Alle inzendingen over fantoom

Transparante gedaante zweeft heel dichtbij, omhult mij met een nevel, een vluchtige kus. Even licht als duizend vuurvliegjes, daarna weer donkere nacht.…

Als het duister donker dicht een vallende ster de nacht verlicht zie ik helder jouw gezicht wanneer de nacht de ochtend sust ik in nevel en zonlicht rust droom ik dat jij mij wakker kust…

Het fantastische van deze fantomen strijdt om voorrang met de door ons ervaren realiteit. Realistisch genomen bestaat ons leven uit dromen. Iedere dag verslaapt zich; soms een leven lang. Het fantastische blikt op de fantomen en daarvoor is de werkelijkheid waarachtig bang.…

schuw als een fantoom verschijnt uit het woestijnzand een droom van water…

hopelijk zie je haar opnieuw waardoor het beeld nimmer aan je voorbijgaat prepareer het de ogen reiken verder dan de incarnatie…

Door het antieke Rome Doolden ooit enge fantomen Die waren heel slecht Maar bestonden niet echt Dus spookten ze enkel in dromen…

Verwaaide bomen omringen mij als schimmige fantomen Hier tast ik naar mijn jeugd en alles wat ik in het leven zo heb liefgehad maar dat me door de tijd wreed werd ontnomen Mij stotend aan met mos begroeide stenen zoek ik de wereld die mij is ontroofd De bomen druppen kilte op mijn hoofd en struiken slaan hun doornen in mijn benen Fel…

de laan wordt allengs smaller bomen stappen kleiner langszij wanneer het oog blijft puilen is het waas der waan nabij geen vogelkreet bekrast de lucht er zijn slechts wolven, zij huilen vlucht, vlucht, ijlt de noordenwind verdwijn uit dit verdichte woud in de ruimte sluimert het kind zijn bed voelde nooit zo koud…

Tevergeefs negeer ik de ondraaglijke pijn. De uitgetekende stippllijn van het druppeltraject zoekt naar het sudderende lichaam, zij is niet hier. Niks wordt nu gevonden, er zijn geen andere dingen dan deze. Aarzelend tast ik naar de rand van de tafel waar jij aanzit als een schimmige bezoeker die bleef. Het bed beslapen, maar te zeer afgekoeld…

Het is een woord voor pijn die geen bestaansrecht heeft; je lijdt aan een afwezigheid, je snakt met hart en huid naar wat er eerst nog was. Wat afgesneden is dringt zich bedrieglijk op, je strekt je armen blind naar de verzaagde voet, een leegte, het verdwenen kind. Het is een naam voor wat zich voordoet in de zestien meter van de ziel:…

ze is er elke dag steeds met een andere naam hoe haal je het in je hoofd denk ik vaak maar ze is er dagelijks telkens in een andere gedaante als pijn, op plaatsen die er nooit waren tussen alle muren, zelfs op de plek waar ooit een huis stond op momenten van voortdurende afwezigheid bij vol verstand en steeds in dezelfde droom…

zelfs woordeloos weerkaatst haar stem tegen ver van hem verwijderde muren en staart hij uren naar de schaduw van haar droom zelfs levenloos verplaatst haar zucht de ijle koude lucht die hem omgeeft waarin hij leeft met de pijnen… het fantoom…

de wereld zwijgt compleet verdoofd een lichaam hijgt discreet onthoofd het baart fantoom verbeeldt de kracht verdringt de droom beveelt de nacht…

Ik deemster weg in ijle dromen fantoom tussen de fantomen.…

Zonder moeite bestijgt je liefde geen toppen, blijkt er ineens niets meer van te kloppen, van je prachtige fantoom. Je wordt wakker uit een zeldzaam prachtige droom.…

voortsluipend fantoom onzichtbaar, geheimzinnig aanwezig zonder present te zijn in symbiose met de mens de oneindige zee van tijd beperkt door ons zijn onuitputtelijk in beweging deint mee op de eeuwigheid het is tijd…

het heeft geen zin nog langer te wachten er is een begin een einde, een nachtelijke droom alleen in gedachte als een soort fantoom maar wacht toch nog even zo kort als naderbij begeven zo lang als leven…

En 's nachts verschijnt daar een fantoom dat uitroept: Droggen zijn bedroom!…

wát een dom fantoom perfectie blijft een wereldvreemde droom…

Ik zat aan tafel met m’n boze oom, Hij zei: “Ze zitten alles te verzieken, Dat zie je toch op straat, in statistieken, De wereld is in wezen één fantoom.” Toen was het tijd om hem wreed af te kappen: “Het gaat juist goed! Wij hebben Max Verstappen!”…

ik sta onder voorbehoud schuilend voor smeltwater ons uitzicht lijkt van goud ik werp mij op als erflater dit is vluchtig als een storm van voorbijgaande aard het universum is enorm maar wat is eeuwigheid waard waarheen ik ook ga er is een gedachte die niet loslaat ik jaag een fantoom na in het land dat niet bestaat…

in de gouden kooi van liefde hangt de droom zo mooi getralied met vrijheid van ontsnappen stappen is met een fantoom nooit verschoont realiteit een vluchtig en luchtig parlez moi d'amour jij bent the golden girl waar ik mee ga toujours…

het lijkt vaag op iets dat verdwenen is maar mogelijk ook nooit heeft bestaan een soort fantoom waarin wij hebben geloofd en zijn meegegaan met iets dat zich vaak kneusde aan de realiteit zonder sporen na te laten behalve een niet te harden diepe pijn van littekens die nooit zichtbaar waren er zat leven in geweven zonder…

TUTORIAL noem ik een equinox een schijn van donker als de evennacht een spook verdwaald in een fata morgana een aards fantoom vertoevend in nirvana Equinox is equatoriaal de evennachtlijn splijt de korst der aarde voor mannelijk en vrouwelijk geaarde wezens - geen fantomen - naturaal Lui je dis 'tu es Toitoriaal, een baard groeit op je…

ik wist dat ijlte en kou met hoge tonen door mijn ziel konden snijden zonder muziek in de melodie van rouw is herhaling als refrein een remedie tegen existentiële pijn omdat schaduw als fantoom nog altijd zichtbaar is in het licht van diep gemis juist als loslaten het kwetsbare toont van de eenzame verwerking van een…

Wee bepakte en bezakte die nog in mijn zaken wroet ik leef aan de oppervlakte van een explosief gemoed wie lome lompheid demonstreert in mijn kast van porselein bekomt van mij vrij onverveerd een fantoom van eigen pijn dump geen ballast in het duister van mijn immer jagend zwerk het zijn kussen die ik kluister, afgedrukt in aardewerk.…

in de vroege ochtend komt een schim voorbij zo een die er soms is maar nooit weggaat dieper dan schemer als een schip met averij op een zee waarin doodgaan niet volstaat   op een zuchtend eiland waart een ijl fantoom dat als verstekeling eeuwig achterblijft en zoals dat hoort in een vroege ochtenddroom nooit in iemands herinnering beklijft…

de tijd vliegt hij maakt bang hij sleept en stelt teleur de tijd is een fantoom hij doet pijn hij hamert en lacht me uit de tijd is een despoot hij dwingt tot buigen hij wijst en ik word gek de tijd is een verzinsel hij doet alsof hij slaat en ik loop weg de tijd heelt hij is een slak hij kruipt en ik wacht…

Zilverlicht van de maan, fantomen gaan over het water. Mijn bootje zacht drijft in de nacht op ’t donk’re water. Hoor, ruisen fijn van de fontein, ’t is zingend water. Hoe wonder dat droppengespat stuivend in ’t water.…

Zijn we fantomen van onze eigen opera? De boeddha zweeg bij vragen over het zelf Alles is vergankelijk zei hij Voor ieder is er een pad naar bevrijding…