herfstweefsels
overal verschenen lichte huizen; vol van zon
een overvloed aan witte draden spon
hun sprookje in de bomen
hoe dood toch schoonheid weeft
in weergaloze rondingen, doorschoten met die pijn
om wat verloren lijkt
als dan herfst in volle kleuren prijkt
verliest die glans de euforie
van immer jong en levend zijn: de evenknie
van lente
sluimert
in dat koude hart
Zie ook: http://www.switilobi.nl
Schrijver: switi lobi
Inzender: Anja Visser, 4 november 2010
Geplaatst in de categorie: emoties