderlijk zoet…

dat ik je liefheb mijn veertien-achttien soldaat van twintig je geriemde armen en een opgeslagen kraag de stalen oorlog die in je ogen waait toen je op die winterdag de klok niet hoorde boven Ploegsteert bos het gonzen zag de kerkhofgroene roofvogels en hun zijden piloten in lederen hoofden dat je me liefhebt jonge soldaat naakt tot aan…

stil voor de knip klaar in de branding niet storen dat wordt opzienbarend secuur op die afstand makkelijk zat Correct afgeslagen op goed geluk ter hoogte van De Savornin Lohmannlaan bleek het Paddepad nog gewoon te bestaan met memoires losjes daar uit bosjes kon mijn dag nooit meer stuk Al heeft de unieke foto Vroege Vogels gemist de roofvogel…

gesloten ruimte, een blijvende waas het perpetuum mobile is mobiel, jammert de aarde in een halve eeuw onthoofd in waarde de stampvolle staat vergaat in de rook vreemde gestalten vormen een collectief spook, paranoïa De huismus zingt zijn laatste volkslied, vluchtend voor vergiftiging, verlangend naar een buurgebied, verdrongen door de roofvogel…