Alle inzendingen over het ijlen van de nac

de zee, steeds kleiner, verdeelt mijn handen over duinnachten en jouw gelaat wit en stil, als lelies voor zon verborgen wordt meegenomen door de vlekken van de wind ik laat je alleen: meeuwen zwijgen de wereld en mijn stem streelt de laatste herinnering zoveel trager dan de wandeling naar morgen…

ik laat achter slechts een stilte van tijd heel even zal de zee zich openen en uren dragen in donkere handen geen zoeken meer naar de dagen in mijn mond of naar de vreemde die ik nu en dan ontmoet het moment is kort zo beiden nooit meer geweest dan dit ik voel wind tussen de rotsen en dan niets meer het maakt me niet bevreesd…

Ik stond laatst op het vliegveld in de rij: bevraagd, gecontroleerd, gescand, … gezucht … Dat alles duurde langer dan de vlucht. Tel daar de schaamte voor het vliegen bij. Nee, dan de trein die ik nog wel eens pak; je schaamt je enkel maar voor het gemak.…

doorschijnend zweeft ze kalm haast uitdagend in haar eentje voort passeert tuinen ontwijkt als door een wonder talloze bomen onkwetsbaar waant zich de laatst overlevende uit vrolijk kinderspel de hoge muur komt angstig dichtbij uit "Achtertuinen"…

De FIOD is bij Ajax ingevallen En ook bij NAC was er een invalbeurt, Wat ik als voetbalfan heb afgekeurd: Die FIOD snapt van onze sport de ballen! Ze hadden beide broertjes Arveladze Wat mij betreft best even mogen matsen.…

voor een handvol zilverlingen in een beslissingswedstrijd tegen NAC bewust drie ballen doorliet glippen...…

Mijn voetbalclub staat lelijk in z’n hemd, Want de play-offs gingen alsnog verloren, Maar wel heb ik toen woedend wraak gezworen En donderdag heb ik dus niet gestemd. Want mag mijn elftal niet Europa in Dan hoeft voor mij Europa evenmin.…

ik dacht dat je vertrokken was in de stilte van de nacht we hadden zo'n ruzie gehad ik had het al verwacht na alles wat ik je verweten had was het begrijpelijk dat je was weggegaan maar de tranen sprongen in mijn ogen toen ik je 's morgens voor het bed zag staan…

laat me als een kleine vlam mezelf zijn want hoe anders kan ik uitleggen dat de nacht zich niet vergist naakt op mijn schouders hij is een reiziger -ik ken zijn gewoonte- en komt binnen via schemerlicht berooft een boom van zijn bladeren en ebt dan weg in het oog van alledag laat me het ruisen legt zich neer ik klink zachter op…

Op weg naar dichtbij waar jij aan mijn zij mijn hand zal nemen en ik mij zal losrukken en terug zal ijlen naar afstand.…

IJl flankeren van rechts noch links. Haastig zwermt zich wat waar is en daar en hier steeds. Hijgt vooruit en duwt vlijend in argeloos passen.…

zonder ophouden ga ik elders wenen dan in transparante luchten die ik met open ogen hellend verlies door de gedoofde woorden van morgen rusteloos en zonder einde onder het drukkende puin van gisteren ga ik graven in elk geluid dat de dood wekt door drijvende kiezels die ik radeloos gooi naar alle tranen van mijn vlakke eenzaamheid…

over duinen en wilde braam bossen en geestrijke gronden scheren hemel en hellehonden ijlend langs mijn gedachteraam…

Avondglans omhult springbalsemien: zacht purper vloeit samen, verwaast...…

John Karelse kreeg zijn congé bij NAC En Standaard Luik heeft nu Ron Jans ontslagen. Een nieuw seizoen, maar weer geen nieuw geluid: De trainer vliegt er steeds als eerste uit.…

Liggend op een aantal wolkenvelden Beheerst hij verveeld het alles omvattende Onberoerd koud fluistert hij tot de wind Stop dat vervagende, geef de liefde een kans…

Leven nog moeilijker dan sterven sommige dagen geen greep krijgen op het bestaan willen negeren wat je ziel poogt te duiden verleden en heden lijken onbestaand als je het NU vat en opvult kan je de tijd weglieven, weet je nog? komt me telkens tegen op het kruispunt van twijfel en verlangde zekerheid en kan me altijd vinden in gedeeld zinnenspel…

Onbegonnen Tijd Waar ik dwangmatig naar schrijd Blijft uit Leven strijd…

Al bijna een recordreeks nederlagen Ach, zit het vrijdag tegen dan wel mee Wacht een uniek record voor Willem II Een knappe club die dàt ooit weg zal vagen Straks evenaren onze niets-bereikers Daarbij ook nog het lót der Volewijckers…

Supporters krijgen al hun geld retour Daar Willem II met 4-0 heeft verloren Waar moet een mens zichzelf het meest aan storen? Voor sceptici is dit gevonden voer Maar wat supporters ècht is afgenomen Lijkt nu gedoemd om nooit meer terug te komen…

Niets is vervelender dan een klapperend gebit als je in de ijle lucht in een bergetappe zit. ...Cees Priem had altijd, in de ijle berglucht, last van een droge mond waardoor zijn kunstgebit uit zijn mond dreigde te vallen. Dit heeft zijn profcarriére gehinderd.…

De dood wordt je nieuwe gemalin al heb je steeds in het leven geloofd, ijl onder het maanlicht de nacht in. Tijd en lijden zijn nu zonder zin, een zwarte schim heeft vrede beloofd, vlucht voor de strompelende waanzin, ijl onder het maanlicht de nacht in.…

de woordendanser danst zijn woorden op een verijsde koord hij danst ze op ijle hoogten hij danst ze in de wolken hij wil eindeloos leven hij wil zweven maar als één woord mis geplaatst het strak gespannen touw beroert volgt onverbiddelijk de val de val in donkere diepten of de val omhoog naar jou…

trots staat nog het silhouet tegen de koude avondlucht waar schrale zon contrasten van immense verwoesting laten verbleken zo dat warmte van binnenuit geen kleuren meer kunnen geven waar alleen het zinloze gedonder van de inslagen de dood doet leven in verscheurde kleding die kapot wappert in de verdere ver ontmenselijking…

ooit heb ik zuiver gespeeld maar het klankbeeld lijkt veranderd in het zoeken naar welluidende grenzen ging ik teveel af op groepen uit het orkest zij deden eerst hun best om dissonanten te verbloemen maar de koren zongen alles recht poetsten de tonen in meerderheid op het hoge ijlen ging verloren in geroezemoes onder de toren…

Steeds minder word ik langs buiten het dunne een muur waar ik langs leef steeds meer kantlijnen het werkvlak het zwijgen alsof er een oude stiel is bewaker van een leeg bed op de rand met het sprekende hoeven geen lakens meer uitgedeeld…

nooit botsen wolken zij komen en gaan groeien aan of lossen op in eigen stroming trekken zij voorbij hun vormen lijken vrij toch spelen zij het spel van kleur en zwaartekracht de onderkanten donkeren nacht terwijl het ijle wit zich stralend baadt in het laatste licht voordat de zon ten onder gaat…

zij was ontsnapt uit laag gebrom voortgebracht door vele kelen kaatste als zuivere diamant licht en geluid naar ijle sferen vloog langs toonladders omhoog om in de nok te keren dook de diepte in om het als echo nogmaals te proberen…

mijn orkest was klein toen het voor de eerste keer speelde twee violen wat trommels en een fluit voor het ijle geluid langzaam kreeg het meer gestalte met melodieën van beter gehalte ik arrangeerde de zwaarste composities mijn eerste viool maakte school hoe dikker de partituren hoe langer mijn concerten gingen duren ik dirigeer…

waarvan ik de inhoud nog niet zie mij op de private tekst verlaat, het ene verdicht een ander toe in de maat- en meetlint van de poëzie, fluitend riet herschikt zich in de wind het vergrootoog van een aangeboren verdriet, steeds verder, weerkaatst in de microscoop van mijn dyslexie die mijn grootwaarheidszin verplaatst, als ijle…