Alle inzendingen over gondel

De gondel golft over de golven; kent het Venetiaanse plezier van een romantiek, dat wordt gedragen door de pendels van een door de maan beschenen gondelier. Een mandoline speelt liefdesklanken, terwijl de gondel door het water glijdt voorbij een monumentaal verleden, dat met liefde tegen de weemoed strijdt.…

I In dons van wolkjes glijdt ginds De zilveren sikkel der maan; Die schijnt een gondel, een bootje, Dat vaart op de blauwende baan. De wolkjes schijnen de golven, Witgekuifd, met luchtende tint, En de sterren zijn zo schone leliën Als niemand op aarde vindt.…

In dons van wolkjens glijdt ginds De zilveren sikkel der maan; Die schijnt een gondel, een bootjen, Dat vaart op de blauwende baan. De wolkjens schijnen de golven, Witgekuifd, met luchtende tint, En de starren zijn zo schone leliën Als niemand op aarde vindt.…

Het Tilburgs Reuzenrad draait haar rondjes uur na uur met lege gondels zacht schommelend in een verzengende hitte. Haar witte staal torent hoog boven de stad. Bijna geen mens op straat. Hittegolf.…

geworden was uitkijkend door het raam met een glas water in de hand Ik wilde wel de overstap wagen de maan was vol, vrede in het hart Jouw ademhaling stopte even Ik keek om in het geliefd gelaat dat gelukkig leek in het licht buiten verdween de gondel uit het zicht…

Ferme droombezorger kwam een gondel vol nachtelijke arabesken aan haar schenken Immense bonte vlinders hielden wake aan houten baldakijnen van het hemelbed Witte linnen lakens ontvingen het blijk van mijn genegenheid met een tere zucht…

So dra mi gondola calmo canvaro io gondel‘ier, e gondel pronto dááro”.…

de gondel der liefde voortgeduwd door een gondelier trotseert hij smalle grachten schittert het water als een zilveren rivier luister hoe de violen klinken als geen ander bespelen zij de liefde hier rozenblaadjes drijven op het water tekenen van geluk zo heeft ieder zijn manier de avond kleurt scharlaken rood veroverd door…

Grachten, gondels paleizen aan ‘t water een zinkende stad fonteinengeklater Een paar uren van die eeuwigheid blijven mij bij raak ik niet meer kwijt Het is nu verleden te mooi om te wonen het blijft een droom te weinig het gewone De stad kluistert mijn ogen als ik er weg uit vaar wederom als ik later nuchter het Hollandse raam…

Wat voelde je toen de Karavaan voorbij trok Voor je ogen Lachende maskers van meisjes Bleke karkassen van kinderen De gulzige smoelen van monsters Voorbij slenterden Van rol wisselden Je het ravijn zag waar ze zich in zullen storten Wat voelde je toen je tussen gondels en pleinen heren en wijven langs bitter gekrijs…

begroeten en in de wolken leven met de regen dansen en de maan een kusje geven ik wil zingen in de sneeuw en stoeien met de wind zeilen op het ijs tot ik een ijsbeer vind ik wil duiken in de zee en springen in het dal glijden van een berg en niet bang zijn dat ik val ik wil luchtkastelen bouwen midden in de nacht vioolspelen in een gondel…

Een uithangbord hing desolaat beschenen door warm licht dat naar buiten brak haar enige houvast voor het ondraaglijk moment onder deze relieken in fragiele aanbouw van de dag een mystieke sfeer leunt zwaar aan de gevels, was zij zich daarvan bewust.. ze aarzelde bij het zacht gondelen van haar naam.. Venetië.. Venetië..…

Tussen steile rotsen door dicht woud omringd dendert de stortbeek naar beneden geeft zich over aan de wil van de oeroude Schepping over hem heen stijgt en daalt telkens een gondel langs de helling steeds onderworpen aan menselijk gezag de hotsende stroom bereikt het lage dal zoekt als kabbelend riviertje de tijd zonder eind het…

soms wil ik een zoen zomaar een zoen neergebogen zoals zomers die in gondels varen met voeten in het water en prentkaarten verleiden, groenblauw langs houten palen en langzame lagunes soms wil ik een zoen zomaar een zoen traag en stil zoals oude uren over bruggetjes heen oneindig jong in ogen die tussen duiven op het plein schuiven…

belegde akkers, vorens liggen als zware golven op het zwarte klei de dood is in aantocht toch lijkt het sterven minder zwaar als ik het album terugzie van jaar na jaar het lijkt te refreinen als een lied vol met lijden doch vrees lijkt niet te overheersen wanneer ik het groen zie verteren in roodbruine tekens de natuur lijkt een gondel…

Een 'hypergondel' verzuipt in Venetie!…

Het oog werd opgetild, in een gondel gelegd, de pupil vloeide samen met de kleur die nog onbegonnen was van kleur, vorm die, ongeplooid, nog nauwelijks richting bekende. Als het luchtdunste hemd was je adem, je huid had haar omtrek verloren, met de stilte was je één golf.…

in deze kleine gondel vol gedrochten boven de omgespitte dierentuin hangen op zoek naar het vogelbekdier dat spartelend zijn aquarium ontglipt.…

Door de verhitte handelingen zouden we ons daarna naakt in een gondel laten afkoelen. Het water zou sissen, wanneer wij erin doken.…

Een waas van licht splitst op de koepels, het baadt filigrijn in het water van de lagune, de smalle spitsen van de gondels bewegen vederlicht. Aanleggen en verlaten, de stad drijft op licht vertrokken van smalle kaden, de trage opmars van meerpalen, stille eskaders die geduldig op de vloed uitrijden.…

ergens in een overgestroomd Venetië, want onze angst is te vroeg te moeten, te vroeg te zullen sterven ( zelfs mijn opa had daar last van ) dan zal ik vervloeien tot geurige was ( kalmerende lavendel ) je beschermen met een waas van vlezigheid ( poëtische overdrijving ) al ben ik onmachtig ( zie je wel ) en als wij verdrinken ( want ook gondels…

geblazen tussen de verwonderde oohs en aahs op lage pramen stonden mensen vreemd gekleed als maar op hun plaats stil te reiken naar een verbeelding hoe de tijd niet vergaat maar die gleed toch voorbij we voelden het aan het kouder wordend gras en de avondwind die opstak het wonder werd in het donker snel verslonden na het passeren van de laatste gondel…

In 't effen water spieglen Twee zwanen, blank van veer, Uit dons gewrochte gondels, Zacht wieglend op het meer. De haan steekt op de hoeve Zijn heldere klaroen, Terwijl nog tortels kirren In 't laatste beukengroen. Hol ratelt op de straatweg De postkar door het woud, En sijsje en vlasvink fluiten In 't dichte kreupelhout.…

In Venetië zat je fijn met Bram te genieten in een gondel als een pasgetrouwd echtpaar, Uithuizermeeden heb je knapweg laten schieten, het vrije leven had je eindelijk voor elkaar.…