Alle inzendingen over gelatenheid

Ik open 't raam en laat het najaar binnen, Het onuitsprekelijke, het van weleer En van altijd. Als ik één ding begeer Is het: dit tot het laatste te beminnen. Er was in 't leven niet heel veel te winnen. Het deert mij niet meer. Heen is elk verweer, Als men zich op het wereldoude zeer Van de miljarden voor ons gaat bezinnen. Jeugd…

Al doende leert men zwijgen “yapma” een wijs woord leven is laten leven een glimlach kleurt lippen ogen vertellen laten handen spreken de wind krult haren vrolijk lokkend een schouderophalen en ze luistert want het is nu zoveel stiller in Amsterdam en ook Den Haag zwijgt maar troost de regen klettert neer in pijpenstelen er zijn…

Al doende leert men zwijgen “yapma” een wijs woord leven is laten leven een glimlach kleurt lippen ogen vertellen laten handen spreken de wind krult haren vrolijk lokkend een schouderophalen en ze luistert want het is nu zoveel stiller in Amsterdam en ook Den Haag zwijgt maar troost de regen klettert neer in pijpenstelen er zijn…

Gelaten zit hij daar met handen in zijn schoot werkeloos en stil zegt woorden die in niets verloren gaan niet meer worden gehoord. Het leven heeft zijn sporen achter gelaten met het tikken van de klok verglijdt de tijd en berust hij in een vaag weten van zijn hulpeloosheid.…

de nacht berust in zachte dromen haar levenslust werd nooit ontnomen het verlies was groot tranendal diep haar snik gesmoord intens verdriet ontwaakt in een lach verborgen tranen kust heel zacht haar baby gelaten…

in jouw gelaat zie ik de blik van beantwoorde liefde tot de dood ons raakt als dan de dood ons plots wreed scheidt dan verbindt onze liefde hart en gedachten door de dood heen zijn wij nog een tot in volgend leven jouw gelaat ontwaakt…

Zo maar gelaten kamer, gordijnen dicht, strepen zon in een leegte waar jouw beeld en motieven in verbleken, een door- schenen put, wind uitgeput de laatste adem tegen ramen baart, aan de halsband rukt van bekentenissen die we vermeden in een monoloog van pijn.…

Gelatenheid in 't lot Toont eerbied voor een God, Die alles, wat Hij geeft, Zo wijs berekend heeft. Rotterdam, mei 1819. ---------------------- maag - familie krijg - oorlog, strijd…

De stilte buiten op straat, in huis. Slechts het zachtjes tikken van de klok. Overpeinzend, beschouwend, doch niet wetend wat komen gaat... Telkens dat ene moment dat telt en steeds die rust, niets dat wordt verondersteld. Geen verwachtingen, noch het pogen naar wat dan ook. Dat is geheel uitgeblust, als ware het opgegaan in rook…

Gelatenheid in 't lot toont eerbied voor een God die alles wat Hij geeft zo wijs berekend heeft.…

Na dagen door zonlicht beschenen straten in zee van neonlicht gehuld uit etalages schreeuwen reclames en kassa’s worden rinkelend gevuld. Dan loop ik later door duistere wereld als ook het neonlicht is gedoofd, verdoofd, versuft, doelloos dolend door eenzame straat van geluiden beroofd. De nacht blijft wachten op nieuwe morgen en vraagt…

Wilt u een ander gelaat? Men draait er de hand niet voor om, Om u te transformeren tot een seksbom. De lelijkerds onder ons zijn hier mee gebaat. Maar de donor blijft daarna onkies zitten met gezichtsverlies.…

De wereld is een wachten-op Omarmt je in jouw receptiviteit De wereld is een wachten-op Zij kust je wanneer je ziel zich verwijdt De wereld is een wachten-op Zij verlangt van jou geen strijd De wereld is een wachten-op Zij reflecteert zichzelf in jouw openheid Open jezelf en ontvang het fenomeen De wereld in zijn zuiverste vertoning…

Zoals gij, zijn wij blinden en onwetend, Al zien wij in uw duizendvoud’ gelaat, O Liefde, die te vroeg komt, of te laat, En gaat van waar gij kwaamt, uzelf niet wetend.…

het is lang geleden dat ik paden betrad waarvan ik dacht, die kan ik betreden ik heb de stoffige straten die ik belopen had in speuren naar kracht, amechtig achter mij gelaten…

Speculaasgebak, de lekkernij zonder tijd, prijkt op kunstwerken der Goudeneeuwse schilders, belooft steeds weer iets _ voor straks! Een reis gaan maken, 's morgens vroeg vertrekken; op gras en daken glanzen zonnestrepen, wekken vrolijke vragen. De hoge oever is vol luchtig fluitenkruid: tere zuiverheid van fijn versnipperd wit geeft…

tussen kerst en nieuwjaar bleven zijn telefoons oorverdovend stil spam en andere rommel vulden zijn prullenbak, maar zijn inbox bleef leeg zo is het nu altijd tussen kerst en nieuwjaar en tussen nieuwjaar en kerst hij gooit vruchteloos flessen in zee een schreeuwt zich schor in de woestijn alleen de galm antwoordt soms zou hem…

met de dolk in de rug liet ik me kantelen over de leuning van de brug het koele water weigerde de schroeiende pijn te stillen en het besef van je verraad te smoren in oeverloze vergetelheid gelaten liet ik me zinken: verdrinken is een zachte dood op het dieptepunt en tegen beter weten in ben ik beginnen zwemmen, maar…

andere komt, alles wat nieuw is door zichzelf vermomd, om hierin de leegte vol te praten, alsof we dat vanaf het allereerste begin al wisten maar niet verklaren kon, er is geen herder om de kudde te hoeden, geen troostengelen in hun vage droomballon, er blijft weinig nieuws over onder een verlegen zon, ook die voelt zich alleen gelaten…

in de stilte hurk jij neer en wacht tot het rode avondlicht zich langs de hemel spreidt ik zie de beklemming op je gelaat en hoe de blos je wangen verlaat…

Gelijk witte bloesem afgerukt van een lenteboom, de ontstuimige storm zonder mededogen verjaagt een liefde, welk ontsproten in onze zielen bloeide, om te verdrinken in mijn zilte tranenstroom waardoor het leven uit jouw geliefd gelaat, kansloos, ondraaglijk langzaam wegvloeide.…

Je hebt me vrij gemaakt vrij om van het leven te genieten om mezelf wel te kunnen schieten of te klagen dat ik ben geraakt Je hebt me vrij gemaakt om te doen of juist na te laten zodat ik kan zwijgen, wat na praten mij het lekkerst smaakt Je hebt me de zelfstandigheid gegeven om te kiezen voor mijn eigen leven te zoeken naar de weg rechtdoor…

zij eenzaam alleen gelaten er is niemand meer alleen zij met haar lichaam geen aanraking meer alleen die van haarzelf domweg alleen gelaten de eerste keer omdat ze er nog niet klaar voor was nog niet alleen gelaten daarachter komt zij nu pas…

kapsel jouw onzichtbaar zijn in ranke sluiersteen als het verlies naar eigenheid die niemand raken kan verberg in lachende angst jouw schaamtegelaat vol droefenis cocoon er hoop vergevingsvol buigzaam naar fatsoenlijkheid…

in hoge vlucht zweef ik ontbloot van zwaartekracht overzie de grauwe grond van het ondermaanse in blauwe baatzucht waar klauwen gierig worden gepoot op de dood der dingen heb ik het erf gelaten voor wat het is en mijn laatste kaap gerond om te hemelvaren in een tijdloze ruimteslaap…

groots zijn jouw woorden alhoewel deze na enig rond dwarrelen opgaan in het niets ogen vurig gebarende handen welke graag het voorgaande onderbouwen worden nageaapt op de muur mondhoeken zakken stil je gelaat langzaam wegzakkend in de te grote fauteuil alsof de strijd verloor *…

Ik heb de liefde opgezegd Ik heb er een punt achter gezet Ik heb je los gelaten Hoe moeilijk ik het ook vind De keus was naar mijn zin Je bent het waard om voor te gaan Maar niet voor mij als een paar Ik voel mijn verdriet Ik voel jouw verdriet Ik voel de pijn in mijn hart nu de liefde over is Maar ik voel ook rust Wetend dat je nu…

'Mijn vriend' Noemde ik hem Bij die gelegenheid En terwijl hij wegkeek Heeft hij mij zonder Een spier te vertrekken In die waan gelaten…

Ik heb dan nu Al de schreeuwerds Die mij in de Zestig jaren Van mijn leven Tot last zijn geweest Achter mij Gelaten - het is Het einde aan Gruwelijk lawaai Van ongekende domheid, Geen verkeer meer van Links, en al helemaal Niet meer van rechts De weg is vrij Helemaal leeg - Het enige dat Over blijft is Oorverdovende…

Geïllustreerd in mist met sterren door lantaarnpalen verplaatst jouw verlichte glimlach in de schemering met jouw schaduw in het aanstaande donker theater voelt je vredig stralend gelaat als verrijkt handreiking.…