Alle inzendingen over handmatig vaak vaste

al koutend over mijn kwelling het was van den droeve thuis zonder uitzondering gordijnen aan rechte roeden onverklaard dalend met helling zei jopie van jack's laminaat kijk eens naar je schroeven die waren scherp gepunt en bedraad pluggen met erbij gezochte maten voor door gave voorgeboorde gaten in onze wit gestuukte zoldering tergend…

Weg zijn de aangename uren Van het handmatig borduren.…

Ik weet nog hoezeer ik genoot van zijn vingervlugheid en de manier waarop hij handmatig lucht in zijn zware instrument perste. Ik gaapte hem aan alsof hij een godheid en een grote magiër was, wat hij vast ook was, waardoor de laatste muziektoon mij voor altijd met weemoed vervulde en ik er zelf op mijn manier achteraan holde.…

De handy in de auto dient gemeden, Want ik was in mijn nieuwe Cadillac Laatst met een tegenligger in gesprek, Toen hebben wij elkander aangereden. Sindsdien maak ik nog enkel in de file Gebruik van mijn perpetuum mobiele.…

En ik word groen en geel van de terreur Van lui die niet handmatig willen harken. De buren bakken het behoorlijk bruin, Ik erger me dan blauw in onze tuin.…

Vaak is er een vaste tijd Voor de vastentijd. Je moet je dan onthouden En het vasten onderhouden Het is een here m’n tijd. Voor mij blijft het in het duister tasten Naar, wat er los komt bij het vasten.…

Niemand die me kan helpen En zonder een sleutel die past Blijft het poortje van mijn hart Voor eeuwig en altijd vast.…

nog zie ik pa de koe handmatig melken en mezelf met een bladertakje de muggen weg jagen het lijken nu misschien wel romantische dagen die zoals alle oude tijden ooit verwelken ook toen al wist het milieu ons net als nu te plagen en is het melken nog steeds een heel gedoe…

Ik ga, vertrek, het zit erop, het was mooi Zeker de alt, 'een vrouw met kloten' Ik breng haar die complimenten over Ik verlaat de kerk, het plenst van de regen Ik denk aan mijn familielid Mijn tranen vermengen zich Met die van God, die vaste Burcht Die zo vermoedt ik vaak huilt!…

Bijna twaalf uur, de avond naakt, daar is ie eindelijk...Klaas Vaak.…

onechtheid van het denken met de gesluierde waarheid voor ogen die ik in een onafhankelijkheid las, in spaties tussen het praten en het zwijgen creëert een grootsheid van het onbevlekte woord, verdwalen we in een ongebleekte zekerheid, verscholen teksten zonder geluid tot aan de oude horizon, die steeds verder reikt dan de realiteit en vaak…

compact en doorschijnend paars kruipen omhoog uit bloembakken handmatig schuurt iemand houtwerk ik hoor een stofzuiger en lees Zomerhitte gisteren waren hier vrienden een hand met zeven vingers de open palm ontving en liet weer gaan lang geslapen vandaag totdat er iemand riep: Lekker he?…

ze zeggen zo vaak van de doden niets dan goeds dan ga ik je vast na het sterven liefhebben alleen weet ik nog niet of het jouw of mijn dood wordt…

Was je nog maar Je had vast Graffiti gemaakt En anime getekend Peaky Blinders haar gedragen Superfood gegeten En mij vaak uitgelachen Dat was goed voor mij geweest Was je nog maar…

De basis om handmatig op te bouwen. Jouw sympathie keert mijn zonde. Het fundament steunt evenwichtig. Door een tast en tactvolle houding. Maakt ons transparant en doorzichtig.…

Handmatig uit hout gesneden bladeren omlijsten zijn woonst Voor het kind is hij een mysterie Voor de oude man een boodschapper Zware dennenappels hangen onder zijn huisje als roerloze kegels omdat hij zonder hen zijn taak niet vervullen kan Zo vlug hij verschijnt Zo vlug hij verdwijnt Een krakend houten deurtje opent bij aanvang van de nacht…

Hoe vaak zal alles nog komen hoe vaak zal alles weer gaan bij al deze kleine vragen wil ik soms even stil blijven staan.…

Wie arts wil worden geeft men echt geen mes Waarmee hij het beroep mag uitproberen En je moet in de rechten afstuderen Voor je een stem krijgt in het strafproces. Maar het staat je wel vrij om als student Meteen te doen alsof je leraar bent.…

Zij vond weer zich zelf, zich zelf als zo vaak, kreunend vond zij weer zich zelf, zich zelf als zo vaak.…

Zij zocht weer zich zelf, zich zelf als zo vaak. Kreunend vond zij weer zich zelf, zich zelf als zo vaak.…

Vaak lijkt er geen einde aan te komen Aan al het verdriet en onrecht Dan is het lastig te bedenken Hoe je het op de best manier aanvecht Vaak lijkt er geen einde aan te komen Aan het gepraat van dat mens Maar misschien, wellicht, een kleine kans Is iemand die luistert, haar enige wens Vaak lijkt er geen einde aan te komen Aan de…

hoe vaak moet je doodgaan om zeker te weten dat de liefde blijft hoe vaak door verdriet gaan opnieuw weer verliezen je goede geloof afleggen je kind-zijn je bewust zijn het missen van zovele kansen je bergen ambitie je belangrijkheid laten gaan van je kinderen warheen ze ook willen minder deel van hun leven kunnen zijn hoe vaak…

Hoe vaak gaan we het nog proberen? Hoe vaak doen we elkaar nog pijn? Hoe vaak nog het tij keren? Hoe vaak nog doen alsof we gelukkig zijn? Hoe vaak kan een hart breken? Hoe vaak word het weer geplakt? Hoe vaak nog om jouw liefde smeken? Hoe vaak de draad zomaar weer opgepakt?…

Deze nacht is een gevonden spoor waarlangs ik zoek naar een echo die ik volgen kan en die elke stilte weer laat beginnen met de schaduw die zijn eigen nacht zoekt en mij weer zal vinden zolang ik in elke zwijgende nacht verdwaal…

Hoe vaak is het al niet gebeurd in dit aardse bestaan dat ik mij vastklem aan het ongewisse terwijl de zekerheid dichterbij is met welke ogen kijk ik toch? op welke manier voel ik?…

Hoe vaak moet ik zeggen, dat ik van je hou. Hoe vaak moet ik roepen, dat ik op je bouw. Hoe vaak moet ik fluisteren, dat ik om je geef. Hoe vaak moet ik bewijzen, dat ik voor je leef. Hoe vaak wil je horen, dat ik aan je denk. Hoe vaak wil je zien, dat ik aandacht aan je schenk. Hoe vaak moet ik denken, Dat jij dat anders ziet.…

Vaak liep ze zomaar stil aan me voorbij alleen een vaag knikje, nooit een eens vriendelijk woord of een goedendag. Zag ook nooit een lach als ik haar zag toch hield iets in haar ogen mij vast, er was eenzaamheid en angst in verborgen.…

Langzaam groeit in mij de ander die in niets op mij lijkt en toch alles in zich heeft van mij die hem baren moet dan rijst het doek dat me scheidt van mijn tijd die nu gekomen is de zaal opent zich veelvuldig gespiegeld vlees en bloed even is het alles stilte wachtend op het eerste woord dat het schouwtoneel de wereld tot leven…

Ik heb zo vaak, wanneer de schemer hing Over de grachten en de hoge bomen, Dicht aan het raam gedrukt zitten te dromen, Waarlangs het lichten aarzlend nederging. De kleuren en de lijnen van elk ding Verdwenen in het wazig-witte dromen, Dat, uit het stille water opgekomen, Voor ’t vochte raam ’t lantarenlicht opving.…

lipstick op haar kin mascara op haar koontjes mormeltje van vier - hoe vaak nog zal mams meisje buiten de lijntjes kleuren…