Alle inzendingen over kwijnend

Mijn ogen dwalen rond Tussen ziek en gezond De cijfers lopen op De wereld is een ledenpop Och trieste onzekerheid Voor de komende tijd vol donkere majesteit Kom laat ons strijdbaar zijn van zinnen In ‘t loodzware duister covid 19 overwinnen Noch weerloos noch kwijnend in minnen Het hart onbezwaard door ‘t geestelijk zwaard Volgen…

ben je er al vraag je en die schrijnende me kwijnende pijn van niets en nergens zijn slaat als een zeis in mijn lijf ik knik en verstijf…

schrijnend kwijnend je kan gewoon niet meer smachtend wachtend waar is de tijd van weleer sluipend kruipend slaat de onmacht weer toe Je bent een vechter en gaat door al ben je nog zo moe…

Nevel En wat daaronder is Zo ijl, zo net niet Als kwijnend om een vreemd verdriet Straks misschien toch wat zon En fietsen bij windstil halfvijf En in het late avondlicht Stemmen en gelach Nog een keer Voordat het donker dan weer binnen mag.…

doorheen je tranen verdaagt ons verleden ontsluiert ons eden zich gaandeweg fouten vervagen kwijnend en stuipend ‘t treuren ontsluitend tot blije aanzeg laat ons gewagen ontlast van het juk naar teder geluk in liefde blindweg…

Je was me komen halen Hand in hand liep ik met je mee De wolf en het schaap Het zijn niet de herinneringen die pijn doen Maar een verloren liefde die steeds verder verdwijnt Kwijnend aan dit offerblok van medelijden Lijkt enkel Je eenzame lied angsten te beteugelen…

Ik ben verloren Al had ik alles gewonnen Ik ben verdoemd Bij de gratie Gods Ik ben verloren Achter in de Kerk Neergeschoten voor het altaar Bloedend op het kansel Kwijnend ontvang ik nog het Lichaam Christus Een druppel van het voor mij vergoten bloed Een brokstuk op m'n voorhoofd De kerk stort ineen…

Het hele gedoe van de kwijnende massa: "daar schreeuwt iemand!" Het is niet leuk dit leven van totaal onvermogen.…

Mijn klein kwijnend zijn, een hanzenpad gestippeld. Een bouwwerk van kruimelend zelfmedelij. Aan de zelfkant sta ik graag, Het houdt me op de been, Maar waar moet ik heen?…

de kale kamer de geblindeerde ramen de vergrendelde deur de kapotte ventilator de stroperige warmte de kwijnende kraan de scherven glas de gekrompen tijd de stilgevallen vlieg de hoge hoeden de wachtenden de roerloze lichamen wij lezen samuel schreef…

Nu, in het kwijnende licht van de zon, lijkt mijn worm in een bodempje bloed te drijven. In een stad ver van hier heft Chihuahua zijn bek naar de rijzende maan, ik huiver, want zijn etherisch gehuil klinkt als muziek uit mijn radio.…

De tijd is onschuldig, Altoos zich gelijkend, Vervliegt hij ook nu; 't Bedwelmend verlangen Der liefde, maakt uren Tot kwijnende dagen - De liefde is dus wreed.…

Haar lieflijke ogen zijn diep bruin kwijnend - zacht vol pracht, ik vraag me steeds meer af: hoe wordt zij groot gebracht? Ik zag slechts het begin van het ouderlijk gezin, een bloemknop van een vrucht een vogel op haar vlucht. Iets wat traag ontwikkeld wordt ook gestaag groeiend niet verdort.…

mijn hemel kust bewogen wolkjes wanneer ik droevig naar de regen staar mijn hemel verzacht de dwaze wind wanneer ik kwijnend in de stormen rondwaar mijn hemel verbergt donkere schimmen wanneer ik stervend door de schaduwen glijd mijn hemel weerkaatst het rustige blauw wanneer ik bleek langs de oevers verdwijn…

De klok drupt en het bloed tikt op de loden plaat dit kwijnende gezicht en de kromming van mijn voet. Het zal niet lang meer duren voordat ik in tweeën splijt.…

Dat met een knip van vingers alles zomaar voorbij is gegaan niets meer over is te doen en met de wind is meegereisd al wat eens was in alle richtingen uitwaaiend je kwijnende roep naar wie er niet meer zijn alleen hun namen nog sjokkend over de wegen die je eens met ze liep waar je voetstappen zo meervoudig klinken alsof stemloze onzichtbaren…

ik schijn maan op je goudblonde haar zij is in haar laatste kwartier pluk stralende sterren en twinkel het licht in je groen blauwe ogen jij ademt bloemen wijst mij hun kleuren in bedwelmende geuren in het kwijnend licht van de dalende zon kus ik teder je bloedrode mond jij bent mijn hemel en ik jouw heelal onze liefde gedijt…

De zee toont bij vergane wind nog hoge gelaten golven met bolle gladde ruggen vol stille schuimslierten waarin luchtbellen steeds verstoppertje spelen de traag slinkende welvingen tillen en duwen het schip voort geven de reizigers bemoediging en verlichting het loerende gevaar verdwijnt voert kwijnend een griezelspel op grappen zegevieren…

Laat me… wanneer kwijnende zonnestralen zich drenken in het bloed van de vergane dag de zee het wellen van haar golven langzaam laat vervagen in ‘n verstarde lach en als de wind haar wisp’ren niet meer door de blad’ren zingen kan omdat de nacht zijn deken heeft gespreid waardoor de wereld in ’t duister glijdt… leg ik mijn…

Laat me… wanneer kwijnende zonnestralen zich drenken in het bloed van de vergane dag de zee het wellen van haar golven langzaam laat vervagen in een verstarde lach als de wind haar wisp’ren niet meer door de blad’ren zingen kan omdat de nacht z’n deken heeft gespreid waardoor de wereld in ’t duister glijdt… leg ik mijn hoofd ter…

Jij hoort niet in een hokje kwijnend van verdriet, over alle leed en zorgen, want dat verdien je niet. Wordt het zomer dan weer warmer dan zing je het hoogste lied, bij het opkomen van de zon, maar ook wel als het giet.…

Nog even in dit kwijnend heden, dan is er weer een nieuw verleden.…

Na lange droogte kwam een zachte en milde regen Op 't kwijnend aardrijk neergezegen. Dit zagen Jaap en Piet met vergenoeging aan.…

Alles, ik zeg het nog 's alles wat men zegt is afval, zinkend nog, verdwijnend in het kielzog van een kwijnend leven: en steeds opnieuw verlengd gegeven, nooit genoeg verstopt en makk'lijk weer te vinden; nimmer weg te snijden, ook niet af te binden.…

hij is er steeds bij kwijnend licht naast dichte schotten weggedoken stil met ingeslagen wapenfeiten in echo’s van verleden stemmen hij neuriet alle kogels weg bedaart de stormen in zijn kop met bijeengeraapt vertrouwen ‘je moet het zó zien’, zegt hij beklemt op zachte toon de wereld niemand draait er nog omheen zwijgt als tabak…

en het meisje, zij huilt door verdriet overmand geen troost kan helpen verstoot reddende hand haar open jeugdige geest opgesloten in trieste smart keert zich binnenwaarts kwijnend in gebroken hart deerniswekkend in tranen wil zij geen liefde meer kennen zal haar troosteloze ziel ooit aan eenzaamheid wennen?…

Het is wanneer ik achterom kijk en een kind zie staan wiens uitgestrekte hand naast licht grijpt dat zich kwijnend aan de voeten hecht voor het als schaduw groeit ver boven frêle schouders lippen beven zie bij het proeven van de wind die zwijgend ijs legt rond een tere mond of het stille neerhurken in duister zonder…

golven die hem schuimbekkend vervoeren naar gapende muilen die verbolgen hun helse zwavelnev’len boeren uit een vloed van tijd gedolven wiens stromen wurgend snoeren om van het ebben lucht te kolven tot eeuwig gittering gaat floeren doelbewust wendt hij de steven koerst naar de kille bondgenoot willig volle vracht te geven als het kwijnend…

Wereld van mossen Groeiend op kwijnende houtige kolossen Bloeiwijze zacht groen en fijn gebouwd De bodem heeft het allemaal toevertrouwd In een wereld van zon en schaduw Als sponzen vol vocht Landschapsschakeringen van open en besloten Op een plek waar natuur haar rust zocht Bedruppelde groene tapijten Hout, jaar in jaar uit, aan het slijten…

ik zag de laatste vogels vliegen in een schemering die bleef nog was er zacht gefluister maar de wind was leeg ze vlogen witte vegen tegen kwijnend hemelsblauw raakten roze kleuren voor ze doken in de nachtelijke kou het schreeuwen is gestorven met hun echo's in het niet mij rest nog slechts de stilte in een mateloos…