Alle inzendingen over gekwetste gevoelens

roodbruine bladeren dwarrelend voor betraande ogen de kracht van de herfstzon zal ze niet kunnen drogen verwarrende gedachten en onuitgesproken woorden zoveel verlangens tranen die alles smoorden gekwetste gevoelens door gevlochten verhalen in eigen emoties steeds weer verdwalen…

Laat me zwijgen wanneer mijn mond bittere tranen kust, diep geborgen door de tijd Laat me vluchten wanneer mijn tranen gekwetste gevoelens bereiken, gebroken maar nog warm door de tijd Laat me voelen zodat de laatste pijnen kunnen geheeld worden wanneer ik zwijg Misschien leer ik nog ooit eens omgaan met mijn kreupele aanwezigheid…

Ik zie je graag, ik hou van je Mensen zeggen dat tegen veel te veel personen Ik zie je graag, ik hou van je Deze woorden neem ik niet gemakkelijk in mijn mond Woorden zijn maar woorden Maar betekenen woorden ook de werkelijke gevoelens Gevoelens steek je weg onder het mom van ‘ik wil niet gekwetst worden’ Ik hou van je, deze woorden zijn recht…

ben ik je verloren, of heb ik je gekwetst? Ik wil je stem weer horen, of heb ik het verpest? Datgene wat ik zei, bedoelde ik wel goed. maar het probleem is : ik weet niet, hoe ik mijn gevoelens uiten moet. De gevoelens die ik voor je heb, veranderen steeds maar weer. Toch voel ik wat voor jou , dat word niet minder maar wel meer.…

Ben bewust van mijn gevoelens Voel me alleen in mijn bestaan. Met mijn masker op en bijbehorend pak lijk ik o zo sterk, maar eigenlijk ben ik zwak. Niet bereid om te buigen Nooit te nimmer zal ik zuigen Sluit je uit Afscheid Zo die ben ik kwijt Niets is wat het lijkt Ben gekwetst…

een vuistslag regen zo voelt het aan groen van 't zwijgen bestudeer ik de vogels als moment van vluchtig ontkomen…

Mijn gevoelens zet ik aan de kant. Zou het werkelijk waar zijn, dat na regen zonneschijn komt?…

Het regent dikke tranen één grote mistige waas mijn lach is verdwenen verdriet is echt de baas Scherpe en gemene scherven pijnigen mijn gebroken hart mijn hoofd is helemaal leeg mijn gevoelens zijn verward Je hebt me vreselijk gekwetst tot in het diepste van mijn ziel het door jouw getoonde karakter was niet waar ik ooit voor viel…

mijn tranen smaken bitter al houd ik meer van zoet mijn huid alsmaar witter de liefde doodgebloed aan droefenis bezweken de lucht ziet enkel zwart jouw vlijmscherpe steken doorboren heel mijn hart toch wil ik niet verdwalen in een spinnenweb van pijn ik zou veel liever stralen en een zonnebloempje zijn…

Je deed me pijn, hebt me gekwetst misschien onbedoeld, maar: en da's de pest je deed me zeer, geen klein beetje ook vertrouwen is stuk. Je deed me zo ongelooflijk veel pijn dat het lang zal duren, voor dat alles weer als vanouds zal zijn. Want: de manier waarop jij me getrapt hebt is niet zomaar- opzij gezet.…

Jezelf verliezen In bochten wringen, gekwetst worden Niet erg willen vinden Geen kind kunnen zijn. In jezelf terugtrekken Een panser om je heen. Gevoelens uit het verleden Keren weer terug in het heden Zoeken hun plek in het geheel Soms wordt me dat te veel Teruggeworpen worden in de tijd Ik hoop dat het met de jaren slijt.…

Hij heeft haar gekwetst, tot in 't diepst van haar ziel: waar die ook zitten mag. Hij heeft haar pijn gedaan tot in de wortels van haar 'zijn' waar ze ook zitten. Hij heeft haar gevoel met voeten betreden ze huilt, is gekwetst en gebroken.…

Ze hadden ons een verhaal te vertellen, Maar niemand die het hoorde, Niemand die ze zag, Niemand die ze kende Tot de dag dat ze zich wreken wilden Op het leven dat hen onthouden was; Gekwetstheid die voor hen Niet meer, niet minder was dan Het bestaan dat ze hadden geleid, Haat die broeide, en geen kant op kon, Tot de dag dat ze…

gekwetst kreupelhout een gebrekkige liefde stervende natuur…

Stekelige bol Bescherming tegen gevaar Onderhuids gekwetst…

uiteindelijk zal de dunne bedekking het toch wel een keer gaan begeven dus wat is van dit verhaal de strekking: je kunt beter gevoelens de ruimte geven…

de beschadiging heelt langzaam van buiten naar binnen herstelt zich wat gekwetst was…

Gekwetst, Verstopt, Gemist, Gevonden… Mijn gevoel Je bent weer terug!…

Er is een park vol met gekwetste bloemen waar echt niemand wandelt.…

Eikel! trut! toen nu haar hem... uw bekentenis loopt, want mijn vragen blijven haten, tot de hagelwitte lijnen mijn contouren vervormen, door mens en wij onteerd ik prik zonder naalden door hoofd en blik verdoofd en de kleur van liefde gitzwart rood kapot zullen ze verklaren op momenten dat ik mijmerend benaderen wil en moeizaam…

's avonds in het vervloekte huis sluiten de man en de vrouw tevergeefs de geesten in hun hokken op 's nachts kijken ze achterom de man en de vrouw en ze zien altijd hetzelfde: hun diep beschadigd kind de tijd wil maar niet verstrijken het wrakke leven wankelt het wacht niet langer op de afgepelde toekomst waarin hun dromen bij opbod…

Bang om gekwetst te worden als je voelt wat ik bedoel. Ik denk dat ik nog wel wat kan zien bij jou van binnen gewoon door die ruis heen, waar zal ik eens beginnen. Na meerdere lelijke littekens in je roerige en drukke leven wil je je diepste gevoelens nu niet meer zomaar blootgeven.…

Niet gekwetst en niet bedrogen Zonder vechten, zonder pijn Soms zo moeilijk te geloven Dat liefde zacht en mooi kan zijn…

Tussen eenzame harten onbegrepen anderen begrijpend met aandacht, mijn wachtwoord de hoofdsleutel in mijn genen Spartelend deed ik het al verder kon ik nog niets als baby, als volwassene zou niemand het moeten afleren zou niemand het moeten opeisen wanneer hij zich gekwetst voelt door gekwetsten, verongelijkt door de wereld van schijnvolwassenen…

verbaasd kijk je me aan met je mooie bruine ogen zwijgend gekwetst een diepe zucht een traan het is voorbij al wil ik het zelf niet…

Verbaasd ben ik nog regelmatig hoe sommigen met gevoelens omgaan Je geeft je gevoel weer eens aan iemand die jou dumpt om vrolijk verder te gaan Raar toch dat steeds meer mensen andere mensen die pijn aandoen Gewoonweg om niet gekwetst te worden want daar wringt gewoonweg de schoen Door niet te diep te gaan qua emoties bljft het lekker…

Door ondervinding en spijt weet ik dat het beter is gekwetst te zijn door de waarheid dan getroost te worden door een leugen dat doet pas echt pijn…

niets minder dan het gemis van de geliefde bewijst het betraande oog van de gekwetste de bekentenis van troon verlies van het oh zo simpel verworvene…

Een arts zonder grens bezoekt een zwaar gekwetst kind. Nobel buskruit doodt. Alfred Nobel was de uitvinder van het buskruit.…

Nog nooit heb ik zulke gevoelens gekoesterd Gevoelens van geborgenheid en veiligheid Sinds ik jou ken Het is misschien omdat je ouder bent En al wat meer van de wereld kent Het gevoel van warmte en genegenheid Een zalig gevoel dat mijn gedachten Steeds weer naar jou toe leidt Het zou zo niet mogen zijn Want uiteindelijk Eindigt dit alles…