Alle inzendingen over kristallen

Schitterende kristallen als zeepbellen in zilveren sluiers doorzichtig zwevend mijn armen uitgestrekt zoek ik dromen wil ik omvatten jouw werkelijkheid in eeuwigheid.…

Stilte breekt in voetstappen door de lange gang ijzingwekkend de koude wind die om het vermoorde hart waait Kristallen kroonluchter in mijn ijspaleis geen glans door teveel aan schittering Licht aan het einde van de tunnel dooft uit nog steeds niet klaar voor een volgend leven…

De wind is neergestreken, ’t kristallen kunstwerk zou kunnen breken, voorzichtig laten de eerste zonnestralen, zich door de takken dwalen. En langs ‘t bevroren water , staan hazelaars stil, verlaten, hun broze takken fijn beijzeld, door witte rijp gegijzeld.…

ze gaan reeds groen ademhalen terwijl de winter doorgaat hen met kristallen te behangen als een spoor van licht zonder vlammen die spinragt in schemerende nachten om dromen te verhelderen waar lente met helle kleuren de natuur verwarmen…

Kristalbelletjes spatten parelzacht uiteen in duizend tinten…

sierlijk dansen de kristallen op vlaagjes wind voorbij mijn raam waar een enkeling helaas zijn einde vindt in een krampachtig smelten zie ik later de druppels glanzend naar beneden snellen op weg naar laag wit laat de bui zijn sporen na op weer een maagdelijke aard je hoort knispers knappen als kou langs kristallen…

De luxe zwarte mand, belegd met 30.000 zeldzame Swarovski-kristallen, heeft een waarde van 14.500 euro en werd vrijdag uit de etalage ontvreemd.…

Eikenbomen, de lichteters verkruimelen de winterdag dofheid distilleert de glans, schuwen blikken om te wassen gewogen modder en waterstof, tijd dompelt lange schaduwen in een trage schittering van de aarde, losgelaten uit de matrix van de zon, in helder prisma van gekozen kleuren, zaaigoed van feestende kristallen in het mos.…

miljoen zandkorrels aangespoelde kristallen juweel in de zon…

gevangen in ijs kristallen vormen bloemen op uitgebloeid gras…

Niks is kostbaarder Dan jouw eigen edelsteen Je kristallen traan…

Bezweet rol jij weg, een eeuwige sluimer groeit – kristallen op ons.…

De zilveren kristallen van de ontwaakte ziel, achterlatend op het raam van het leven zullen op een koude mistige dag, zichtbaar zijn voor heel even. Een blik van onverzonnen waarheid, Waar het vergruiste leven door heen schijnt De zilveren kristallen op raam in de ochtendgloren Mijn verloren adem welke aan de andere kant verdwijnt…

Eens was hij van ijs vele kristallen tooiden zijn gelaat diep in de koude wereld waar zij hem vond en keek in helblauwe ogen harten smolten tesaam in zielsverbond zij vroeg hem mee te gaan zo kwamen zij door de vele nevels in de wereld van de zon kristallen smolten toverden een ware prins een bijzondere liefde begon…

Mijn handen liggen op een kristallen bol de tinteling verwart mij, beeldvormend komen herinneringen in mij op trillend, sidderend, ik transpireer zuig krachten op, zie een andere weg mijn geest verzwelgt de kristallen brandend van verlangen, nu splijt de bol zich duizenden glinsteringen stralen mij aan ik beleef de fusie van de krachten…

kan ik naar waarde worden geschat overgoten door kristallen draai ik in mijn element zien mensen mij voor wie ik ben knikken vol bewondering naar mij, de ijskoningin…

Het is geen echt kristal maar kristallijn En wat ook op de Pizza zit, geen kaas Het wild is tam en uit een hok helaas Geplette schildluis heet in vla; 'Karmijn' Ik zou dit vers onmiddellijk vergeten Want het is Kerst vandaag, smakelijk eten!…

De wind doet mee met het ritme van de zee kalmpjes golvend brengt ze het water naar het zand van het strand De zon doet mee met het ritme van de wind en zee als kristallen nemen de golfjes haar schijnsel mee uit zee naar het zand van het strand De wind gaat over in onverschrokken woestheid de kristallen moeten ruimen voor uit elkaar…

slapend wakker worden in je droom vannacht die je vertelt zonder woorden over alles en toch niets opeens beseffend wat er is gebeurd sterren als kristallen in je hart het is toch uitgekomen...…

Je ogen zijn graniet en je mond als een kristallen bol van kwarts waarbij het scheidingspunt tussen donker en licht niet valt te bepalen…

In de golven, de jaren, beweegt het sluiteroog door de Titanic, ziet een kristallen luchter, gave luchter, een voetstap op de maan. --------------------------- uit: 'Laatst', 1989.…

aan de oevers van de tijd op de tempelklok .......is een vlinder gevlogen en ingeslapen sereen en stil luchtledig geen haat momenten zonder tranen worden kristallen stralen van geluk…

in de lijnen van tijd en macht waar kleur en karaat de waarde bepalen kwaliteit door een mooie setting wordt begeleid pas als het juweel gekloofd en geslepen is na een volle nacht rust kust het eerste licht kleur gepolijst met de ervaring van heden beziet zij de wereld uit haar eigen verleden herkent uit geboortelagen de kristallen…

Mijn afstand onttrokken aan het oog, wijst het niet waar ik was, maar loopt steil omlaag door het kristallen gruis, naar een dal waarin ik mij niet durf te wagen, waar ik het huis verliet, wat ruimte biedt, voor nooit gestelde vragen en verder verval.…

Veel kleine handen schrapen, in de rokjes Vers uit de lucht, sneeuw op een grote schaal. Dan gaan ze er mee naar binnen in de zaal…. De lerares kneedt al de starrevlokjes Met poeier uit verbrijzeld grijze brokjes Tot grote ballen, stapelt ze in de schaal Doet over 't gele doosje haal bij haal En houdt dan aan de sneeuw de ontstoken stokjes…

een vroeger leven laten emoties stralen die in overgangen zijn gaan dralen bloemen weten dat kristallen nooit worden vergeten omdat ook zij de taal van kleuren spreken…

We begraven onze zielen in een toevlucht naar zuiverder oorden We knipogen ons weerzien in kristallen ogen van innige woorden We stillen dorstige harten als het gekwinkeleer van de merel spreekt We verlaten onze schaduw waar het licht in duizenden kleuren breekt…

Als glas, als ijs dat breekt en waar een ster in springt, of zelfs als licht in ogen dat wijkt en door het doffe wit zich ziet vervangen, neem afscheid, kind en weet, dat ooit er volgen zijn zal, jou, als ’n hinde die sprongsgewijs je achterna komt huppelen, ’t parelgrijze veld over van ’t stille, en kristallen door de zon gekamd.…

och, wat een helse pijn ik dronk wat glazen rode wijn wist niet dat dit schade zou verrichten in mijn botten en gewrichten mijn knieën en mijn voeten zijn gezwollen en moeten boeten want door kristallen groot en klein gaan gewrichten zwellen, wat een pijn mijn dikke teen blinkt als een spiegel hij begroet mij met een giechel, sprak tot…

(voor Marys) Als een Wicca-hogepriesteres slaat ze heel secuur tegen de kristallen klankschalen rondom haar reine gestalte, gehuld in een Spiderwomanpak met web door de hoge klanken bedwelmd trippel ik als een gehypnotiseerde spin langs de zwarte draden van haar soepel vallende spinneweb op zoek naar de kern van haar verlichtingsgeluk…