Alle inzendingen over intermezzo Licht

etherisch geestenrijk van wajangschimmenduisternis een intermezzo licht en schaduw in verhulde dromendaad niet meer dan ademen in wezenloze schimmenschijn zalig zonder zondigheid van jeugd en onbezonnenheid sluimerende nagedachten diep in nachtverzonkenheid…

We zijn op missie: vanuit het Licht komen wij, naar het Licht gaan wij...…

Intermezzo Hij, het lied van mijn leven Ritardando…

"intermezzo" (het tussenspel - voor zij die niet leven maar dromen) PROLOOG (en oordeel niet in herkenning, maar in onbegrip probeer niet te begrijpen in te leven, of het leven in mijn gedicht te plaatsen... het is geluidsstil, staakt in kennis en spreekt in chaos) -------------------------------------------------------- loop gevloerd…

Langs de Langeloërlaan bij de Mees & Hopebank zag ik Noes met Japik struinen vilten hoed met druivenrank Deed niks onder voor Piet Paaltjens c.q. François Haverschmidt maar z'n kruin oogt al wat kaaltjens en z'n brein is een vergiet Liep stomdronken laatst te zwalken 's nachts op een onchristelijk uur moest zo nodig op een muur heel…

Buiten op de bemoste tafel. Een oude krant van een warme dag. De wind leest haar bladen. Binnen schuilt een kat achter de kachel. Ze kijkt even op als een troep ganzen voorbij trekt. Vage schaduwen vermengen zich snel met de nacht. Verkleumde kaarsen warmen zich langzaam op. De vlammen dansen op de tonen van de jazz. 'The falling…

Alleen al om de zachtheid van je huid ben ik op dit intermezzo uit als jij zo fijn van zinnen het daglicht buitensluit en met je perzikhuid het tijdperk van een nieuwe tederheid inluidt…

het harde deel van zijn geest zag lang geleden het licht een tragisch intermezzo slechts het werd een fossiel in gesteente geconserveerd muurvast weet het geen raad met bewegen kan het niet over zichzelf struikelen komt het niet voorbij de grenspalen van het ongelijk in de jaszak van de dode vindt iemand een recept voor…

Stem te zijn en anders niet, maar zo meeslepend te zingen, dat elk hart het wonder ziet achter mensen, achter dingen; te schikken en anders niet woorden in zulk een verband dat het onontkoombaar lied -wapen in een man's hand- hen ruggelings overmant, neervelt en boeit in zijn band... stem te zijn en anders niet.…

de mildheid van de regen is nog even weggebleven de pruim schudt zijn takken en kijkt meewarig de heg voorbij fluitekruid wuift wit terwijl riddersporen star onbewegelijk roestbruin met hun ijzige blik verdrogen boerenwormkruid gele teint bundelt zijn knopjes druk insekten werend verlangend naar de zon tegenover deze natuur huilen…

Tussen ernst en degelijkheid even een kleine pauze om alles weer in 't juiste perspectief te zien; om te weten hoe relatief alles is en dat juist het betrekkelijke het belangrijkste is: Niets gaat er boven het rood van de late zomerroos; de geur van de halmen na de regen; het fluwelen kleed van de vlinder; jouw glimlach naar mij.…

Men valt binnen, struikelend, ontdoet en ontknoopt zich, gooit het haar los, verlost zich van beknelde voeten. Gedachten stromen uit ontgrendelde kooien, vliegen doelloos in het rond. Zuurstof wordt bijgetankt. Zware lucht van zwijgende woorden benevelt ieder tot een roes verzonken. Anderen spelen nu het spel Dromen dringen zich…

na een lange tijd van stilte overwon ik de droefheid, schraapte ik vergeten woorden bijeen en ving, vaak vergeefs, afgedwaalde herinneringen had ik het verlangen onvindbaar opgeborgen ik ben het intermezzo tussen het niets en de dood…

ver van het grote loze stadsgedoe waar de lege zielen door de massa worden meegezogen waar de vele kroegen als oude kerken openstaan in de uitgestrektheid van de bossen waar meer koeien dan mensen zijn en de honden nog los kunnen lopen daar telt het wandelen de kilometers niet alleen de stand van de zon is belangrijk 's avonds daalt de stilte…

en schaduw intermezzo wezenloze schimmenschijn zalig in de zondigheid en onbezonnenheid sluimerend de diep gedachte nachtverzonkenheid…

ik voelde klanken op de weg een stuk klavier speelde chaos van papier zonder schrift in dissonanten naderde apocalyps met af en toe een hemels intermezzo tussen treden die ik heb gemist wanklank bleek al lang refrein in dreunende verwarring het tekstuele werd gerapt in stroboscopisch licht op een magisch virtuele set stemmen…

Gewoon een minuutje of tien Te kort om weer aan je te wennen Dan zal ik weer gaan En leven we ons eigen leven Een kort intermezzo Samen zijn gewoon even….…

de stem van haar verlangen drukt zich uit in woorden door een bloei- tijd maar wel met voorzichtigheid ontwaakt er in haar een poëtisch intermezzo dit leidt tot mystieke dromerijen met blozende wangen wat werkelijk in haar leeft dit kristalliseert haar gevoelens in al de dingen die zij nog niet is tot geheimste weemoed door de taal…

wijl ingebeelde tonen zachtjes wegsterven bevrijdt hij zijn deemsterende ziel van een onwillige partner en herrijst uit de eigen asse hem bekoort niet langer de doodsdrum en oneindig snel ontvliedt hem de grauwe apathische eentonigheid met een enkele soepele zwaai wisselt hij als herboren van partner stroomt en bruist dan zijn bloed intermezzo…

de wind bladert vluchtig door het magazine en stopt prompt op pagina 118 wat ik hier lees tart elke beschrijving dus zwijg ik maar…

je hand is muzikaal vingers spelen klarinet met gesloten ogen denk je aan een warm bed speelt passie in vlagen laat tonen de diepste emoties vertragen in terughoudend spel je lacht in een kort intermezzo improviseert wat ontspanning want de lust gaat te snel in ieder voor zich komt het laatste akkoord de ontlading is in wijde…

ik wist hoe tonen mijn melodie voor jou droomden harmonieus met een aangehouden zachte echo als verrassend intermezzo waarbij akkoorden afsluiten en weer openen aan de bron in het kabbelend ritme van de beek want zij volgen water naar de zee ook dromen moeten daarop letten anders stap je zo in een lift die er even nog niet…

Een vrolijke god, genaamd Bacchus Orakelde in amfibrachus: "De mens loopt te mokken En noemt dat betrokken Mijn raad: drink in godsnaam, en lach eens"…

In een intermezzo van de korte vreugde dooft kort erna de werkelijkheid het vuur ons eens zo lief.…

illegaal in het Poolse land - zijn verstand afwezig toen hij afreisde naar dat vreemde land zonder paspoort, niet elke identiteitskaart kan zomaar afgestempeld worden - zoekt hij de nacht op een auto vol autochtonen voert hem onwetend en welvoeglijk welwillend naar de open meren van een stad - waar bedelaars enkel nemen en altijd vergeten…

In spinrag schittert zomer na flarden mist kondigen herfsttij aan aarzelend want de zon herovert het land en de mensen late geraniums koesteren zich in haar licht en de kat knijpt genietend de ogen dicht een laatste glas op een terras stemmen vallen stil terwijl dorre bladeren een bed bereiden voor wat komt heimwee…

Daar weer bovenop de trage voetstappen die steeds luider klinken, een toilet dat alles schoonspoelt, met een reuzevaart, bij wijze van een geurig intermezzo.…

Wat rijmt er nou in godsnaam op Geert Wilders Nee, niet de naam van God of Nederweert Noch die van Venlo of Amelisweerd Ik denk dat ik het weet - de winterschilders! Yesilgöz ganz im Weiss, wat dacht je wat En Omtzigt in het geel van NSC En Plas in 't donkergroen van BBB Het vloekt, maar lang niet als het zwarte gat Nu Wilders…

In gans verduisterd woud droomde ik van sterren… en een maanlicht pad, naar lichte verten voerend, zag ik mijn geest. Heb ik niet altijd op uw komst vertrouwd? Mijn hart kent u, gij kent mijns harten schat, en samen gaan wij verder, onbevreesd.…

In Licht is Waarheid. In Waarheid is Wijsheid. In Wijsheid is Licht.…