Alle inzendingen over glas in lood

op de zolder van het kasteel honderd stukjes glas in lood eeuwenoud kwetsbaar en dun één vergissing en je hebt al een barst kijk naar de zachte kleuren het getemperde licht dat door de ramen valt dit raakt aan iets hogers de liefde voor oude dingen de koestering…

Bedwelmend was de geur van de seringen De tuin inzwevend langs het glas in lood Hij nestelde zich vleiend op mijn schoot Of ik zijn zoete zwaarte wou bezingen Voor boeren, buitenlui en stedelingen Liefelijk hij, mij, hofdichter, ontbood Bedwelmend was de geur van de seringen De tuin inzwevend langs het glas in lood Al ‘t andere wist hij even…

Bedwelmend was de geur van de seringen De tuin in zwevend langs het glas in lood Hij nestelde zich vleiend op mijn schoot Of ik zijn zoete zwaarte wou bezingen Voor boeren, buitenlui en stedelingen Liefelijk hij, mij-hofdichter, ontbood Bedwelmend was de geur van de seringen De tuin in zwevend langs het glas in lood Al ‘t andere wist hij even…

een glas-in-lood raam het licht speelt met de schaduw prachtig samenspel…

tussen heiligen van glas in lood in het donker zo wonderlijk belicht bij verstilde stemmen en oude gezangen bekruipt me een heimelijk verlangen te leven als een vredige kloosterling…

De avondzon scheen decoratief door ’t kerkraam van glas in lood historisch mooie beelden uit Bijbelse geschiedenis kleurrijk en devoot Het avondgebed kreeg vanzelf een diepere betekenis wijl ik in sereniteit mijn ogen sloot op dat moment een zangvogel de stilte onderbrak de metten en de lauden floot…

Bouw, banken, beelden, altaar, glas-in-lood... En wat er nog aan wanden pleegt te prijken... 't Is om je ogen haast bij uit te kijken Zo weelderig, zo stemmig en zo groot Ze blijven imposant, die kerkgebouwen En ademen véél uit- maar geen vertrouwen…

Ribbenkamer van mijn ziel, kathedralen van verlangen, lichtstorm door schaduw, glas-in-lood, zee der vergetelheid, die buigt, die breekt, die heelt. Zielsrebel, geen eind, maar zaad in 't aard, groeiend, groeiend als een woud in droom.…

het dorp vol zachte geluiden wat koerende duiven op het plein de wind die het gebladerte terloops streelt gezangen achter het glas in lood van de kerk de tijd is stilgezet ik droom dat ik niet wakker word zondag is nog niet begonnen…

Tussen de kerkmuren met glas in lood scheen de zon over ons achter de kerkdeur bevonden zich de beelden en de wierookgeur en dat alles heelde voor mij door jouw aanwezigheid, werd ik ingeleid in een nieuwe tijd tussen de kerkmuren zag ik jouw blik naar mij en laaide in mij het vuur op.…

de hoofden geheven sokkels versleten door handen in gebed in wierookgeur kleurt glas in lood de vruchten van hun oogst zij hebben schapen gehoed de kudde geweid maar voor hen is geen heiligheid er is geen herder zonder vee zij delen samen het bestaan geef in viering die twee-eenheid aan…

nog brandt de zon in kleur door glas in lood staan heiligbeelden hand in hand gevoetstukt langs pilaren maar in de schemer van religieland hangt hij genageld aan het kruis voor ons heeft hij de geest gegeven na doornenkroon en marteling waar is zijn boodschap nu gebleven is vrede slechts bereikbaar voor een enkeling…

zie in uitgesleten treden voetstappen van het verleden het schuifelen naar de deur een klink die blinkt en handen vindt zonder terughoudendheid eeuwen heeft de zon geschenen in de kleur van glas in lood iedere generatie heeft zich bloot gegeven in de biecht van het dagelijks leven zelfs de dood breekt geen verbondenheid wij delen…

Welluidend buigt zij haar hoofd in het gloeiend aangezicht haar mond gedrenkt met weelde als een lichtje dat uit 't donker treedt met haar gids dat lichtgloed geeft en leven, de ruimte blauwt in overvloed het glas en lood in zonnegloed mijn ziel wiekt bij 't schoon wonder lied naar de muziekkamer hierboven…

zacht glinsterden stofjes alle kleuren op de thermiek van de warme middagzon het glas in lood speelde met de kleuren van de dood die onder koude grafzerken begonnen was nog dwarrelden vleugjes wierook in het voorbij gaan van gelovigen die in devote rust de zomer en hitte waren ontvlucht bij een kaarsje baden om regen op…

Hij vult beide handen met dieprode doornen rozen slaan taal stuk in glas in lood het kroontje speelt met de schaduw rond haar gezicht maar laat in ogen de lach verbloemen beneveld worden stelen verzopen in de laatste steken haar huid blijft lelieblank de striemen leven onderhuids…

Het is slechts het album van je leven; bleke herinneringen, de groene kamer het gekleurde glas in lood met de schuifdeuren en reeds vervaagt de schemering de dagen van nooddruft en klagen aan doornige paden, juichend en kermend de tijd, de uren waarlangs de klepel slaat, met een mand vol vol met bloemen keer ik…

al dagen zit de zon in brandglasramen langs de rivier de herfst vangt de gloed als vuur in glas-in-loden ramen de glans van goudbrokaat gekletter van schildknapen en ridders het pronken van de hoofse dames het fonkelen van juweel en rood fluweel terwijl de wind die aan de blaren knabbelt het licht in scherven breekt…

Het riet ritselt en de wind fluistert door mijn haren, licht breekt de glas in lood stilte over roodbruine gewaden. Schuifelende blaadjes in een mozaïek van gedachten middag van overdenkingen eenzaamheid van dagen.…

Stil zit ze naast me, haar oogjes spelen met de contouren van het glas in lood. Ze wordt geconfronteerd met eeuwig leven, dat, wat beloofd is na de dood. Zilver omrande wolken drijven schaapsgewijs voorbij. “Ik zie de Goede Herder” fluistert ze naar mij. “Zou oma het al weten? Dan is ze bijna vrij”.…

ogen in een rotsvast geloven wierook aan je handen de zon brandde met licht van boven door het glas in lood zelfs de dood roerde zich in de tochtige gewelven op de pilaren keken heiligen minzaam naar de mensenschare zagen hoe de ringen om de vingers gleden in de glans van vertrouwen maar in het klokkenluiden vormden zich…

het hemelraam staat open terwijl het glas-in-lood de nacht in staart een wolkjesrand draagt mijn gewicht, niet zwaarder dan een ziel onhoorbaar ben ik daar omgeven door het stille licht beneden is het bijster koud het wintert overal in asemtocht mijn dode blik richt zich in orkaangeweld het oog naar boven een kille wolk sluit…

we hadden afgesproken dat ik het nooit zelf zou lezen behalve dan in bad of aan de telefoon voor iemand anders maar nooit alleen voor mezelf om jou maar ik ben net als jij en poets mijn ruiten glanzend om ze vervolgens eigenhandig in te gooien altijd nu nooit later glas in lood is mooi maar valt in kleine stukjes karton is beter…

struinend langs herenhuizen het glas in lood al in 'n boog boven de voordeur van weleer het huis zelf drie lagen hoog mooie balkons met sierlijke krul getuigen van ambtelijke vlijt in waaiervorm het stratenplan liep Lindo voor op zijn tijd daar is schoonheid nog te plukken hebben velen er hun tijd voltooid voor altijd rustend op de…

de lange gang stond vol kerken gevuld met gezang zijn immense pilaren stonden naar de hemel te staren in glas in lood bevolkten gebrandschilderde wolken het blauw van de lucht deuren zwaaiden open klokken gingen luiden en de mensenzee golfde naar buiten kleurrijk en verscheiden rouwklagend om de heiden die in de apocalyps is…

ik zweer niet meer op zwaarden kruizen en oeroude religies hun symboliek is achterhaald verkracht en valselijk gebruikt zoals de glas in loden ruit waarop gebrandschilderde kunst ten hemel is gedragen geen vragen over de gepaste eerbied voor verleden zij zijn verwerkt in mijn heden ik leef vandaag en morgen deel die cirkel met…

brandde kleuren in ramen van kathedralen met grote namen en schilderde ons paradijs in glas en lood gaf jij vooral in rood met warme zon ook het intiemste zomaar prijs zij die geloven in boven en beneden hebben gebeden met een hunkerend hart voor blijf ik schilderde en brandde nee niet voor enkele reis wil jou ontmoeten in de ramen…

ik was verdwaald bomen waren al geschraald tot aan de top zon scheen vaag de theatrale kleuren van het glas in lood dat ons de vensters bood van kathedralen in het herfstig bos na zomerlange beden om verkoeling heerst er nu mystieke rust nog zucht de wind kraken takken zacht in een devoot ontroeren zij bezielen nog het kleurrijke…

Nog onlangs sprak ik verre van een vriend Die had naar veler idee de dood verdiend Hij wilde dat beslist van mij niet weten heeft toen met vaart mij het huis uit gesmeten Ik heb hem dat beslist niet euvel geduid Hij had gelijk de rekening moest nog uit Na een merkwaardig ziekbed is hij dan nu dood De kist is verzonken in kleurig glas in lood…

In haar witte toga stond ze midden in de kerk te blazen als de wind tegen de uitgebloeide paardebloem pluisjes cirkelden rondom beschenen door het licht van de door glas in lood komende zon het is als met de wind je ziet hem door de dingen die bewegen net als de pluisjes neerdalend op uitgesleten tegels zo is de Geest, je ziet hem…