Alle inzendingen over einder

uitnodigend tot misbruik Kleverig angstzweet zout en verzuchtend Bang maar ook schril gehuld in zwart, hard Pijn verterend zoekend in labyrint Taal niet begrepen, holle frasen net weer wel Steeds verzonken in ledig - waarom - Minnekozen onbestaande enge leegte Gemis, doolhof van vage duisternis Heling onbestaand, alles vaal ook levenloos Aan de einder…

doodstil heb ik me vanochtend door je woorden gesleept en er lag niemand in mijn armen voorzichtig vouwde ik je brief tot een witte schelp maar zelfs de zee was van karton en op het strand waar ik bellen blies winterde een bladstroom mijn huid ijzig wit neerwaarts naar de kale takken afgesneden van het middaglicht ik…

het leven ..leven verstrengeld in verlangen in open einder..…

onder veeltintige grijsheid stroomt de zilveren breedte schuine donkere regenstrepen waar de hemel de einder raakt verre kerktorens zijn versluierd de wind brengt huivering land en lucht vloeien ineen in de grote eeuwige stroom die drast en sombert en de ruisende regen meevoert naar kille verten…

laat me verlaat me gelaten rust ik mijn wolken bevolken lucht zonnestralen rijgen verlegen mijn regen wat brengt het einde van de regenboog ?…

Het spoor leek eindeloos door te lopen zelfs voorbij de horizon we konden hem lang volgen maar plots was daar het einde toch besloot hij verder te gaan langs de rand en daar voorbij in het duister voorbij de einder konden we hem niet meer voelen op die tijd op die plaats daar vond hij rust daar was weer licht wij konden dat niet zien…

met een scherp oog voor donderslagen bij heldere hemel is een storm wellicht te vermijden maar hoe lang duurt het voordat het menens wordt wanneer ga je er vandoor en is er een plek om onder te duiken en weet je steeds uit welke hoek de storm opdoemen zal? kies met vertrouwen het ruime sop en vaar naar de plek waar aarde en…

Ik kan je liefhebben tot de einder dood, de einder van die einder: het vergaan of daar de einder van: het niet-bestaan. In het ultiem moment voorbij de grens zullen onze minnen elkaar opheffen zodat we kunnen worden opgeteld tot een volledig mens.…

Kleuroverspanning Boog van einder tot einder Vervagen tot niets…

Geheel zwart Jonge vrouw geknakt in de bloei van haar leven Zij genoot na, op haar fiets terug van feest Haar leven ge- nomen door een man die ik beslist nooit wil leren kennen Voorbij de einder heb jij net als andere slachtoffers van nodeloos en zinloos geweld geweven stof opgetrokken…

Tere melodieën welven zich naar de einder. Daar ligt het ideaal dat de gedachte voedt en impulsen schenkt. Trage golfslag in viool en orkest. Maar ook doedelzak en virtuoze schittering geven mij dromen van eindeloze einders.…

Zijn oog glijdt aan het vreemde oog dat haar oog is Zoals een zeil aan d'einder schuift Daarvan gij denkt nu schuift het om de einder om Maar lang zo glijdt het zijn glijden al maar door Zodat het roerloos hangt aan d’einderkom Of roerloos ligt in d’einderkuip…

Er dreigt aan de einder. Aan de einder dreigt er. De dubbelzinnigheid van horizon, schip, boortoren. Van horizon de dubbelzinnigheid. De wind die de meeuwen draagt die de wind maken. Er: ergens. Er: hier. Er lonkt de aangename aanname van alles, zonder denken. ---------------------------- uit: 'Maar zingend', 2013.…

Doorgaan, steeds verder tot de einder in zicht is. Het niet meer licht is.…

hoe ze daar staat als een aardse godin hoe ze naar de einder staart en ik haar eindeloos bemin…

achter de einder buigt de hemel, steeds op weg naar oneindigheid…

De einder nog heel ver weg. Een leven voor je.…

staren naar de einder is verder willen zien dan ik nu al ben het is ook kijken naar al wat was en ik nog steeds achterna ren op deze plek van dualeren of ver-springende gedachten hoor ik de zee ruisen in zandbanken van rust zo vergaat het vaak dat dan mildheid komt wanneer de wind mij meeneemt en mijn gemoed…

zijn tijd gekomen ontstijgt een meeuw de kust om boven voorgoed de ogen te sluiten nabij de branding nog een enkele vaalwitte veer eensklaps verstard de spieren zeilt hij nog talmend door voluit gestrekt de stille vleugels onopgemerkt zal hij achter de horizon het kalme water raken uit “De Zee en Ommelanden”…

Zocht er mijn plaats langs muizenissen vocht de slaap het ongewisse zong mijn hart verweesde nacht door in een wezenloos gestaar Gleed langs sporen die er lagen meed de mensen en hun vragen deed mijn jas aan - stapte uit de laatste halte dan zowaar Keek er verlaten rond in regen naar een klein station gelegen aan het einde van de einder…

vaste vorm De zon won Werd rond en krachtig Wolken wijden uit Gaven ruimte Door juist daarin op te gaan In de middag brak het groen door Nerven waaieren uit In de wind Een omvangrijke tak Van de familie Bloeit Richting de verte Massa wezens Aanwezig en bewegend Dromend en belevend Ontsproten aan hun oorsprong Snakkend naar de einder…

Terwijl de smid het ijzer lustig zwaait, kijkt hij blij naar zachtgroene hellingen: glooiende wouden en weiden omringen heel zijn leven, waarin de verte ronddraait. De rappe stem van hamer en aambeeld waait over de heuvels om mee te zingen met roepende bomen, danst in kringen onder jong avondrood, dat lokkend laait. Traag verzinkt het lied…

Mijn Lieve Schat, ik heb het wel bekeken, want ik zit nu al vijftien jaren thuis te horen naar jouw dagelijkse preken, verdroogd, er is geen druppel drank in huis. Met mijn bestaan op zee is ’t vergeleken hier als vergaan, welhaast met man en muis. Mijn Lieve Schat, ik heb het wel bekeken, want ik zit nu al twintig jaren thuis. Als…

spiegelwand van de horizon waar we meanderen in straatrivieren omdat we aardappelen lenen van een dronken boer neem ook geen genoegen met jouw toenadering nu je achter me staat voor het verlaten land waar we creëren op het gezonken plein omdat we boeren laten voor beschonken meneren nu het leven ons laat jongleren met wat er aan de einder…

als de natuur haar kim vertoont dan verdwijnt de hoop op de oneindige duur de verte groeit onzichtbaar groot stof verwordt tot koud vuur maar het ademen legt steeds meer bloot dat nabijheid het enige doel blijkt en als je je ogen verder opent valt vaak het ware gevoel in je schoot dat wat je nodig hebt als dagelijks brood niet dat je…

als verlaten natuur haar kille kim vertoont dan verdwijnt hoop en taant vaak innerlijk vuur verte groeit onzichtbaar groot stof verwordt tot koude steen maar legt het in en uitademen wel steeds meer bloot; dat nabijheid het enige doel blijkt en als je je ogen verder opent valt vaak het ware gevoel in je schoot; dat wat je nodig hebt…

. schoorvoetend verschuift mijn overzicht naar de horizon om te zien of daarachter nieuw leven is te ontdekken natuurlijk blijft het verleden met liefde aan mij trekken of opwekken om goud te bewaren, niet af te stoten . doch de dag van morgen dringt aan om de lijn naar overmorgen op te rekken het is niet zo dat het plots naar binnenkomt de…

Lucht naakt het water waar de einder ze vergrijst oplossend ineen.…

in teder zonlicht wolkt jouw prille lentelach naar verre einders…

(haiku) weidser dopheide gaat geurend aan de einder voorbij - de vlinder…