Alle inzendingen over grillige

't Is weer zover grillig schudden buien ongerijmd chagrijn rukken regenvlagen aan de goot de wind kastijdt het huis en in mijn tuin sneeuwt frêle en fijn de eerste bloesem roze en wit wat tederheid…

Lente in de winter meibloemen in maart hagelstenen in juni herfstblad in de zomer madelieven in oktober alles is mogelijk. de natuur vertoont grillen ze keert de seizoenen binnenste buiten ze verrast ons met hoosbuien naar een strenge winter kunnen we wel fluiten. Ja, de natuur die weet wat ze laat zich niet ringeloren je hoeft haar…

ik ben een lentekind maar meer nog een zomervrind in het voorjaar kijk ik de bollen uit de grond bij mij sneeuwt het klokjes kussen kroken en sissen de narcissen en als dan plots de wind weer uit de noordhoek waait, dan staan de bloemen nog wat langer maar niet te lang, warm water moet het regenen, de zon ploertend door het…

De grillige klimop beschreef de loop van de paden in de morgenstond de verlichte kantlijn was gebleven het gras de rug recht in de grond we gingen ervoor uit het stof verheven met opgebloeide pen of uit bittere mond het uur was tot bloei gekomen de vergulde lijnen leken onvoltooid leunend op z’n schaduw bleek de blinde muur te dromen…

de regenboog bij paarse regen nat doch kleurrijk als mijn gemoed kan zijn dikwijls ook zó grillig…

Je bent zo ànders, vreemd nu, niet inpasbaar in mijn denken; zo màg je zijn, je ziel is geen bezit dat ik naar willekeur kan bergen, waarnaar ik grijpen kan of dat ik in mijn grilligheid weer rusten laat. Je staat daar: naakt gelaat, mijn broeder, vriend en verre mens.…

De zomer is opeens in vol ornaat, september biedt ons ongekende hitte, maar in augustus was het binnen zitten, we krijgen een steeds grilliger klimaat. We hoeven nergens meer van op te kijken: het weer gaat op de Peilingwijzer lijken.…

Deze zonsondergang is van de vileine hand van de Meester 'Zonsondergang bij Montmajour' is in tijd van woede gecreëerd Net als dagelijks de zon aan het eind van de dag Gelijk in alle oceanen leven gaat, maar niet de zeester wordt dus Van Goghs werk gewaardeerd Kleine, verwrongen eiken op een rotsachtige heidevlakte Met op de achtergrond…

massief en grillig gevormd in het verleden generatiekloof…

grillige vormen sporen verdiend in sprookjes rustplaats in het bos…

De maartse buien benemen koud en grillig lente de adem…

Tussen grauw bruinblad groeien grillig en kleurrijk de Paddenstoelen.…

Twee einders hebben blauwe lucht; daartussen hangt grillig wolkengrauw.…

duizenden kleuren wiegen om aandacht vragen je hand in zachte koestering stelen rankheid in een klankbord van groen bloeien van leven naar dood met de vrucht in hun schoot het zijn jouw ogen die hen hebben gekozen de vraag om samen te gaan is hun bestaan bloemen houden van mensen maar zijn helaas afhankelijk van hun grillige wensen…

rozen de zon scheen wit, was gastvrij, de muzen ontweken mij, in tussenpozen naderenden ze mij, met hun lange schaduw aan hun zij, een tak, met in sneeuw gedoopte loten viel als gepoederde basterdsuiker uit de zwarte gaten van een ster, de ruiker van de sneeuw wordt vers gestrooid uit vele eeuwen ver, ijskristallen die ik teken worden grillig…

wilde de glans van het marmer schrapen in een poging het dieper te raken volgde het grillige rood in zijn geaderd patroon voelde hoe het zich warmde aan mijn handen van weerstand ontbloot volgde haar strijd tegen natuur en verleden in sprietig verloop heb toen haar pijnen met schoonheid gewreven de tijd verstillend gepolijst…

(tanka) Bliksems verlichten telkens de stormende nacht: populieren gaan als grote zeewieren, door sterke stromen beroerd.…

moeder van mijn tere kind, verteerd door liefde maar ook verdriet, zal haar einde tekenen grillig en zwart…

Biggeseetanka Grillige inktvis, de lieflijke Biggesee: verzwolg hij dorpen? bood hij de ontheemden troost? de weemoedigen wortels?…

wanneer de wind grillig snelt naar herfst dan voelt het leven sleet versukkelt het na korte tijd in aardse vergankelijkheid…

Rimpelingen in water, grillige wolken hemelhoog. Zij willen ons laten zien dat schoonheid niet in perfectie huist maar in de ontvankelijkheid van het oog.…

Die zijn zo grillig als een vrouwenvlecht, Dan glanzend en dan streng, los en stijf saamgebonden, Altijd verwarrend en maar zelden echt.…

Het geriefhout van weleer Met bijlen gingen ze tekeer Hakken in het eikenbos Als strubben grillig uitgedost Grillige vormen ontstaan in oude tijden Tegen schapenvraat mochten uitlopers strijden Knoestig hout kronkelend als in een vlucht Afgetekend in de blauwe lucht Sommige werden op enen gezet Anderen werd de groei opnieuw belet Eiken…

Als 't grillig duinenpad, 't Wisselend gemoed, Als " 't lieve" weer, Stijgt naar 't hoog debat. Als harde rotsengrond, Waarbij geen stem noch bijl, Helpt te veranderen, Slechts spaanders in het rond. Als 't water dat loopt, Waarheen 't niet hoort, En de gehele harmonie, Misschien wel ongewild toch verstoord.…

Zijn stenen, gekleurd en geleid, langs grillige lijnen geweven vertellen verhalen en geven gedachten aan vreugde en spijt. De weg rond die wal vol met hoop laat zich door de zon graag verlichten terwijl ik mijn levensweg loop. En tussen de muur die kan zwichten als liefde weer roept voor een doop schrijf ik deze woorden in dichten.…

Ik ben beplakt met kleine spiegeltjes. Ik dans als een strandbal rond. Ik kan oogverblindend zijn. Wie naar mij kijkt denk mij te zien. Wie naar mij kijkt die ziet zichzelf. De eigen monsterlijk vervormde grimas. Wie van mij wegrent jaagt zichzelf weg. Ik ben beplakt met kleine spiegeltjes. De randen snijden in mijn eigen vlees. Ik…

Lome lucht drukt zwaar; regen valt verkwikkend neer; damp schuift glanzend voort. 's Nachts onweert het hard: verborgen spinnenwebben blinken druipend op. Moge in ons hart het ongeschreven Woord steeds gebeiteld staan. In het avondlicht glanst de witte zon, heel rond: mijn ogen zijn koel. Witte fabrieksrook strijkt langs novemberbomen…

waarom de ene wel de dans ontspringt de ander niet? een antwoord is er niet er ís geen reden alleen het Lot dat het heelal bestiert volgens de wetten van de willekeur met een hand die nu eens streelt en daarna slaat om zo de weg te wijzen in de chaos. -------------------------- uit: ' Vuurproef', 2014.…

Zoals wel vaker was de nacht weer langer dan de slaap Zweefde weg op ijle tonen van de wind die haren streelt droomde nog met open ogen toen de storm wind tegen werd Bleef staan terwijl ik vallen moest de zwaartekracht wellicht voorbij tot een kort moment van stilte aan het evenwichtig hangen abrupt een einde maakte Languit in een…

Ruig is de rots die mij ziet, hoe grillig zijn roep verstilt het grootse blauw. Verheven pieken, bergen echo's, verwrongen, en de hoeken rauw.…