Alle inzendingen over knoesten

Wij kreunen tegen hekken om het wrakhouten bestaan op de vermolmde plekken is het leven ons ontgaan wij schurken onze lijven tegen geschaafde knoesten in sex de tijd verdrijven voor het voorgoed verroesten wil ons gekerfd bewaren in de ringen van een boom opdat wij nooit verjaren als gelittekend icoon.…

Mijn oude huiseik knoest belerend, verplicht me tot eerlijk mediteren over de liefde, hoop en leven. Hij knobbelt als mijn levenslied, klanken als geslagen gedachten. Een snoer van emoties, met refrein, een melodie van eenzaamheid.…

Waarom die knoesten op je rug? Waarom zo scheef en zo gedrongen? Waarom je kruin tot knot gewrongen? Waarom gespleten en gekloofd? Waarom die tenen op je hoofd? Waarom die barsten in je huid? Zit er meer in je dan je uit?…

hoe bekaaid staan ze daar ontmereld en ontkraaid ontroofd van hun bladerhoofd met hun vingerknoken afgebroken reikend naar boven hoe staan ze daar te hoesten in de hoven - de woeste knoesten van bomen - te dromen hoe staan ze daar lijk diepgevallen engelen te jengelen en te hengelen naar levensstromen de rouwende bomen.…

de werkelijkheid druipt langs kale stammen soms lijkt het of ze terugvalt op de knoesten van de tijd ik wil er aan voorbij zien om hoog boven de kruinen het pluralisme te zien hangen in een vale grijze lucht pas dan zal ik erkennen dat ik alleen ben zoals wij allemaal…

wist je droom de kersenboom met rood en witte bloesem de knoesten in de stam waar jarenlang jouw kleine vingers steeds vertoefden in eerst verbazen dan vertedering omdat hij jouw gevoel ontving ja de verboden vrucht het plukverbod was tijdelijk maar de eerste kers bleef goddelijk…

ze staan er de donkere bomen sinister schemerend hemelschreiend het loof de naalden prikkend naar de ondergaande zon maar daar waar geen sterveling komt, scheurt de bast van berk en plataan loot en ent hebben geen weet van knokige knoesten waar de wind uitgedroogd takken kraakt daar wil niemand gaan…

Als een oude boom zo wil ik worden Vol met knoesten, littekens van afgebroken takken Een schuilplaats biedend, aan rondtrekkende vogels Een veilig nest, voor hen die rust nodig hebben om te broeden Ik laat de stormen over mij heen komen, maar groei door Met mijn stevige wortels, voed ik mij met alles wat moeder aarde in zich…

schimmig knoest zijn stam en detoneert de tijd standvastigheid beklijft eonenlang zijn strakke lijf met voeten in het zuurstofloze water werd hij geen prater hij overleeft waar dood in gassen borrelt uit vergane grond zal zegevieren als bliksem eindelijk het schizofrene aardt de gespletenheid die hij als god ten dode opgeschreven…

Als ik wandel in het bos tekenen herinneringen zich af in de schors van hoge bomen in de holte van een hele oude knoest klinkt de echo van een bekende stem hij kruist mijn pad ik weet dat jij het bent nog altijd dat kleine stukje verleden roep het een halt toe wil ontkomen aan stil weggestopt verdriet maar de echo luistert niet…

spaar mij jouw woorden als vlammen slechts leiden tot as en de knoesten spetteren in ogen van steen waarin ik ooit nog zachtheid las uit een teder hart van veen scherpe messen trekken door merg en been en als schilden slechts dienen het onweer te kaatsen dan raakt de pijn gevoelloos en verdampt om zich naar de doodsteek te haasten…

Je kunt ook met je knoesten en je splinters in de haard worden gegooid. Je bent wat vlugger weg, maar zoveel warmte gaf je nooit. Ik steek mijn handen naar je uit.…

laten we beginnen met een taal Chinees ditmaal lezen van rechts naar links: zee, branding, golven het schuim drijft bovenop hangt te drogen aan de megaribbels zand groeiringen, knoest in hout versteent in kiezelgruis ergens klapwieken engelen machtig is hun geruis muziek van cimbalen harpen en veldleeuweriken hoog in de lucht hakketakt…

ik zag de eik hij stond zo plompverloren eik te zijn onwrikbaar in z’n eigenheid onwetend van z’n levenslijn ik lag languit en dacht te zijn de schaduw van z’n kroongewelf geen toen en straks en geen daarginder, geen spatje van mezelf diep in mij zit een knoest een eeuwig oude stobbe een stukje oer dat tijdloos is dat nooit bewust…

het zand schreef je naam op een stormachtig strand zon en de wind wisselden kleuren we speelden als kind sprongen van duinen struinden langs dennen koelden ons voeten in spaarzame vennen voelden het noeste zagen de knoesten ruwweg geknot door zeewind en tijd ook jouw naam blijft trotseert eb en vloed de driftende wind tekent…

De plankenvloer kraakt het verleden gesmoord door stof verstopte kieren onder kaal getreden pluche kleden spijkers buigen; de koppen geroest niet willens hun houtgreep te vieren nagels woest geslagen in de knoest ruw wreken de splinters zich tegen de vuile zolen die hen open gekrast achterlaten na een regen van vegen Nee, de delen barsten…

bestond toen nog niet al generaties lang hadden zij de verre blik in het zien van gods oneindigheid tot hun wereldbeeld van rechtschapen zijn en onvoorwaardelijke trouw in korte tijd schiftte twijfels sijpelen langs fundamenten normen en waarden verdwijnen diep in de aarde nog kijken zij de lijnen rechter dan de heer maar ook knoesten…

ik heb hem jarenlang zien staan tot hij zijn laatste knieval heeft gedaan de knoest als overblijvend monument het leven heeft hem niet verwend in zijn bestaan maar hij stond steeds meer in de weg ik heb uiteindelijk zijn sterkste wortels blootgelegd met hakken zagen en breken hoopte ik zijn aanwezigheid te vergeten het is me niet…

mag ik aanschuiven vriend of warm jij je alleen aan het laaiende vuur heb de blokken geteld tot de aks bleef steken in de knoest van je leven in voortdurend klieven kwam de sleur met stapelen en spaanders zij heeft jouw noeste arbeid gestopt met onneembare weerbarstigheid weg met de botte bijl benader haar met liefde zodat splijten…

Verblindende liefde stroomt door haar bloed Geeft haar kersenkinderen een witrode gloed Door haar sap mengen dromen, geheimen, verhalen Er vaart een klein meisje in mee In haar kruin ruisen duizend talen En verlangen naar de zee Langs haar stam waait een eeuwenoude wijsheid Langs groen en knoesten en mos Door haar bladeren huilt het afscheid…

Fluisterstemmen in de nacht, woorden van een andere oever, van bomen die de knoesten pellen wachtend op het laatste veer, om de geroeste schakels van hun strijd in de kettingen te tellen, in het zicht van de nog te ontdekken bakens om in een ander licht naar hun bestemming te schrijden, in een uitgeslepen stroom, met een voorbepaalde…

De hoge balsempopulier, de sneeuwbal en laurier en alle bloesemkaarsjes, knoppen, die op knappen staan, gekapte takken, knoesten, hout, vieren met hun geuren boventonen. Een feest hier doorheen te fietsen in een voorjaarsregen, in een vlaag te worden afgeleid, voor de bedwelming graag bereid... Kan dit duren!…

Een zwierig zwart potlood tekent de oude lindeboom de takken weids vol knoesten nevel hangt boven het avondwoud anoniem in een mysterieus niemandsland waar nimfen mooie brieven schrijven een hand maakt een gebaar van vrede stille schittering van hemelsterren bij nacht een maan die glimlacht boven de stad die slaapt in een roes in…

windsnelheden die de nerven doen krullen het ronden in rechte einders een wittrekkend zonnen dat de passieflora doet blauwen en hier en daar bijt het getij gaten in de koppen van de schutting alsof zout hier ook af en toe langskomt in 't roest en een streep trekt in 't groen van hieruit midden het akkerland ruik ik het verband tussen de knoesten…

pluimage ze kwamen en gingen hingen hun buidels vol hoop en zegen onder zijn oksels groeven zich in onder zijn schors terwijl hij een zwanenzang componeerde hij spande zijn netten tot ver buiten de bebouwde kom van heinde en ver kwamen ze om de jaarringen in zijn bast te zien hij streek zijn bladerdek glad schudde de vlinders uit zijn knoesten…

weer zuigt leem als ik land schoon van knoesten en dood hout het is mijn loon voor het vernietigen van stukjes leven en hun ecodroom wilde het uitgestrekte land onder mijn strakke hand tot grotere bloei zien komen maar ging respectloos om met wat al eonenlang bestond in de vruchtbare grond probeerde gras groener te maken maar het…

Hij is lelijk maar ook mooi en oud maar ook jong, In een tijd waarin alles recht strak en afgemeten uitmuntend zo klopt, is deze knoest een zeldzaam juweel. 's-Lands kroonjuweel uit die goede oude tijd. Ik geef hem nog even, want ook voor deze fraaie knoest nadert een wals, de wals van verleden tijd. Onverbiddelijk plat.…

Noch handen noch ellebogen konden weten, wat z'n dromen waren en hoe het leven eruit zag in zijn knoesten houtogen. En hoe vaak hij ving op de onderkant van tongen en borden, het gezegde en ingeslikte woorden. Zijn kennis drong dieper dan pijn van hete pannen en hij wist het.…

jij mij introverte beelden uit het diepst van je hart waarvan de nageboorte nog ondeugend achter kleine handjes lacht samen kunnen wij tegen de ruige vertes schurken waar wind de overmacht heeft wij in de luwte god aanbidden in het delen met ontzag van zijn stukjes kracht nog trekken wij door het nieuwe polderland waar knoest…

Stammen ontbreken, niets dan ruwe knoesten, wortels bieden uitzicht. Leven is van loof ontdaan van bomen die er niet meer staan, ben ik de tel kwijt. Kussens ligt in de nacht, zoals de schapen doen, zij slapen, zoals velen. Wij komen van ver om iets te vernemen, we zijn nog op zicht.…