Alle inzendingen over grijze boom

Er groeit in mij 'n grijze boom van verdriet, 'n rot gevoel, wat niemand ziet. Het regent in mij, het regent dat het giet en 'n ander hoort het niet. Maar vanmorgen, serieus, stak er 'n takje uit m'n neus.…

bomen Maar alles krijgt daarna weer kleur…

De grijze wolken zien er onheilspellend uit. Dan een regenbui.…

als het grijze mij bedreigt de wind me naakt dwingt verlies ik elke dag een beetje meer tot ik uitgebloeid voorgoed mezelf verzwijg…

mijn bomen bloesemend in blauw mijn doden in de grijze grond vergaand vergeten…

Nog stonden alle bomen zonder blad, de eiken en de iepen en de beuken, als grijze bossen op de grijze lucht zo waren, dicht en ruig hun brede kruinen en leken op een rij van lege kooien, in de effen grijzig-blanke voorjaarslucht toen daar een vogel langs vloog, donkerzwart, heel in de verte vloog hij traag en recht langs al die bomen, als van…

In het dansende bomenbos loop ik gearmd met de ballerina die ter inspiratie wil kijken naar de ultieme slow motion Een oude grijze man omarmt een boom en fluistert wenkt me dichterbij Ga staan, wordt een boom en dans Ik spreid mijn wortels in de grond en plots voelt alles los Blij roep ik naar de grijze in een volgend leven wil ik…

op de ramen schommelt avondrood dof slaat de oude kerkklok zeven uur in de lucht ganzen in V-formatie een droeve kreet van de laatste meeuw die langs het grijze water scheert een dolend blad dat zijn rust nog niet vond boven het grijze land daar is de stilte het zeerst in de nevel loopt een man van boom tot boom in ademloze tijd met een koffer…

Lichte bomen stromen over glas. Druppelsporen wijzen naar wat was. Rijmen onder, rijmen naast elkaar. Grijze schitter. Dichter, schrijf het maar.…

een verre boerderij hier is de hemel een gewelf uitgespannen over de aardbodem omarmd door bomen en zanderige velden een kale moerbeiboom in de grijze herfstkou…

Zie haar staan, zo glorieus boom gekapt, tot bijna niks 'k sta erbij, met m'n neus. Eens vol takken, volle glorie nu ontdaan van alle ballast is 't wachten op explosie.…

De glimlach van de winter is grillig en grauw de hemel in grijze tooi nergens een stukje blauw maar de takken van de bomen gehuld in rijp een schouwspel zo wondermooi…

Grijze luchten, altijd maar die grijze luchten En slappe koude bomen met rillende vogels Die niets meer te zingen hebben met dit weer Boven de nog koudere waterwegen van mijn stad Heimwee heb ik naar blauwe luchten en wijn en zee en visgerechten in zuidelijke oorden.…

Heel weinig blijft er nog van wat in lange zomerdagen ons hart verheugde door zijn klank en kleur. Nu is er vaag de geur van sterven en van dwalen, van weemoed en van scheiden en alles wordt zo traag, zo grijs... Zo vaag en toch zo helder, want wat de echte dingen zijn wordt helder door de glans van pijn en van veel moeten laten...…

Dan een grijze wolk.…

de wortels van een dragende boom zijn verdord de oude vogel verlaat zijn nest omdat zijn beschutting de koude niet langer kan weren * de aarde vangt al snel ontheemde grijze veren…

druipende bomen in een verstild bos de heide ingestopt onder een grauw sneeuwdek boven de grijze mist roepen ganzen naar verten onzichtbaar aanwezig achter bosranden verscholen in nevelig niets…

De lach verbeten tot een grimas grijnst naar stekels en grijze krullen gebeten door de jaren snijden tanden de tijd in wat ooit een wasbord was ooit was ik hem nu ben ik mij het kind speelt verstoppertje de oude boom buigt…

de dag staat aan het raam een grijze vrouw met vermoeide ogen de dromen liggen bijna afgedraaid tussen de lakens een laatste restje zoete sluimer uit de diepte komt langzaam het weten boven drukt op mijn borst de grijze vrouw van weer een dag…

Het licht breekt op jouw vale gezicht, net als mijn handen van je lichaam glijden Kijk, een wapperende maan rijst op uit de grijze massa, jij draait je in mijn armen Wat is verdrinken ook alweer, zo zoet zijn je sappen terwijl je lippen bijten in het kussen…

soms staan woorden zomaar op worden tonen omlaag gedreven weerloos ondergaand door ruwe klanken de onmacht is oud en niemand kan horen hoe het zwijgen verstijft zich ophangt in waterdunne schaduwen uitgestoten en niet langer aanwezig stroom ik over slaande rotsen wanneer mijn hart de schaamte grijs houdt…

Nu aai ik door jouw mooi gesponnen grijze haren, terwijl jij mijn spinnenweb wat meer begrijpt. Ben gaan houden van je mooie stem, van je fratsen en verhalen. Zie je liggen in je witte hemd, en andere composietmaterialen. Geef je een kopje koffie. Je bent dankbaar, voor het tasje troost.…

Ja, die grijze haren, Die vertellen je leeftijd in jaren. Jammer als men dat gaat bederven, Door ze in allerlei kleuren te verven, Het blijft een wonderlijk ervaren.…

, je deed me pijn het gaat je goed maar je verdient het niet hoe anders zou mijn leven kunnen zijn en in stilte wens ik je mijn groot verdriet eens zal die grijze deken weer verdwijnen zullen de zonnestralen mij verwarmen dan zal mijn lichtje weer gaan schijnen en kan ik het leven weer omarmen…

Avonden van grijze saaiheid onder het schijnsel van een schemerlamp. Gesprekken gaan vaak over hetzelfde; blinken niet uit in hun originaliteit. Plichtmatig wil men wel weten hoe het met de ander gaat. Maar belangrijker is de vraag, wat zullen we vanavond eten; en hoe de voetbalclub er voorstaat.…

lopend in de kleine stoet treurende mensen Zonneschijn en vrolijk fluitende vogels Vergezelde jou in je laatste reis Mijn voeten wilden niet meer verder Maar ik kon je nog niet alleen laten We bereikten jou bestemming Langzaam werd je daar neer gelegd Mijn hand vol met liefdevol zand over jou heen gestrooid Stralende zonneschijn op een grijze…

Pas een nieuwe baan, en vandaag een grijze haar: er verandert veel!…

Een stoet in zwart traag tussen rijen grijze stenen. Wijwatervogels kijken druipend toe hoe het leven prevelend afscheid neemt. In een kale boom zit een grafparkiet; een windvlaag blaast speels door zijn veren.…

Terwijl het verhaal wil dat het verteld en voorbij is - maar het breekt af zeker, het is mij verteld en verteld maar nog ik zie die grijze beduimelde foto maar nog is het gras weer groener dan gras en de bloesems weer witter dan bloesem in die grijze tuin moet het oorlog zijn geweest in die man, in die vrouw, dat kind in dat grijze gras…

Vandaar dat ik in stilte prijs de schoonheid die ik zie in lage loden lucht die ongemerkt in grijze regen overgaat en rimpelloos in ‘t even grijze wad ten onder gaat. Of neem zo’n rafelige nevel mist die suggereert wat er niet is, terwijl een winter kale boom het scherpst getekend wordt bij effen grijze lucht.…