Alle inzendingen over gehard

bruin gebrand verweerd gehard door het leven toch te weinig geleerd…

de bloementuin is aardedonker zelfs geen sneeuw die zacht glimt in de uitgestorvenheid van de avond ijzig beroert de wind mijn wangen waar ben je struiken zijn vreemde bruine schimmen zonder weerkaatsing zelfs niet van de somberheid geen vogels, geen leven , slechts nevel wat doe je het tegelpad is hard en koud gedachten dwingen een…

geen geroer en zacht ontrafel wil ik in mijn hersenpan geen geharde ijslollies en een vent die alles kan en gelukken met een vleugje van een beetje wat van dat geen geweetje en getreuzel lieve help, je bent een schat…

Dat is gehard in de strijd.…

Leven is geven en geven is beven voor hogere machten in hebzucht bedreven Spotten met wetten limiet overschrijden de lasten omhoog in een slecht jaargetijde Keertij in zicht maar de koers is gevaren, op golven van bankroet verwijt en bezwaren Geven is beven en beven is streven naar betere tijden gehard en gedreven Niet geven en nemen, maar graaien…

Gos boodschappers zaten gevangen: gegeseld, handen en voeten gebonden. Welk lot brachten komende stonden? Nooit meer naar buiten? Ten dode gehangen? Paulus en Silas hadden het verlangen, ondanks zorgen en pijnlijke wonden in de kerker hun Heer te verkonden, wekten de nacht op met blijde gezangen. Trots tegenslagen, wanhoop en gevaar de…

klein is het als spinrag aan de dakgoot het levensdraadje zomaar wat wapperend op de wind breekbaar is het maar soms zo onnoemelijk sterk draad na draad weeft zich een spanning mee het gevormde frame draagt het wel en wee…

ik lust je meer gekoeld gehard op smaak gebracht doordacht belegen mij ligt meer het verlokken dan het begeren reizen bekoort mij meer dan resideren ik hou van koelen en chambreren het ijs smelt ook niet in een ogenblik.…

Een vreemde huivering verbergt mijn klauwende kreten Verpulverde angsten worden in duizendvoud ingevreten Een korst van tijd bedekt mijn geharde lijf Mijn ernstig hart weet met het allerlaatste licht geen blijf…

Jouw felle nagels klauwen mijn tijd in vacuum rood gekraste lijnen striemen toekomstig verleden nog steeds gehard in het raken en scheuren van dagen stoot mijn tijd geschiedenis…

het vallend blad is gehard onkreukbaar door regen en vorst wat in een speelse lente begon volwassen werd in zomerse zon tot vrucht kwam en rijpte in kleurrijke herfstige dagen ligt star in het wit bevroren maar haar sporen worden weldra geboren…

Echo's uit kameelwoestijnen Zandgeslepen woestenij Onafzienbaar ver en droog Gehard in prehistorisch verre Hemelsbrede zondoorwade Dodelijke lege droogte Uit de tijd gegleden niets Dan wind die aldoor eeuwig Schroeit op bedoeïnenkelen Drijvers van woestijnkamelen...…

Sinds we Adams Family verzwolgen Frans´ bestaantje en het leven van La Brard En de Froger-rijkelui zijn we gehard In sterren die hun leven laten volgen Bij een single singer-homoseksueel Gaat er heus geen hapje minder door de keel…

de ruit spiegelde licht half doorzichtig zag hij zich getekend als volleerd figurant transparant naast een langbenige schone met wenkende ogen slechts gescheiden door een breuk ze verbeeldde meer dan het tijdelijk verdrijven van zijn alleenzaamheid maar hij was al gehard door opgeloste fata morgana’s en knipoogde alleen…

Tot ijzig ijs is zij gehard. Van binnen, groeit in stilte, een sterkend hart. Onaantastbaar beschermend voor ieder die het zou willen raken. Laat mij! Zijn de enige woorden die zij nog kan slaken. Vanuit haar cocon zal zij ooit weer naar buiten treden. Dan... onmogelijk, haar oude en nieuwe hart nog... samen te kunnen smeden.…

Wat voelt als kale zachtheid blijkt een brok verdriet, intens verdiept als meteoor gehard. Binnen bonkt een grijze herinnering als holle echo doorheen een blakende stilte. Rusteloos stroomt het als vergeten door gletsjers van verleden sterft een duizend doden op het schrift van het gemiste lot.…

de taaie vlieren stervende stakkerds meer dood dan levend buigen zich naar het land om de zoute zeewinden langs de kust te trotseren geharde judasoren verteren het hout van de geplaagde vlieren om bij vrieskou even te verschralen en zich in betere tijden vol te zuigen met vocht alles buigt onder het gewicht van het verraad…

ik ben een strenge vorst als een striemende hagel scherpe kantjes op een harde schaal leef gehard met graniet voorkomen wacht gewoon tot ik compleet verstaal van dag tot dag gisteren verliep met de wijzers voorbij verleden vergeelt toch, soms, misschien bij wijze van is er de roestige drang naar zalf die breuken heelt…

daar ligt de berg begraven onder een witte deken, langs het hobbelige pad een rij bomen de stam gehard, takken verward als haar lange lokken in de wind, we verzamelen bij het fontein in het pittoreske dorp temidden van de wijngaarden: toi toi toi mijn vrienden de klim is hoog, en ik, ik kus de regenboog.…

." mogen deze woorden steeds rondom mensen zweven om helend door het bloed te stromen van de nuchtere geest vol eenvoud de ruwe geharde landloper de hoogleraar der wijsbegeerte en godgeleerdheid.…

de glazen deur valt dicht met een doffe klik ik laat je achter de deur van glas die zo doorzichtig jouw verwarde blik onze vermoeide harten schaamteloos blootlegt gelaagd glas valt niet uiteen het snijdt met klinische kundigheid onze banden door hoeveel lagen zijn nodig voor een geharde ziel?…

langzaam spreidt de lichtval zich over akkers en verte weg is de zucht van gisteren vandaag is nu begonnen met druppels in het gelid slagvaardig met geharde discipline stilte is een storm, het oog is ons geweten het heden is nog geen later geworden waar we wezen zijn we nu in het gewicht van duisternis en de lichtvoetigheid van…

Juicht den Here gij ganse aarde zijn de bekende woorden der gelovigen van het oude Israël deze mensen leefden eenvoudig en gehard kenden niet het verwende bestaan dat thans in de wereld troont zij erkenden zich als kleine medewerkers afhankelijk van God hoeveel te meer mogen wij in deze tijd onze Hemelse Vader lof toezingen!…

Omdat ik geen tijd heb is ongewassen in badjas de dag verdoen het fijnst Mezelf zijn, thuis in mijn stadsbunker - voor het venster dat spiegelt aan de buitenkant Als je daarlangs vliegt zie je mussen van het voer verjaagd worden door eenden die daarna vluchten voor het meeuwenleger dat vier maal zijn snavels heeft gehard in het maagzuur…

Hard als steen en sterk Uit diepe gewelven Stof en gruis van het zware werk Eeuwig rots delven Donker en koud is zijn bestaan Van aarde is hij een slaaf Met pikhouweel gehard van het slaan Een zware opgaaf Altijd op zoek naar glans Gesleten steen Een ritmische dans Al slaand om zich heen Wilskracht is hem niet vreemd Waar is de zon…

zijn laatste uren niet meer had verwacht en nu hij woorden proeft als zilt en zuur het zoete liggen laat vergaat de lust een brief te schrijven waar we blijven duidt geen zin het gaat aan het begin van alles tot deze nieuwe dag wat in mij lag ligt in jou en kou steekt zwaar zijn winter op dat mag omdat de spijker al gehard…

Nu, voor elkaar gehard met nog enkel smart. Er druppelt slechts nog een kleine fontein na, uit ogen. Teveel pijn, wat kan liefde toch groots zijn maar toch ook weer zo..kwetsbaar klein..…

Langs breed uitwaaierende wateren die onze voorouders zowel graag als zorgelijk voor zich zagen liggen drooggelegde polders Hollandse molens talrijk en standvastig bovendien met trots in de armen gesloten passen in het landelijk gewin aan ons landschap nagelaten door voltooide eeuwen gehard, houdt de tijd ons samen aan ver uitgestoken…

Raak me niet aan, ik sla vuur uit mijn onvergoten tranen om de tentakels in mijn buik ik verschroei elke hand (ook de mijne) Raak me niet aan, mijn huid staat strak om de oude wonden gehard tot een schurend harnas tegen wat niemand mag doen (en toch is gebeurd) Raak me niet aan, mijn buik verdraagt geen enkele druk op het weivlies om…

Vertrouwd waren de winden die me in hun wijde wereld vormden mijn takken naar dezelfde kant reikend over de rand wijkend voor de druk, fier in mijn eigen stand IJzerwater heeft me gehard en het patroon van mijn leven vastgelegd in de botten en in de aders van mijn scheve balans Ik maak elastische sprongen die mijn broosheid breken…