Alle inzendingen over geroezemoes

ik weet waarom jouw zwijgen de dag onderdompelt in bleke kringen om je ogen -stil maar- hoe het geschuifel van beminnen kan klinken in holle handen als koude op het winterstrand uit woordennood omdat lippen sterven en de helften van jouw hart zwart maken in geschonden duinen en in alles wat is geweest -stil maar- dit…

geroezemoes wanhopige suppoosten silenzio! in de sixtijnse kapel is de hemel niet te horen…

er komt geluid aan, vanaf het land patrijzen scheren in straffe formatie over het pasgeschoren maïsveld het voelt koud en kil, huizen branden weids geurt mijn land naar de stront knotwilgen penselen nog met twijgen aan de overkant van de rivier klinkt een lied wat door de mist is verwekt mensen gaan met een brood onder hun arm bij de slager…

Onverstaanbare stemmen. Dichtbij en toch ver weg. Heerlijk geluidsdecor. Om bij te mijmeren. Over mensenlevens. Over dingen die voorbij gaan. Ideaal geluidsdecor. Om naar te luisteren. Meer is er niet te doen. Op dit terras in de zon.…

Het kleine handje omklemde haar mobiel Er was geroezemoes Dat was het…

Mild geroezemoes op het terras aan de plas. Een trage zomer.…

stilte wat geluid geroezemoes van stemmen gesis, gestoom, gekletter, gestapel kakafonie…

vergadering geroezemoes alom aandacht wordt gevraagd het helpt niet echt maandacht wordt het dus een licht woord voor een zware dag…

een snelle hap een broodje burger geroezemoes van stemmen heel veel mensen om me heen waarom voel ik me dan toch zo alleeen………

jij keek niet meer mijn kant op ook al fluisterde ik jouw naam onzichtbaarheid werd voelbaar zo ging mijn frustratie op in geroezemoes van alle dag doch was de teleurstelling niet minder…

Als ik me opsluit in mezelf diep in mijn verstand en mijn gevoel hoor ik gegil gekrijs zo hulpeloos stemmen die er uit willen zich willen uiten zodat ze kunnen overgaan in vaag geroezemoes van tevredenheid en vriendschap…

Bevrijding weerklinkt alom in het gezoem der fietswielen op het asfalt, in het geroezemoes op de terrassen. Vrijheid. En tegelijk: de beklemmende massa, de uiteengespatte bubbels, de vervagende geborgenheid.…

Zijn maidenspeech begon in het Latijn Dat viel niet mee voor menig Kamerlid: ‘Ik niet begrijp met simpel kersenpit Het is niet zo geschoold, mijn pover brein’ Toch hoort men zachtjes in 't geroezemoes: ‘Bau det, non scholae sed vitae discimus’…

De lafheid de stilte de afgewende blikken geroezemoes genoeg maar niet hier maar wél onder elkaar het kleine het benauwde de misplaatste zelfingenomenheid het door zwijgen buitensluiten het elkaar bekwijlen het zelf gecreëerde sfeertje het cultuurtje piep piepklein minder nog niets niets is hier…

Jij, omdat jij er bent je mij dus kent help me Zie je, heel de dag ben ik van slag van alles klopt er niet Ik heb geen fut, geen zin ik heb haren op mijn kin en vlekken op mijn bloes Er is geroezemoes het maakt me zo moe ik ben er slecht aan toe Ik droom fragmenten ik heb geen overzicht help me…

Je bent nooit te oud om de zomer te plukken of met de woorden te spreken van geroezemoes: de tuin vol hoofden de bloesem de appel de vlinders en de dansers in het gras van vandaag. We wiebelen van oud naar jong en genieten; de zon op volle kracht en de tenen in de lucht.…

De lucht is zwanger van geroezemoes, wakkere ik doldraaiend in mijn wankel bed. Een schim schakelt door het donker en de nacht schrikt van het hart dat zwijgt in een lange vlucht.…

Het is gezellig in het pittoreske restaurant We zitten weer tegenover elkaar als weleer Om ons heen een gezellig geroezemoes Ik had veel gesprekstof op mijn tong die ik bij het ledigen van het eerste glas Champagne al had schoongespoeld als Genarcotiseerd in je ogen keek terwijl Mijn hart openging als de roos in zilver…

ik rust in de hoeken van mijn geest heb me teruggetrokken van het feest dat leven heet geraaskal en geroezemoes ego’s zijn weer troef in het eenzijdig woordenspel waar luisteraars ontbreken prietpraat overheerst is morgen al vergeten ik ben het zat wacht in de hoeken van mijn geest op het feest dat stilte heet…

Loom luierend in de Late voorjaarszon Beschut genietend Onder het dak van Spinnend lover Merk jij mij op En terwijl verderop Het geroezemoes klinkt Van stamgasten die bij de Minnaar het leven vieren Geef jij mij snorrend Wat kopjes, en leg ik Vol vertrouwen mijn Hand op jouw kop…

lief druppelt plezier kleuren op de feestgangers met dansen en swingen gaan vrienden beginnen in traditioneel contact zijn de handen al vast het schuiven is de basistechniek voor later uitbundige fuiven gezellig klatert geroezemoes tegen de oude gevels omhoog als de stoet amicalen voorbij trekt onder een kleurrijke regenboog…

Een vleug van geroezemoes dat de stilte even doet bedaren. Het ongeloof tart de waarheid daagt het smeulend vuur de nacht uit.. De onrust blijft en wakkert de vlam het besef van nog niet wakker zijn aan in het stille voorbijgaan van mijn jaren. R.J. van Tol…

het was niet jouw muziek die felrood doorkwam uit de achtergrond zij lichtte op uit een palet met onbekende vergezichten geroezemoes van stemmen uit de duizend talen die eonenlang al uitgestorven zijn de mengelmoes van angst en haat vergaard in onbestemde kleuren van de dood jouw muziek gaf hoop maar verloor de strijd van het…

Er bruist jeugdige energie uit jouw eigenzinnige bron onder gevoelens verborgen om geroezemoes te ontlasten eenzamer in het tumult niet ver weg van de mensen onder een dalende avondzon in een zwijgtaal vol emoties nu je danst als een lentebloem bikinimeisje omdat het goede leven aan nieuwe avonduren begint in de schildersschaduw…

Geroezemoes. Hier kan een mens alleen zijn. Plotseling ontmoet ik iemand, een niemand die ik niet goed ken. Ik ben het zelf. Verbazing.…

In het verleden van jouw menselijkheid bij een gecalculeerde rationaliteit op een eiland, tijdens een feestje hielp je mij bij de verwerkelijking van een waarheid, die ons samenbracht en stevig vasthield in de nacht die zich manifesteerde om ons heen met een geroezemoes van stemmen in herhaling van dromerigheid als een oneindige dialoog uit…

De aarde danst op haar wolken met het geroezemoes van de middenstand Ultragolven bereiken mij niet meer ook niet die van het erbarmen. Kan een gedicht denken? In welke zin? De aarde is er voor het koesteren van klei, voor het boetseren van gedachten Kijk in mijn ogen! Blijf niet wachten en verachten!…

waar plotseling wind het kabbelend water striemde tot golven een vlucht statige ganzen dook in gakkende paniek gezellig geroezemoes uiteen geschoten werd door dodelijke stilte daar verloor zon haar kracht werden levens vermoord dat moment waar waanzin hoogtij vierde werd abrupt in bloed gesmoord…

Ik hoor de morgen in het kraken van het bed een kuch het sloffen van pantoffels op de overloop de koffie borrelt van heel ver met tussenpozen mijn bewustzijn binnen terwijl het verkeer buiten de stilte breekt geroezemoes van kinderstemmen het miauwen van twee hongerige poezen aan de achterdeur en het zachte roepen onderaan…

zij opent deuren zonder handen kent een drempelloos entree legt geroezemoes in ogen blik aan banden neemt zacht de aandacht mee ontwapent snel het vroege oordeel innemend met een lach heelt zinnen met gelaagde kracht tot gedichten vol mystiek zij is langs geweest nog hangt hier de wierook van haar magisch grote geest…