Alle inzendingen over ik graveer

Naar de graver voor de dood.…

Op bodem van de tijd, vonden gravers een vrouw. Door jaartallen bewaakt noch door oorlogen ingekleurd. Onthoofd, haar lijf besmeurd, vervormd, ontkend, uit boeken weggekrast, werd ze wat ze was: vrouw, herhaald begin, onderste steen die altijd boven komt.…

ik reisde alleen met een roestvrijstaal vlindermes nooit hoefde ik het te gebruiken onderweg zag iedereen dat mijn verenpak niet bestand tegen regen en kwetsuren was onder een verre vlinderboom begroef ik zonder ophef het wapen dat in mijn handen dodelijk kon zijn een oude graver zal het gesloten geërodeerde artefact…

Rozen van vertrouwen heb jij prachtig geschikt je hebt steentjes van geluk zacht op mijn ziel gemikt Met de windvlaag van geduld liet je mijn angst wegwaaien het maakte plaats voor rust om liefde in mijn hart te zaaien Met de pen van liefde graveer ik jouw naam in de roos van mijn hart heel precies en bekwaam…

er zijn gedachten die ik stoppen moet zij graveren dood in mooi kristal uit barst en scherf zal niets herrijzen door vergoten rood die draad houdt mij op aarde als ik los kom uit mijn lijf in verkennen van de grenzen schreeuwt de lokroep mij naar grijs maar geleid door de kristallen klank volg ik mijn rode lijn keer terug…

Vergeefs heb ik je naam gevraagd om in jouw erbarmen te graveren, verdrink me in het eenzaam zijn, zaaigoed uit de morgengloed doet mij bezweet ontwaken, een vurig nachtveulen heb ik aan de blindste en tevens de laatste bieder verkocht kloppend in het uurwerk van het lot, zal het masker van het hart kleur bekennen voor het bloedt…

diep, zeer diep buig ik over treurigheid grondloos in de troonzaal van tijd het is het oude liedje dat ik hoor schrapend langs de onbereikbaarheid van liefde, de dronken taal doordrongen in eigen huid de nacht aarzelt door de rauwe liefkozing die aan handen blijft kleven mijn vingers wijzen nog naar de maan maar de graver snakt…

zijn zij vermisten binnen kaders van het raamwerk of schimmige figuren die vitrage draperen achter gebarsten glas in uitgewoonde kamers waar zij woorden graveren met lange nagels en klagend krijten in holle klanken die betonmuren impregneren deuren slaan als vanzelf in ‘t slot en sluiten wezens met ogen van licht buiten het zicht op uurglazen…

Hoe graveer ik in papier het tasten naar haar golvend haar dat silhouet van jonge abrikozen verdronken in mijn vingers. Hoe blijft de zomer blinken in haar ogen terwijl haar zacht gezonken geur al slaapt in 't gele glooien van een herfst verloren rimpels in de huid van hoge bomen. Ze is er niet. Ik zie haar wel.…

er is geen wind in dit oude dorp het dwarrelen is ongezien zoals het kind in die ene lichtvlek dat blijft fluisteren en ongestoord rozen plukt heb ik dan de oorsprong losgeweekt, de hele kleine woorden die zoveel overeind hielden en die ik wilde houden graveren in de straten van mijn jeugd, vrij van huiver en zwarte richels al waren…

Het is bijna de dag van de te verse gravering, de papieren, bloemen, de dag die zich herhaalt, alles wil herhalen wat herhaalt kan worden. Is het 't gemis, de ontroering van toen en nu, het denken aan het leven wat geleefd werd het niet weten, nog niet durven uiten en voelen.…

- zeker nog een twee vrouwen heb ik liefgehad die mijn gemoed zo hebben weten te graveren dat ik opgeruimd terug kan blikken zonder spijt - maar dat ik jou verliet bleek verkeerd ingeschat Tijd was niet bij machte hier te triomferen: jij won het van de drang naar ongebondenheid -…

in deze kuil, mijn ondergrondse wapenfeit, die 'k zelf gegraven heb; de stank is veelbelovend* heroïsch voel ik mij: ik heb mijn taak volbracht De kolkenzuiger* komt, zijn slurf hangt gretig boven 't door mij gegraven gat; met olifantenkracht zuigt hij de drollen op: doelmatig, onomwonden Hier zit ik: moe, voldaan; hier zit de Trotse Graver…

Ieder mens is een hovenier, Ieder mens is een graver: En zacht en diep graven we hier Een kuil voor ons kadaver. Maar 't leven is te vast en hard: Of we al een rustplaats graven, Nog nimmer kwam de grote nacht En is een mens gaan slapen. Zie naar de bloemen op een graf, Het leven kan niet sterven.…

achter mijn verblijf ben jij gastbuur boven het zuiden in graverende pauzes van andere bogen dat weet ik door het hart voor ademhaling van loopvlakken langs de wegen ik woon op eigenschap in dagen op stem en oog van plaats tot plaats op de manier van gedachtegoed geduld vult zijn taak van stromen naar stemming en bestemming dat verandert…

Zijn graaf, graver, poorter en pastoor meier, meisen, bastaard, burger maalder en markies, jonker, jager bakker, baker, moorders, moeders kinderen en armen van geest lijken, met dode woorden voor altijd opgeschreven: natus et mortuus.…

Rouwzwart is het veder- kleed van deze intelligente gravers met de dood begaan; die slechts middels de verganke- lijkheid van het leven kunnen bestaan.…

het leven snelt als jij niet remt van jaar tot jaar als flitsend licht voorbij het leven weet je terwijl nog jij bezig bent het mooi te plannen is dat wat er gebeurt in dat weten stillen wij oude en nieuwe vrienden vandaag even toch de tijd om op jou te proosten weer graveren wij op de tijdlijn van jouw leven dat ons zo dierbaar…

Er woont een minnaar in mijn tuin, een kompel met fluwelen handen. Hij klopt, betast en streelt de rulle wanden, breekt met zachte vingers de vochtige aarde aan. Zij laat begaan. Zoals hij stijgt en daalt, hardnekkig al haar gangen gaat, lichtvoetig kruipdier van genot dat in haar bekken sluipt, kleine doodgraver van verlangen, blindganger…

Daar zat ze, daar, op de koude grond. Zo koud door de zon die, daar niet meer leek te schijnen. Ze wachtte daar, daar, op de koude grond. Ze wachtte, tot iemand haar halen komen zou. Zij wachtte daar, maar het leek of niemand, ooit meer zou komen dagen. Gegrepen, gegrepen door die vreselijke kou, die vreselijke kou van de oorlog.…

Als het leven je ontglipt en de dood is zo dichtbij dan verdwijnt de woede en voel je je vrij De strijd is gestreden je hebt je best gedaan de pijn zou verdwijnen je wist dat je moest gaan……

ik wil je opsluiten in de omhelzing van m'n armen ik wil je vastpakken om nooit meer los te laten maar ergens diep vanbinnen weet ik dat het niet kan niet jij en ik wel jij wel ik niet wij…

Ik ben op zoek naar mezelf en ik ben zo moeilijk te vinden. Het is zo frustrerend. Ik kan me er zo over opwinden. Waar is mijn eigen ik? Ik ben niet wie ik ben. Hoe verander ik dit toch? Anderen kennen me niet zoals ik mezelf ken. Ik zou het zo graag laten zien. Ik zou hier zo graag over praten maar hoe begin ik erover, want niemand heeft…

Wat gebroken is kan je lijmen Dan heelt het nog misschien Maar het wordt nooit meer zoals vroeger Want de barsten blijf je zien…

Een klein woordje met zo'n groot effect. Een stom woordje doet je huilen van schrik. Een woordje van 6 letters groot. Voor de één een scheldwoord, voor de ander de dood...…

Ik ben wie ik ben maar weinigen weten mij te doorgronden. Denk maar rare dingen over mij, want of je het nu echt denkt of niet, ik denk toch altijd dat jij het denkt. Zeggen wat ik denk, daar heb ik geen aanleg voor. Zeggen wat anderen denken, daar ben ik dan weer een talent in. Hoewel ik zoveel in mijn mars heb, en toch zelf kan denken…

Negeren, negeren, negeren... tot haar hersens exploderen! Kan een man een vrouw erger kwetsen, dan haar ziel te bezeren en haar daarna stráál te negeren? Vertel het mij maar ...…

Iedere dag moet zij zichzelf bijeenrapen. Moed verzamelen en zichzelf toespreken dat dít het gevolg is van haar keuzes. Accepteren hoe ánderen het ervaren; als een moeder haar pubers "achterlaat", op de plaats die hun thuis is en zichzelf losweekt uit hun dagelijks leven... Mensen zouden eens voorzichtig moeten kunnen kijken…

De huid drukt door de naald als een afgespleten plint die toch weer tegen de muur vol gaten aan wordt getyft, losgeslagen met momenten en streken van kwasten en granaten. Het vallen is als een ballingschap, als een tegen bezetenheid verbrand lijk en als de druk die stijgt tot voldoening en verwerping op het vlot van de afgunst. De ziekte…

Met gesloten ogen lig ik in je armen, al genietend voel ik je mijn hart verwarmen. Stiekem droom ik daarna nog vaak van dit moment, sinds de nacht dat ik ons gevoel heb gekend. Ineengestrengeld tellen wij de uren, hopend dat dit eeuwig moge duren. Deze aanraking doet ieder besef van tijd verdwijnen, en doet alle onzekerheid met de minuut verkleinen…