Alle inzendingen over jong en broos

De weerspiegeling in mijn hart verdween in het niets. Verloren zijn de teugels, die zo strak waren aangespannen. Stenen werden opgebouwd tot een stevige burcht. De funderingen waren lucht en dreven als wolken weg. De wijzers van de tijd deze stonden met de seconde juist. Nu is er een wijzer weg onherstelbaar gebroken. Het prachtige…

dichtgeslagen sprakeloos onder de indruk jong en zo broos. leed en pijn van zich af geschreven slik, -stilte- mag ik, heel even.…

God plukte de roos rozerood als ze was wiegelde ze broos op haar jonge steel priegelde een heel subtiele vlindertong het stuifmeel uit haar ziel rozerood als ze was de moedertak brak - ontzet heeft God recht op een boeket…

zo breekbaar als je schoonheid was zo teer het ogenblik het is niet de tijd van rozen tracht ik in je ogen zonder woorden wat mededogen een beetje troost te strooien al was het maar een vleugje hoop.…

onder dadelpalmen aan een springfontein begroet ik opgetogen de klaarte van je ogen het naakt geluid van prille woorden klatert in het water ongestoord je glimlach klimt amandelogig in de nieuwe dag je adem huivert argeloos schep ik met ijle handen witblauw een broos geluk met weinig woorden water uit de bron gewoonweg door…

de stem krachtig het brein machtig doch de enkels broos geen grond meer om op te staan boos weer gaan drijfzand en brekebeen verstand gaat langzaam heen vergeten verdriet zingt zacht, om niet…

iemand trok een streep in het zand en maakte iedereen wijs dat het een grens was iemand oefende het woord liefde en zette deuren open iemand zonderde zich af onder dekens van zielenpijn iemand voer een vloot vol verlangen maar meerde nooit meer aan iemand was gevleugeld en had handen gevuld met licht iemand wist van de broosheid…

Flinterdun in foelie broos breekbaar Jij graag, ik gedwongen naar het altaar Geboeid zonder liefde ongemeend Jong maagdelijk van wijsheid gespeend Verblind rood gesluierd geheel compleet Het jawoord gegeven ik had geen weet Mijn nachtmerrie kwam al snel uit Ik was een jonge gelegenheidsbruid Willoos had ik mij te onderwerpen Mijn gesmoorde…

wat begon als vederlicht groeide uit tot zwaargewicht want door te flirten met passie veel gesjoemel te weinig actie een kamer huren was een optie voor het uitgesteld orgie aardbeien en champagne waren ooggetuige van deze campagne de trappen op naar niveau twee een oude kamer met wc een groot tapijt bedekt de vloer een raam met uitzicht…

Jong en sexy lippen zo rood als rozen doen menig mannen blozen. Haarlokken schitteren in het licht van de zon. De ogen flikkeren ondeugend en zo verleidelijk. Het leven heeft het gebeiteld in geluk en liefde. Het is nog zo broos breken zal het misschien nog.…

Jong en sectie. Lippen zo rood als rozen doen menig mannen blozen. Haarlokken schitteren in het licht van de zon. De ogen flikkeren ondeugend en zo verleidelijk. Het leven heeft het gebeiteld in geluk en liefde. Het is nog zo broos breken zal het misschien nog.…

Ik kijk naar de man die, ineengedoken, in zijn stoel zit, de ogen geloken; zo klein lijkt hij nu, met zijn grijze haar, in zijn pantoffels, en ook zo breekbaar. Lamplicht zet zijn hoofd in een kader, heel duidelijk zie ik nu mijn vader; groot verschil met het beeld dat naar boven kwam van de man die mij hoog in zijn armen nam. Van veilig…

Choreografie van angst, het falen, een trein net niet te kunnen halen, mand vol levensschalen, uitgegleden op de medeklinkers, uiteen – gespat in zinnenloze verhalen, steeds voor gelijke droom te betalen, een spoorboom die niet open gaat, vandalen op de hoeken van elke straat, talrijk zijn de klinkers met een eigen gelaat in de…

Broos erg broos glijdt het leven verder in stille bitterheid. Tastbaar...zo tastbaar, komt de alles vernietigende eenzaamheid... Dichter en dichter bij!…

Ietwat gebogen leunend naar voren heeft de mens, in wezen puur, indertijd vilein wat gezicht verloren. De naakte waarheid is koud.…

misschien ziet hij haar worstelend falen of neemt hij - op afstand - er nota van de daadkracht in zijn bloed is broos net zo broos misschien als haar onvermogen om te leven in een te koude winter…

we wisten het zeker: jij zou voor altijd duren tot die lege uitgestrekte dag en het onwezenlijk stil werd in onze straat het licht ebde weg je kindertijd was even smal als de doodskist waarin wij jouw broze lijfje zachtjes legden…

Wij zijn broos als glas breekbaar als glazen Het zal u niet verbazen dat woorden zinnen hard binnen komen onze dromen tot splinters gruzelementen Pak het glas op veeg scherven op 'n blik bijeen Niet meteen want in het glas zien we nog de weerspiegeling van tranen.…

hart en handen gemaakt van dunne huid met tijdelijkheid gevuld bang soms bedroefd soms beide tegelijk soms overrompeld soms door een mooi uur een broos moment van evenwicht met zachte voeten tasten naar mogelijk misschien en wellicht omhels haar de broze alledaagsheid het is alles wat je beleeft…

Broos.... Broos, breekbaar het ijs van een nacht Zoals je me toelacht de ochtend erna Ik hoor 'n 'maar' tussen je lippen het ergste rood door kussen verdwenen Zoals ijs in een ovaal onder winterzon.…

Iedereen weet het wel van het dagelijkse nieuws de plaatsen en tijden zijn soms verkeerd, ineens leven er mensen niet meer en wij vergeten dat weer, zo broos zijn onze gevoelens en gedachten ook waar wij niet onder willen lijden en gebukt gaan Liever houden we groot dat we veilig zijn, tweemaal daags zien we naast de schermen het…

Ik had graag met jou willen leven en dat de tijd stil bleef staan… op de hoogste berg, dicht bij de hemel en ’s nachts met de sterren schitteren gaan Ik had met jou, mijn liefde willen delen een liefde – die voor of na ons nooit geweten helaas te broos voor het hogere gebleken moest zij door donkere diepten vergaan……

Het gezicht rimpelloos Uitdagend en nooit boos Jong en sectie Lippen zo rood als rozen doen menig mannen blozen. Haarlokken schitteren in het licht van de zon. De ogen flikkeren ondeugend en zo verleidelijk. Het leven heeft het gebeiteld in geluk en liefde. Het is nog zo broos breken zal het misschien.…

het is broos flinterdun en voelbaar een gevoelige avond alleen tussen de levenloze stukken eikenhout en ook het venster biedt geen opening het is breekbaar jij noemt het eenzaamheid ik een afscheid van zonnige dagen tussen de jonge dennen grenenhout lange, blauwe golven jij en je meisjeshaar het is een ramp hier te stranden…

oud naar jong naar levende vergetelheid mijn moeder is niet meer dank zij haar mag ik rijk leven…

Mooi en jong, onbeschadigd en broos werden ze verweven in de kleuren van een penseel. Het ene al driehonderd jaar gestorven en vergeten. Alleen haar portret bleef leven Maar mijn meisje kan ik nog alles uit het diepste van mijn hart geven. Claire Vanfleteren…

zij zich voor dode ruiten in eenzaamheid uitzichtloos moeten bewegen; van oud naar jong naar levende vergetelheid mijn moeder is niet meer; een deel van haar is mijn leven…

Hoe plotseling is zij zo broos geworden zonder dat ik wist wat heb ik reeds gemist door in de sneltrein van de tijd aan haar voorbij te reizen hoe lang nog zal zij moeder blijven en naar mij uitzien langs de sporen hoe plotseling is zij zo broos geworden?…

absoluut gezien was ze niet volmaakt een wipneus, iets te volle lippen maar de levenslust die van haar spatte maakte hem weer jong, het hoofd dubieuze debiteuren, eens nog zeker direkteur crediteuren worden zou hij werd weer jong, pienter, lenig schreef liedjes en poëzie, zwom naakt in zee met de “r” in de maand, overtuigd van een toekomst…

Door een zuchtje wind Knakte de boterbloem Van ’t zondagskind Jong, veel te jong Maar zo verliefd Op mij en de bloem Aangedaan, gekliefd Ze was enkel in haar hoofd Waar wolken stapelden En schapen zwart werden Enigszins verdoofd Ik zag dit alles op afstand Ogen traanden, echo’s zongen Ik zocht naar bloemen in ’t land We spraken…