Alle inzendingen over evenknie

de ingetogen buren van de overkant constateren beduidende onregelmatigheid in het patroon van de vingerverf, althans de met zuignappen op de moederbuik geplakte omstanders zwaaien met zakjes gekruide kinderkoekjes en zeggen dat er plakjes nieuw leven kleeft onder de nagelriemen er schuift een wazig mistgordijn voor onze blote ogen het…

mijn muze in al haar naakte puur letterlijk geeft zij alles rakend tot op je knoken fileert zij geheel ook zichzelf een dichter die zich niet bloot kan geven raakt je niet... haar woorden mijn bijbel haar liefde mijn adem haar zijn mijn leven alles geven zoals ik…

Nee, gewoon waarachtig trek ze mikten alles gulzig in hun bek (Maar kleuters willen meestal toch patat) Zo’n simpel wijsje doet aan poëzie en is in kindertaal zijn evenknie…

oorspronkelijk van Overschie doch nergens is zijn evenknie niemand is zo'n groot verbeelder dan de dichter(t) DEELDER…

tors een duvelzomerbok Op pladijs dansend met haar holleblok Wijl wij in onze deemoed scandaleren Op eyckenlust kwam zij aquarelleren Vroegindewei en heus dequaadsteniet Als laatste schilderes en douairière Om mij als evenknie te portretteren…

Het dwaalbegrip dat in de poëzie spontaan gevoelens moeten overspoelen, vindt zijn evenknie in de relikwie; die zou, koud moeilijk, door er aan te voelen, de pijn verzoeten van de heresie van oergevoelens die ons overspoelen.…

De Nederlandse vrouw huldigt het streven Op elk terrein waarop ze dat maar kan De evenknie te worden van de man. Vandaar ook dat ze korter is gaan leven. Mijn rijke suikertante uitgezonderd. Dat mens blijft maar gezond en wordt wel honderd.…

"Geraniumrasp boven evenknie, De Witte Huisbaas hinkelt uitgehonderd." Als u dit leest, denkt u beslist verwonderd: Verdraaid, dit is moderne poëzie! Nee, dit gedicht mist alle zin en vorm, want ook in uw pc woekert een worm.…

In Sotsji grepen ‘we’ de ereplaatsen, Het was Oranje boven: één, twee, drie, Nee, niemand was daar Hollands evenknie, Je hoort al zeggen: ‘Niks meer 'an, dat schaatsen.’ Dus als het WK voetbal straks begint, Bid ik dat alsjeblieft een ander wint.…

ode u aan de niet kleur als geen licht wordt teruggekaatst alleen de nacht welke zich bekleden laat zwart gedragen wordt geraadpleegd past in alle tijden veelzijdig zijn de blikken zie rondom verheugenis daarna de dood in rouw gekleed hoe trouw tooit het huwelijksfeest in onderscheid naast wit…

soms mocht ik in de schaduw staan van dichters groot van naam en faam Boerstoel/ Campert/ Kal van Wissen en Rawie van hen was ik geen evenknie terwijl de zon hen dik bescheen bleef ik nederig op de been met versjes over treinen omdat die zó lekker rijmen…

helder water dat zich beweegt en begeeft in de meest lieflijk en listige gedaanten bij water is niets later het stijgt en het staat er verkwikt en het gaat er weg zinkend strand zeeft zich door zand verzuipt in het land het is niet te derven zonder water is het sterven wij zijn een leeuwendeel het stroomt in ons en buiten als evenknie…

langzaam ben ik de stilte verloren bij het luisteren naar specifieke geluiden in het horen onderscheidend is de weg in het doolhof van herrie en chaos maar alleen toegankelijk voor geoefende oren uitgesplitst in geluid met menselijke component uit natuurlijke en mechanische bronnen van meerdere afkomst hun evenknie blijkt…

overal verschenen lichte huizen; vol van zon een overvloed aan witte draden spon hun sprookje in de bomen hoe dood toch schoonheid weeft in weergaloze rondingen, doorschoten met die pijn om wat verloren lijkt als dan herfst in volle kleuren prijkt verliest die glans de euforie van immer jong en levend zijn: de evenknie van lente sluimert…

U vindt, denk ik, uw evenknie Los van de salsa, r&b In Ed, de broer van Willem Bever Die swingt voor tien, als beatle kever Heeft hij iets op of in z'n lever Dan beeft en schaatst hij telkens schever...…

het pianospel en jij ga toch net me mee jij mijn evenknie.…

hij schrijft geen enkele zin en toch mijn evenknie het is weleens goed dat een schrijver weet dat de geest ook afhankelijk is buiten de eigen wil om, want bezieling als sleutelfiguur is de spil zie dit schrijven vooral als uitdaging of hier nog iets van mijzelf in zit een eigenschap van gedrevenheid die met ongeduld de boel omspit vergeet…

Alsof ik hem bespot heb of De liefde, zo gewond droomt hij mij op snelle benen een hindevrouw met pijl en boog de bevallige evenknie van de centauren even schuw, maar ranker even bescheiden maar niet belerend even wijs, maar een vrouw even vrij, maar onderworpen aan zijn verlangen om mijn verlangens te bezitten, en mij te laten…

Haar billen als duinen Opgetrokken uit blank zand Gestreeld door zijn hand Waardoor hij mag struinen Waarheen de heuvel leidt Volledig in perfecte harmonie Met haar heuvelige evenknie Door deze tweeling verleid Handen als golven hoog De duinen intens overspoelend Elke zandkorrel liefkozend voelend Slechts duintoppen nog droog Aangetrokken…

als ik de krampen in mijn lijf verbuig naar positieve energie in aangepaste schoenen overblijf dan gaat het goed, maar ik moet niet weten wie mij moed geeft overeind te blijven als een oordeel dit beklijft ach, de evenknie van wie ik ben loopt zoals ze lopen moet ze danst de foxtrot tot het eind een chachacha of vier flamenco, tot in…

* Gun ons de lol, ach laten we het vieren Als was 't een onvoltooide symfonie De negende, geen carnaval der dieren Maar iets als ariadnes evenknie Een draad waaraan geen einde leek te komen tot ook háár wezen opging in het niets van syllaben, antennes aan de bomen…

ik krijg rillingen als ik je zie vlinders in mijn buik voel jouw warmte als een kruik jij bent mijn evenknie mijn ogen stralen telkens weer als ik jou zie lopen het verlangen is zich aan het ophopen en het groeit steeds een beetje meer mijn denken gaat niet meer gestructureerd mijn woorden missen samenhang ik ken je nog niet zo lang maar…

Dat zou slechts kunnen als het volle maan is Ik joeg als een Factotum duvels toe Met veel gevoel voor scherts en ironie Vandaar mijn bijnaam Scherzo, evenknie Van Nemo, Bestevaer van Bontekoe Maar een Alfredo ben ik nooit geweest Teveel eer voor die Nederitaliaan Ten opzichte van Maximiliaan Die ook als Oofje z'n klassieken leest Daarna…

De gevangenis van het paradigma O, gij filosofie Evenknie Van het labyrint van wegen Van Klukhunn verkregen Denken over denken Parameters voor verre paradigma’s Gespartel van Andermans meningen Leidraad voor’t verstand En Kant Hij eindigt met Verdinglijking en het grote vergeten Maar o filosofie Ik wil weten Van de wereld die alles…

De drumband hoempapaat de harmonie En ook de harmonie - hun evenknie - Blaast met de tuba's echo's in de bergen Heeft zij er eigenlijk het oog goed in?…

Samen pissen is wel heel mannelijk close en doe je enkel met je beste maten, dus waande ik mij die dag de evenknie van Rutger, ik, Rutgers. We schelen maar een 's'. Sttt, mondje dicht, het gebeurde allemaal zeer anoniem en ik ben nu de enige die het kan bevestigen, met pikante details en al. 'De laatste drup is het gevoeligst hé?…

't Is waar gebeurd, geschied Door elk gespot, gespied Ooit studeerde zij Nederlands en Frans Ook ik studeerde er Voornaamlijk Nederlands Zij was gereformeerd Haar vader ouderling Gereformeerd was zij Maar wel ondeugend ding 't Is waar gebeurd, geschied Door mij gespot, gespied Was Venus' spiegelbeeld Haar evenknie…

Hij: Zeus terwille trouwde ik u een kindermoordenares Medea’s evenknie! Zij: zeg mij dat het niet zo is ik verdoem mijzelf de dood van het kind was een ongeluk! Koor: o wrede hatelijke liefde Eros is verre de Nemesis van Euriplates is op haar Zij: eens hield u van mij… Vaders wraak… Hij: weg met u feeks!…

Torst een last aan literaire beelden en icoonvorming, die in de taal niet snel zijn evenknie zal zien. Grijs of bruin, één meter veertig boven de aarde krijgt ook zijn werklust in deemoed en nederigheid religieuze waarden. Het ezeltje Asinus; wie kent niet het Jeruzalem's Palm Pasen onthaal. Van zijn berijder Jezus voor zijn laatste avondmaal.…

Het ontbrak hem aan wilde manen,arm Edje Die vreemde beharing rond zijn nek : het leek nog het meest op een verwaaid toupetje En de ranke evenknie van Bonfire was ie zeker nie Men noemde Edjes wei en stal Weleens schertsend Papendal Met de gratie van verweerd elastiek Bewoog hij zich voort op zijn kromme pootjes Als waren het zijn laatste…