Alle inzendingen over in hoeverre

in hoeverre kunnen we elkaar in wezen lezen in hoeverre kunnen we elkaar nou echt verstaan in hoeverre de gedachten die er achter onze ogen veelal ongezien rondgaan ik versta jouw taal meestal niet toch zie je en troost je mij in mijn verdriet de vraag is wat zou je mij het liefst willen zeggen?…

in hoeverre ben ik nou echt nog van mezelf…

Je leeft in het heden, Maar, in hoeverre eigenlijk, Want wie je was en werd, De mens die je bent geworden, Is tot zwijgen gebracht Door je verleden, zeker Niet door je dromen, Jouw waarheid verstomt In het zicht van alles Dat je ongewild is overkomen…

Ik weet niet in Hoeverre ik nog Leven wil nu het Water zich terugtrekt En mijn hersens op Het droge achterlaat En het eeuwig Eb lijkt te blijven, De kuststrook breder Lijkt dan ooit, En mijn brein Verdort zonder Uitzicht op beter…

In hoeverre je echt bij me bent wanneer je leeft in mijn gedachten durf ik niet uit te leggen door middel van de geschriften het oude schrift staat vol met citaten die ik ooit schreef voor mijn hart een verlangen naar authentieke devotie en ware bezinning voor mijn lusten het grijze schrift heeft veel hiaten die ik verzwolg met mijn smart…

In hoeverre het retoriek is hetgeen je dikwijls beweerde zo dichter bij de afgrond kan ik je niet vertellen onder deze projectie van de zon lijken alle metaforen te smelten in een landschap zonder horizon zijn mijn woorden nutteloos is iedere discussie decadent zo lang er zoveel kinderen sterven.…

De frons Zit in ieder kind Blijft bij je Bij iedere omkering van de wind de wind waait elke dag Zacht of hard En in hoeverre je draaien mag Mag mee laveren In de golven De frons Is er bij de bochten De diepere krochten Bij de verwondering over het ontdekte Het ik, het ons De verhoudingen De spiegelingen In het ik en het ons Dat is de…

Ik zie je ogen die me zeggen hoeveel spijt je ervan hebt ik zie je handen die gebaren dat je zelf nu bent genept betrapt en schuldig bevonden door je eigen rechter ik zie je ogen en weet niet meer in hoeverre ik boos op je moet zijn je spijt is overduidelijk je kleur bevestigt dat nog eens schaamrood kleurt je wangen en nog zegt een stemmetje…

Vraag me af, in hoeverre ben ik al dood?…

verleden mij wegdrijft uit het heden neen, het zet wat komt in een duidend perspectief ben me er steeds meer van bewust dat ik vertoef op de weg van het begin naar een onbekende tijd, in oneindige rust, is mijn idee, onderweg terend op lief en gerief, vermengd met mijn eigen schaduw een weg van inzicht naar de "zin" maar weet niet in hoeverre…

In hoeverre ik kan toveren weet ik niet - Doornroosje weet het.…

In de vensters van de wereld komt deze tastbaar dichterbij, de afstanden huiveringwekkend klein, we verdrinken in de alibi’s van afzijdigheid en inderdaad het maakt het geweten waterdicht, maar toch betrapt op heterdaad, in hoeverre zijn we vrij?.…

Al het contact dat hij heeft met zowel zijn omgeving als zijn eigen herinneringen heeft slechts die ene betekenis: in hoeverre heeft het waarheidswaarde?…

In hoeverre zal de wil geschiedde, Achterlatend het geweten, met onmog’lijkheid bezwaard?…

Ik vraag me dan ook af in hoeverre Russische hackers invloed hebben op deze dichtsite. En gezien de spannende bioscoopfilm 'Red Sparrow' ben ik nog meer van slag. Zijn de Russische vrouwen inderdaad bezig om ons toch vrij naïeve Hollandse mannen met hun sexy lichamen in te pakken?…

mijn beperking en weet niet of ik er in slaag of ik daarmee het inzicht vergroot dan wel het verleden wegdraag het laatste lijkt me nagenoeg zeker toch komt mij een vage leegte tegemoet, iets waarmee ik nog iets moet doen; ofwel het oude omzetten naar iets nieuws "transformeren" wordt een werkwoord voor steeds meer senioren; in hoeverre…

In hoeverre je echt dood bent nu je blijft leven in mijn gedachten durf ik niet met stelligheid te zeggen ik ben in de war over een hulpverlener die zijn zakken vult met nietsdoen omdat je bent verdwenen in mijn angst in de bizarre leegte van het niets zit ik je achterna met mijn demonen is er geen verklaring mogelijk om je een dienst…

Zo-even ontwaakte ik zo zacht, ik dacht dat ik kon zweven, waar eindigt de dag en begint de nacht in hoeverre reikt de macht tot leven?…

in hoeverre kan men een eigen weg verkiezen en die vertalen in unieke kleuren van het bestaan die in geest en lijf zweven van wens naar grens en als gedreven door de ziel het zoekend pad begaan…

In hoeverre je echt bij me bent wanneer je leeft in mijn gedachten durf ik niet uit te leggen door middel van de geschriften oude mensen die me brieven schrijven over dauw van de zee en breekbare liefde die een ieder bij zich draagt, zo schrijven ze terwijl ik eenzaam verder lees over toekomstige natuurverschijnselen rampen die elkaar…

nu en nooit zal kunnen je kunt er hooguit iets van vinden een klok kun je steeds opnieuw opwinden maar de tijd die geweest is blijft verstreken terugdraaien lukt niet fouten zijn en worden nog steeds volop gemaakt het verleden valt niet echt te compenseren de pijn gedragen gevoelens geraakt het bijt na tot heden ten dage in hoeverre…

In hoeverre het geluk ons bepaalt is niet eens een vraag: totaal. Wij zijn niets dan ons geluk, en het geluk is waar wij zijn. Slechts tijdens het afnemen van de glasplaat slaan we soms de ogen neer. De vochtige doek hangt slap in onze handen.…

wat het heden ons steeds zal leren, overhandig je een ongeldig plaatsbewijs begeeft je ziel en lichaam zich op glad ijs onderzoek je opmaat, geef het een naam dan blijft het niet alleen bij mooie woorden maar gedreven door de mysterie van het kloppend hart, wordt de euforie niet anders dan bij de afgrond van de diepste smart en in hoeverre…

Vader (in het bos, 1990) Zoon (in de stad, 2000) Hakken die boom stel geen vragen maar werk of er geen toekomst is hak de verwarring uit het bos en de kronkels uit je geest weg met die angst stap op haar af of besluit hier te blijven als je wil weten in hoeverre een glimlach echt is loop dan als de wind suizend en gierend tot de struiken…

Ik vernam dat mijn vader achting verkreeg in hoeverre zijn preken aansloegen, een burn-outsyndroom ter beloning. Ik doe niet anders. Ook ik dien het woord. Misschien dat poëzie verhevener is, maar beweren durf ik niets, want mijn schrijven is eenzamer en het is nog maar de vraag of mijn gemeente luistert.…

in het heden waarin ik leef herhaalt zich aldoor mijn verleden de smalle dreef van gedragen hoop slingert tussen mens en dier tussen het aardse en hemellicht, het is de levensloop het gaat zoals het gaat in hoeverre kies jij of ik ervoor wil je het zien aankomen; we leven toch aldoor in dromen of in het roepen dat ik alsmaar hoor ik…

en er zijn ook weer regels voor als je dat niet doet regels hoe te moeten leven verwoord in tegeltjeswijsheden maar ik ben een mens met fantasie en tussen de regels door omarm ik de vrijheden die ik zie regels waar we ons aan houden maar die velen van ons benauwden de vraag blijft altijd bestaan of ze soms niet te ver gaan en in hoeverre…

het zocht, maar ik ben het ook die nu een aftastende vrijheid versier In al die tijd ben ik sneller vergrijst is ook de harige bescherming verder uitgedund ik durf te wedden dat mijn verdubbeld tuig tevens naar overdadige kilo’s verwijst Het licht bewaren doorheen berg en dal etmalen lang, daar spoelt nu een wegdrijvend vocht, in hoeverre…

In hoeverre bedrieg ik mijzelf met naïeve inbeelding? Is er wel een hiernamaals of leef ik slechts eenmalig? En als ik eenmalig leef, is dat dan niet genoeg? Moet ik daar dan niet enorm blij mee zijn? Hopgerelateerd.…

elke voetprint is een afdruk, hoe we zijn gestemd, vervreemding als bewijs, een onderhuids gevoel, bereikbaarheid als hoofddoel, die weg te ervaren als levensdoel, het afhaken zonder in de vergetelheid te vallen, wordt gezien als onwetendheid, het raakt de essentie waarin we zijn verstrikt, raken achterop zonder te beseffen in hoeverre…