Alle inzendingen over laatste wals

Voorbij hier en nu heeft waarheid tijd onderzoek en vertraging nodig Zij ontsteekt de lichten haar lichaam is hier haar stem blijft achter De verbeeldingskracht krijgt vleugels zij zingt met hart en ziel In vertraagde tijd danst zij de laatste wals het hier en nu voorbij…

wals met mij…

In mijn armen dansen de dagen ritmisch op gespeelde klanken, waar uren steeds sneller willen, schuifelen voeten naar de avond sierlijk bewegen zij en beroeren de snaren, licht geraakt draaien ze kleine pasjes, volgen slepend de tonen en zweven richting duister, waar zij verdwijnen voor een laatste wals, duizelig valt de nacht als een…

nooit te jong of te oud om te dansen ben je van kabouter plop tot aan de laatste wals het leven is een dans een samba of een rumba een jive of foxtrot een tango of een lambada dansen is leven vieren de choreografie individueel of met partner is ballet of breakdance vol stijl of volks juist acrobatisch of rock ‘n roll dans dus…

Hier sluit ik dit hoofdstuk af een deel van mijn leven heb ik eraan gewijd dat wordt nu verleden tijd het is als de laatste dans op het feest nog één wals dan is het genoeg geweest.…

Een Sidderaal te Oldenzaal Zat aan het Laatste Avondmaal En schreef toen over deze Cène*) Aan zijn zuster Madeleine Die woont in Wamel aan de Waal ------------------------------------------------------------ Het Laatste Avondmaal wordt in het Frans "La Cène" genoemd.…

heden en verleden ken ik alleen maar mijn eigen unieke wereld van alledag waar elke gebeurtenis zich maar éénmaal voltrekt ondertussen schrijf ik bij gratie van onvolmaaktheid muziek op de blanke muren mijn ideeénwereld is mooier dan de werkelijkheid en denken maakt ongelukkig kom liefste dans met mij de witte wereld in en wals…

rijendik stond doodstil op de wal te kijken de adem ingehouden toen hij opdook voor de laatste keer geen luchtbel meer om te ontsnappen de golven kringen weer gebogen is hun gaan het dood door schuld te lezen in de ogen…

vervaarlijk met je tanden bloot lip gekruld door woest gegrom bijtensklaar en harenrecht die aanloop netjes uitgemeten mist de sprong haar degelijkheid kant nog wal de ijle lucht loop je schop na schop jankend weg die laatste net onder je kont…

van ver uit de stad beweegt een driekwartsmaat over de huizen door het open raam de kamer in, voorbij de stoel langs de tafel, zo in mijn bed alwaar ik luister naar de wals de wals geeft een glimlach en wat weemoed een herinnering en wat tranen op het gezicht van een ouwe dwaas…

Mijn handen om haar ranke hals haar heupen licht rakend lach ik, flirt ik, dans mijn wals volle lippen, zaligmakend een spoor, waar ik haar kuste haar lieve buik, oh, warme dijen mag mijn hand er laten rusten waar lijven zich nader vlijen ritme, de zwoelte, doet tijd vervagen genot is hoorbaar, zo is haar zucht adem aan adem, samen vertragen…

We zijn vandaag druk aan ’t speculeren Of Joran nu de waarheid heeft verteld En anders kan met recht worden gesteld Dat deze jongen heel goed kan acteren Al kennen we de waarheid niet precies De wereld kent wel Peter R. de Vries…

Denk niet dat ik maal Of in zijtakken verdwaal. Trots blijf ik royaal.…

de wals van wat als het morgen zwart wordt vogels voorgoed verdwijnen van wat als alles wankelt niets de goede kant opvalt van wat als de angst als een mes tussen de ribben steekt van wat als alles wat leeft sterven zal er niemand is om de doden te dragen de wals van wat als we morgen met lege handen staan omdat we niets hebben…

- Zo hangt al honderd, honderd jaar Dat Waalse wijf om uw nek? 't Weegt zwaar. - Hoe zijt gij aan die bruid geraakt? Zij had mij gek en blind gemaakt. - Bracht zij iets mede? Ja, een schat!.... Een scheef gezicht en een snijdend blad. - Wat spraakt gij samen, Waals of Diets*? Het wijf zei alles en ik niets.…

losgekomen van de wal word ik zoveel zachter geen kind zo aanwezig als het kind dat er niet meer is betoverd door het licht het diepe blauw altijd het geluid van water en wind losgekomen van de wal alles glanst als ik loslaat geen landschap eerder een visioen als ik loskom van de wal…

van de laatste toon daar waar de wereld ophoudt te bestaan in de laatste maat waar in ruimte en tijd een en een drie slaat elk - een - samen hier en daar eindeloos eeuwig…

Het opkomend tij is meeslepend, verder weg van de woelige baren vond de aan wal geraakte zeeman zijn ‘rust’ zonder schip en albatros dobberen geeft geen enkele zekerheid bij een anker dat lijdzaam meebeweegt het verlangen naar de wijde zee bracht tevens zijn laatste tijding mee het opkomend tij keerde en viel stil dichtbij de grenzen van…

Stroomaf varend op de Waal, vergleed de dag in wonderschone kleuren de laatste dagen van het jaar getooid met gloed van hoop en delen nu de moed voor nieuwe dag en maanden het nieuwe jaar zal ook uw dagen kleuren en wens aan ieder die dit leest, of horen wil veel creatief vermogen en gezondheid toe alle dagen in het nieuwe jaar te gaan-, en…

Vandaag neem ik de pont bij Wageningen en laat mij, als tevreden passagier, vervoeren door en over de rivier van wal naar wal, maar ik hoor niemand zingen. Een muntje brengt mij naar de overkant. Vandaag geen symboliek in Nederland.…

ik laat mijn vogels vrij gisteren en vandaag onbeweeglijk zwart in diepte, zee en velden schaduwen verliezen naakt de oevers aan mijn zij waar ik mijn stem laat spreken ik kan nooit meer zijn laat me daarom varen naar uw spiegelken van lichte dromen waar gij me zuiver laat rusten in de cadans van lieflijke woorden ---------…

* dat 't waals gezwets zal boven slaan: 't en zal! Dat hopen, dat begeren wij: dat zeggen en dat zweren wij: zo lange als wij ons weren, wij: 't en zal, 't en zal, 't en zal! ---------------------------------- * 't en zal: het zal niet (gebeuren)…

tranen druipen langzaam neer en sporen uit elkaar – draaddruppelend klein tot kleiner en tot niets vloeibaar stro dat fonkelt en schittert zoals ook jij hebt gedaan – toch en je denkt ik drink m’n glas klakzuigend leeg want wat niet gedronken wordt verschaalt deze droeve wijn verdraagt geen krans tergend lange bitterdronk toch wals…

nog zijn de meningen verdeeld over schietlood en kompas tot averij komt het niet meer een eigen koers in oude klompen niet giftig opgetuigd met woeste tijden van weleer ze deinen in broos water de golfslag al voorbij het laatste zeil gehesen overstag was er nooit bij lager wal zal hen niet raken hun vrijheid is te groot zo ver uit…

Sinds jaar en dag hoop ik op de laatste dag Één voor één vielen alle mensen om mij heen Te vaak heb ik moet huilen Te vaak heb ik mij alleen gevoeld Nu ben ik blij Eindelijk dit is mijn laatste dag…

De laatste knoop is doorgehakt. Een laatste blik, een laatste traan. De laatste deur hard dichtgeklapt. En zij is zwijgend heengegaan.…

Het laatste bericht uit Stavoren kan Aagje belist niet bekoren. Het laatste ontgaat 'r, want steeds wordt het later. Geen sterveling zal het ooit horen.…

Als je als laatste lacht is er niemand die met je meelachen kan…

Wazig zijn mijn ogen. Beangstigend zijn mijn dromen. Verwarrend zijn mijn woorden. Mijn geduld is op en ik kan niet meer vechten tegen het onweerlegbare Het rechte pad vinden in de wirwar van mijn denken. Kronkelend zonder de rechte lijn te vinden. Hete tranen uit blinde ogen. Gekromde rug door pijn, het prikt tot in mijn hart.…

Je hebt de laatste regendruppels gevoeld en ook het laatste avondlicht gezien toen werd het donker en stil en het vermoeden realiteit werd jouw bloem geknakt in de bloei van je leven Nu rouwen we om jou met tranen van verdriet Lieve Anne rust zacht want vergeten doen we je niet....…