Alle inzendingen over kamer

het hele gezin voor de tv ik doe niet mee wil even niet met de media in zee niet dat ik saai ben of de quiz niet ken het is gewoon even niks an alsof men niks anders kan ik ga liever schrijven want gedichten blijven…

In deze kamer hangen nog steeds de vele uren van denken en herinneringen het weer naar boven halen. Hier werden mijn verhalen geschreven mijn gedachten en de emoties om dan te verwoorden in gedichten. Bijeen geraapte beelden uit mijn leven, van wat ik zag wat er om mij heen gebeurde. Een gedichtenbundel werd geboren.…

zwijgen mij toedekt De ijle wanden witte vlaktes zijn die ik om mij heen kan vouwen zodat de lijnen op de horizon mijn verdwijnpunt vormen Er mist een kamer hier een witte kamer waar ik mijzelf niet ken van naam een onbesproken kamer opdat ik mij veilig waan…

binnen slaapt het licht van glas alles naar binnen gericht onbegrepen als ruimte eenzaam is een planeet zonder maan zo behoren de meeste dagen aan niemand toe zoals het hoort een voorgekookt afscheid treedt binnen niemand vraagt naar namen aanwezigheid dringt zich op tot een antwoord ver van bomen valt een tafel, een stoel, een beetje…

Ik knapte - onlangs mijn kamer op Veegde het stof van de plinten Witte de vale muren grijs van vele winters Boende de oude planken vloer Deed alles in de was Tooide mijn bed met nieuw bloemig beddengoed dat ik zag in een brochure Hing een reproductie op van Gauguin, om het sfeer te geven - iets met kleuren iets met vrolijke dames…

Nu zijn wij met ons tweeën, mijn kamer en ik.…

in kamer Gesloten deur, gesloten raam Tijd zal mij vleugels geven…

liep richting het raam en vond er mijn grote gordijn van al de hinder Na veel passievol gescheurd te hebben keek ik verlegen de kamer door die na jaren weer licht te verduren kreeg Niets van wat ik dacht was daar het kraakte gevaarlijk het was leeg…

Bij leven was vader nooit zo lang achtereen in deze kamer geweest maar nu had hij niet meer de keus zelf richting te geven aan zijn gang wat rondwaarde was nog zijn geest waar zijn zoon mee brak: minutieus.…

Laten we de kamer voor wat ze is: het verlangen om te wonen. Laten we de gordijnen dicht alsof we nog niet weten hoe het zal aflopen. Jij slaapt en alles is wakker. Je lichaam is stil en herinnert. Je adem is een barst in de lucht. Een lege droom adert in je slaap. Ik ril van je verte en fluister.…

Uit een stille kamer In schaduwen gehuld Klinkt een zacht gekerm Ik ben bang Voor wat ik daar In mij op zal moeten nemen Uren zoekend Kom ik niet dichterbij Maar hoor je stem vervagen Mijn angst verstikt mij In deze kamer Van mijn geest…

Vrijheid gehuld in leegte zwaar hoofd in ronddolende gedachten die naar een huis smachten Haar huis geen thuis Waar leegte niet wordt verjaagd vult het verleden de kleine kamer glijdt ze achteruit in een toekomst Altijd haar heden…

Kleed ruikt naar Kamer, naar nepdood en geboren. ik ben niet Bapper zoals met grote ontsnapping. Buiten is raar. In Kamer was het Mam en ik. Ik redde Mam maar nu wil ze naar Hemel De Opa-man wilde mij niet dan hoefde Mam geen Mam zijn.…

De kamer is leeg het verleden is een kiezelsteen alle scherpe randen zijn nu afgesleten alle herinneringen vergeten de kamer klinkt hol van leegte vol woorden eens hier gezegd worden door de stilte weerlegd alles voorbij voorheen de kamer is alleen.…

Naast de jonge moeder is het kleine Kindje en het slaapt nu in de reine Sfeer van lichtlijk-amber moesselien, Waardoorheen gij nauwelijks kunt zien; Kindje ligt daar in een schoonheidsdal, Kindje ligt daar in een wit Heelal Van donzen dekentjes en kussens puur, Kindje ligt daar in het morgen-uur Zijns levens, als een nieuw ontdekte bloem; Uit…

wanneer ik eenzaam geworden of geen licht meer zie op de tast mijn schaduw in een andere kamer zoek waar stofraggen mijn huid beroeren je warm gebleven adem aan mijn droge lippen hecht is daar rumoer van motten het gerucht over vallend pleister zwijgen alle schilderingen als ik geen licht meer zie of eenzaam geworden in een andere kamer…

Mijn hart voor jou is o zo groot je kunt er in rond rennen In alle kamers mag jij komen zodat je me leert kennen Het is een mooie warme plek waar je me altijd vinden zal Waar je me ook zoeken gaat roep me en ik ben er al…

het is aanwezig maar niet tastbaar er gaat een glinstering door oogwit verrassend (ik was nog niet klaar) verdomd dat u helderziendheid bezit ik herinner me nu het metselwerk weer ongeborduurd als ons rauwe vlees in het raam gaan de wolken tekeer waar ik in dit verband al naar verwees niemand kan ons zeggen wat het is zodat wij verre uren…

Hartstocht die in de kamer schuilt.…

Verheijen, Teeven, Leegte, Van der Steur, Van Miltenburg en Huizing, Houwers, Zijlstra, ook Opstelten en Weekers: voor de bijl, ja ging dát stel gladakkers, Marks “fine fleur”. De VVD verwordt tot Volkspartij voor Volksverlakkende Duimzuigerij!…

In mijn hoofd zijn heel veel kamers Enkele deuren zijn op slot Die kamers blijven meestal dicht Ze komen niet aan bod De kamer met verdriet van vroeger Die gaat maar even open Er moet nog wat verdriet bij in En dan heel snel weer verder lopen De kamer met de vele angsten Daar kan bijna niets meer bij Soms ontsnapt er eentje Die is dan…

de fauteuil spant strak om haar frêle lijf hij draagt haar het liefst op een mooie dag over zijn rimpels doet ze geen beklag het raam bij de tuin is sinds kort zijn verblijf ze houdt van het panoramisch uitzicht het madeliefje die uit haar knop springt het voorjaar die haar liefdevol bezingt en inlijst in het opkomend ochtendlicht zijn strakke…

alsof ze ooit schitterden de dromen van een dronken dichter de eerste roos of een vroeg getij naar wat hij zag of hoorde in resten vrouw en kind weggevaagd langs vlakke zeeën maakt het nog wat uit dat niets meer naar hem toekomt zo dwaas zijn levend, zwervend lijf de winter wit met kamerwandgezichten wanneer hij in zijn dichte aders…

Ze willen niet meer bij je horen en zijn chirurgisch gecoupeerd je oude hart spreekt als herboren dat alles is geaccepteerd blijmoedig zitten met de stompjes die met ons uit wandelen gaan wij zijn de hulpeloze hompjes in jouw bedlegerig bestaan je bent verlicht in alle dagen dat het zo donker is geweest sterker dan benen kunnen dragen…

ik zie een schip voorbij mijn raam varen beelden van toen ik zes was drijven doorheen tijd en zeewind een verloren ziel helt over moeders en dochters en wie niet zien kan zij, op het dek, verliest; er liggen stenen, straks of later zal ik woorden vinden om vorm te geven aan het schreeuwen het is nooit van mij alleen: het…

een jonge vrouw streelt liefdevol haar bolle buik haar wacht er nieuw leven bedrukte gezichten komen naar binnen opgeluchte gezichten gaan naar buiten ikzelf zit weer in die grote koele witte kamer waar het licht snijdt in mijn ogen en waar de muren op me afkomen ikzelf wacht op soelaas op hoop…

Ach, was ik maar de baas Daar in de Tweede Kamer Ik gaf dan ieder zijn zin Wel veel aangenamer.…

Hoe zal ik onze kamer noemen? waar wind en getij algenstromen streelt en jij met halfgesloten ogen de zee verstilt tot kleine golvenbogen, en wij in stamelende tederheid letters prevelen, handen kijkend glijden en tijd onvergetelheid gaat beitelen. Hoe zal ik onze kamer noemen?…

Weer een discussie, moet er worden gelanceerd, want Koerden in de Kamer, tja dat was verkeerd. Maar die Kamer is toch publiek terrein? Waarom mochten die Koerden er dan niet zijn? Een punt te maken, een stelling te nemen? Wederom gaat men voorbij aan het feit, dat die Kamer van ONS is dat wou ik ff kwijt!…

het was alles toen jij sprak voor mij het deed mij geloven ik was de kamer, de stenen stoel de losse plank met aan het einde de uitgespreide benen ik was een slepende klank die je over mijn hoofd trok om de duisternis aan te kleden en vlak voor de deur werd ik een eiland, bovenop een zware bui waarheen jij ook ging het deed mij…