Alle inzendingen over kinderleven

Kind je bent Nog zo klein Je ziel leeg Gedachten verrot En je leven kapot Is dit de bedoeling Van een kinderleven?…

zit ik heel dicht tegen moeder aan vader zit een eindje verderop hij denkt aan andere dingen dicht bij moeder vader verder van mij vandaan zo was het bij ons thuis een kinderleven lang tussen twee vuren…

Hij was niet de gemakkelijkste. Kefte zijn vader uit en liep weg. Dan zat hij uren in een boom. Hij was een pientere gast, nieuwsgierig van aard, maar kreeg ook op school eerder kletsen dan punten. Hij stotterde en kon geen twee minuten stil zitten. Geen combinatie om mee op de eerste bank te geraken, toen. Ook geen om nog een job mee te vinden…

Strak in het legerpak Paraderend in het rond Achter de grote jongens aan Getekend voor het leven Heel trots zijn ze En dat wordt ze ook verteld Terwijl de bommen vallen Terwijl er weer een kinderleven mist In het toch wel kille afrika…

pak puntjes gras om het groen te strelen te voelen hoe het was met kleine vingers spelen die madeliefjes regen als ketting weg te geven wolken en wat zon kleine spatjes lenteregen dagen uit een hemels kinderleven…

Ondanks de kaalslag glimlacht zo'n kinderleven, dat dankbaar is met elke vooruitgang, die een ziekenhuis dag kan geven. ( Thema: 'Het zieke kind' - kinderkanker)…

Zo innig aan elkaar verknocht Toch stadig aan elkaar losgelaten, Zoals dat hoort in een kinderleven Dat ongemerkt uitgroeit tot volwassenheid - Veranderende klankkleur, Die de volgende fase aangeeft In een natuurlijk ontwikkelingsproces: Moeder die haar dochter Als gelijke aanspreekt nu, En die in haar ogen De volwassen vrouw herkent…

zette letters op papier de kroontjespen weerspande met geklier mijn linkerhand en ik werd bang schoof vlekken op het zelfbeschreven blad hoe ik ook bad de inkt wilde niet drogen mijn hand verpakt in rechts model zou ik wel scoren was eigenwijs verdomde het ben links geboren zo was een kinderleven uit balans want ik…

Zo'n Solex heeft een eitje die het kind vol vervult; kent in tweetakt en technisch kunnen de eenvoud die het kinderleven verguldt.…

Het gebrul, geroep maakt haar zo stil dit is echt geen kinderleven vernietigd werd haar vrije wil. Beestachtig is zijn schaduw, echt een gedrocht zijn zware botten raken haar ribben gekraak en stekende helse pijn kon ze nog maar kleiner, stiller zijn.…

elk bovenbeen een kind In liefde gekregen dat Mee smult van het nieuwe Disneyverhaal dat zo-even Met een hoorbare plof Op de deurmat was geland, En dat de kinderschaar Opgewekt de trap af had Laten rennen op weg naar Een nieuw verhaal, een nieuw Avontuur dat pap en mam zo grappig Kunnen voorlezen, en dat het weekend In dit kinderleven…

Een kinderleven is niet duur.…

Een koel verwijt aan 't vorm'loos lijfsverkleven, Een mene-tekel waar ik lang op staar, En toch geen drogbeeld, want een kinderleven Verstond die lijn en richtte zich er naar.…

Einde aan de voorzichtige passiviteit; de ziekenhuis stekkers en stoppers van een kinderhart dat men aan de monitor legt; dat door het falen van zijn essentiële functie een recht op een dynamisch kinderleven wordt ontzegd. Met Peter zal het weldra beter gaan; als er een hart klopt dat nieuw leven pompt in zijn kinderbestaan.…

Gelijk daarginds de landelijke dreven, De paden over heide en door het woud, Zo hebt ook gij verrijkt mijn kinderleven Met tal van vreugden, die ik nog behoud. Ge vloeit van verre bron naar verre zee, Bevrucht de landen en verwekt de steden, En langs uw oevers tieren mens en vee.…

Hun schelle schaterlach klimt over ’t duin ze bewonen vol trots hun zandkastelen hebben emmers schelpen te verdelen een uit zee zwaar bevochten strandfortuin Het jonge kinderleven is nog enkel zand slechts vaag begrensd door de waterkant Hun zilte water bestaat uit louter tranen in de witte aarde gaapt het donker gat geen oog en hart voor…

Wij wandelden, een rijke vreemde oom, niet eens een bloedverwant, ging tussen beiden ik-vroeg een wees-hoord'aan zijn hand beschroomd, hoe rijk zijn kind het kinderleven leidde. Zij keek, een sprookjeskind in zij en kant, in vol vertrouwen naar haar goede vader.…

Delfiaweg In Hoogkerk, aan de Voet van Vierverlaten, En kijk ik als een Aankomend oude man op De grens van mijn Pensioen terug op Mijn jeugd, mijn Kinderleven van toen…

En vader neuriet zachtjes toonladders, liedjes met jullie drietal over 't kinderleven, niet samen opvoeden is een wrang gegeven. Die grijze gevlekte lever is zo ongewenst niet te verjagen net als de bange kronkelslang. Nu resten alleen deze dagen, dit, liefdevol het jaar rekken, tot ooit de tijd je gaat bedekken.…

een opbloeiend kinderleven moest onrechtvaardig en wreed eindigen met krachtige gebeden werd je begeleid naar het Leven hierna dat altijd voort duurt sterk geloof mateloze genade men bad zelfs voor jouw moordenaar ondanks je korte leven op deze aarde brengen bewaarde papieren en een hartroerend boek woorden die blijven spreken…

Hoe vaak moeten er nog bloemen worden gelegd, knuffeldieren worden weg gegeven omdat er weer bruut een einde kwam aan een kinderleven? Mijn vaderhart huilt, hoe vaak nog...? Ik zal 't antwoord niet kunnen geven maar mijn vaderhart smeekt .... nooit, nooit meer in niemands leven.…

immers al zeventig of zo, Dus vonden ze het nice om mij Ouwe te noemen En misschien was mijn vader wel mijn vader niet, Schreeuwden ze, maar was ik zo maar een kind van Een van mijn zussen die immers mijn moeder konden zijn; Schelden, schreeuwen, uitjouwen Raken niet je vel maar wel je ziel Als je vijf bent, Een scheve start in een kinderleven…

Vandaag voel ik me rijk ik heb zoveel te geven een simpel gebaar verrijkt een kinderleven. We lachen heel wat af als we samen spelen Het geeft een goed gevoel onze vriendschap te delen. Maar kind jij bent zo rijk een auto met chauffeur en alles wat je maar wenst staat 's morgens voor je deur.…

Een man tot op het bot verknipt, die nergens rust meer vindt loopt achter zijn verlangens aan, vergrijpt zich aan een kind dan in paniek haar lichaam dumpt, verminkt als een hoop schroot een kinderleven maar zo kort, nog niet vol groeit, nog niet verknoeit daar ligt zij nu haar kleren op een hoop… dood maar niet .….gewoon.…

Achterin de onzichtbare tuin, een omgeving waarin kinderen te grote zevenmijlslaarzen mogen aantrekken om volwassen mensen te worden, nemen dagen afscheid van jou, mijn geliefkoosde vlinder… Deze struiken dragen óf rode óf witte rozen, schilderen dapper geconfronteerd, wisselvallig als regenvlagen, met de werkelijkheid, je jeugdig kinderleven…